Roeifietsen en nog wat...

M'n vrouw Willy en ik zijn druk doende fietskm's bij elkaar te sprokkelen. Gisteren waren de weergoden met ons en konden we een klein zwerftochtje (trike en mtb) maken van ca. 42 km (Veendam-Anloo-Schipborg-Zuidlaren-Midlaren-Kielwindeweer-Veendam). Tamelijk zonnig, niet te veel wind en af en toe zelfs zacht.

Vandaag kan ik na de onderhoudsbeurt van de blauwe Thijs 209 't spul aan de tand voelen. Het blijft bij twee korte rondjes à 7 km, zoveel mogelijk via weggetjes in de luwte door Borgerswold, Borgercompagnie en de villawijk Borgerspark. Zo kan ik mij gemakkelijker houden aan de voorlopige eigenhandig uitgevaardigde traningsrichtlijnen: niet te hard van stapel lopen zodat het lijntje niet breekt :-} Het parcours is zeer geschikt om af en toe voluit te gaan en dan weer rustig doorroetsen. 't Lijkt erg, dat rondjes rijden, maar op bijv. de 10.000 m schaatsen doen ze dat ook.

…en nog wat…
'k Heb een abonnement op de digitale krant "De Correspondent". Vandaag opende de krant met "Geld verdienen aan uitbehandelde patiënten, mag dat?". Het Nederlandse bedrijf myTomorrows wil uitbehandelde patiënten niet-geregistreerde medicijnen aanbieden. Er is veel kritiek op de commerciële motieven van het bedrijf, maar ze leggen wel een serieus probleem bloot. Gastauteur Lucien Hordijk portretteert dit omstreden en bijzondere bedrijf.

'k Heb daar zo mijn gedachten over die tamelijk neutraal en afwachtend zijn. 'k Heb dit toegelicht in een bijdrage die ik hieronder laat volgen:

Een heel interessant artikel over een onderwerp dat ook voor mij relevant is. Medio 2003 kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide prostaatkanker had. Operatief ingrijpen of bestraling v/d tumor was niet meer mogelijk. Sindsdien wordt de tumorgroei onderdrukt door een hormoonbehandeling dmv 3-maandelijkse injecties met Lucrin Depot 11,25 mg (Voornaamste neveneffect: chemische castratie.) met een ondersteuning van een dagelijkse calibutamide-pil. Nu, na ruim 10 jaar, lijkt de hormoonbehandeling z'n effect te verliezen en stijgen de PSA-waarden die in mijn bloed gemeten worden (verdubbeling per half jaar).

Volgens m'n uroloog ben ik nog niet uitbehandeld en gebeuren voorlopig de periodieke controles op het gebruikelijke 6-maandelijkse schema. Klachten heb ik niet en m'n dagelijkse leven gaat normaal door.

Toch wil ik wat te kiezen hebben als de nood aan de man komt. M'n uroloog is op de hoogte van mijn aanmelding bij myTomorrows (de enige echte en goede spelling!). Voor mijn geval heeft myTomorrows (nog) niets te melden wat echt interessant is.

Ik ben niet van plan mij als een mak schaap willoos over te leveren aan een levenseinde wat ik beslist niet wil, en hierbij denk ik niet alleen aan de effecten daarvan op mijzelf, maar ook aan de gevolgen voor m'n omgeving: mijn naasten en m'n verzorgers.

'k Kan niet zeggen dat ik momenteel daarmee intensief bezig ben. Ik maak mij nu drukker over het herstel van een blessure die hinderlijk is bij mijn grootste liefhebberij, namelijk roeifietsen. Dat geeft al aan dat ik geen voorstander ben van levensverlenging tegen elke prijs. De kwaliteit van leven, waarbij bewegingsvrijheid en zelfredzaamheid belangrijke aspecten zijn, is voor mij heel belangrijk, en bang voor de dood ben ik ook niet.

Nog twee zaken, die mijn keuzemogelijkheden vergroten en de gebeurtenissen de goede kant kunnen opsturen, kan ik wel noemen:
- 'k ben lid van de NVVE, voor informatie maar vooral voor de mogelijkheden die deze vereniging biedt (reanimeer-mij-niet-penning, euthanasieverklaring);
- 'k  ben bezig met wat de Stichting de Einder te bieden heeft als steun voor een zelf te kiezen levenseinde (http://deeinder.nl/). Dit is voor mij de belangrijkste optie. Het aantrekkelijke daarvan is dat ik de gifbeker zèlf ter hand neem en leegdrink en niet mijn huisarts of andere medicus opzadel met een emotioneel zeer belastende handeling.

Hoe dit alles uiteindelijk zal verlopen is nog in de toekomst verborgen, en dat is goed zo. De mogelijkheden die myTomorrows op termijn zou kunnen bieden wijs ik niet bij voorbaat af, al realiseer ik mij dat op zeker moment aan mijn leven een einde zal komen en dat ik dat zal moeten/willen aanvaarden.

Voorjaar maar nog geen lente

Het is af en toe redelijk fietsweer, maar het houdt niet over. De wind blijft stevig en fris en bij ons blijft de temperatuur al gauw 2-3 ºC achter bij de weersverwachtingen. Toch lukt het ons om fietskm's bij elkaar te sprokkelen en deze middag kon gelukkig de roeifiets van stal worden gehaald. Voor het eerst moest de reserve-roets worden gebruikt. M'n "oude" (!) roets kreeg namelijk bij het inspecteren en oppompen een lekke achterband, dus die krijgt dezer dagen een onderhoudsbeurtje: nieuwe binnenband, nieuwe aandrijfkabel en een hoognodige wasbeurt.

Handig, zo'n reserve-roets :-)

Met moed, beleid en trouw en aangepaste rekoefeningen worden m'n middenrif en buikspieren met gepaste voorzichtigheid gereactiveerd en met korte tochtjes van 25-35 km wordt de conditie weer opgevijzeld :-)

Werken in de tuin zorgt voor additionele lichaamsbeweging: winterrommel opruimen, weliswaar met mate omdat ik absoluut geen tuin wil die op 'n steriele zandbak lijkt en tè netjes en tè opgeruimd is. 'k Ben daar bepaald niet te vroeg mee. De natuur zet nu snel door en de honderden crocussen in onze tuin staan allemaal in volle bloei.

Veel mensen lijken dit nog niet door te hebben, want ook tijdens onze fietstochten zien we nauwelijks mensen bezig in hun tuin. Vreemd...

Eerst niks, daarna weer wel wat :-}

De titel slaat op m'n klachten aan de onderkant van m'n sternum (borstbeen). Het bezoek aan de chirurg liep uit op niks: niks te zien op de röntgenfoto's wat de klachten zou kunnen veroorzaken. Broedend op de consequenties van deze uitslag toog ik woensdagmiddag huiswaarts, mij realiserend dat ik voorlopig met een of ander, min of meer behoedzaam, trainingsregime zou moeten proberen over die klachten heen te groeien :-(

Weer thuis voelde ik heel duidelijk een trekkend gevoel bij het klachtencentrum, en kreeg opeens een ingeving die ik direct uitvoerde. 'k Ging op bed liggen, op m'n rug met de voeten naar het hoofdeinde, met een zo groot mogelijk deel van m'n bovenlijf voorbij het voeteneind van het bed. Vervolgens boog ik voorzichtig en zover mogelijk door, met het hoofd richting vloer. Eerst voelde ik ergens in de buikstreek even iets trekken, daarna niet meer. Deze rekoefening deed ik driemaal, elke keer ongeveer 1 minuut.

Wie schetst m'n verbazing toen in de loop van de middag bleek dat allerlei grotere en kleinere pijnscheutjes rondom het borstbeen en andere onprettige verschijnselen weg waren. Niet 'n beetje weg, maar echt compleet verdwenen!

En nu ik dit opschrijf, zaterdag omstreeks het middaguur, kan ik constateren dat al die pijnscheutjes en andere verschijnselen nog steeds zijn weggebleven. 'k Heb gisteren en deze ochtend deze rekoefening herhaald, in combinatie met sit-ups (3 setjes van 16). En gistermiddag, toen het weer even wat beter was, heb ik 'n klein ommetje geroetst.

Nu maar doorgaan met deze en andere rek- en strekoefeningen en roetsen, en oppassen dat het lijntje niet weer breekt, zoals eind oktober-begin november 2012.

Het ziet er allemaal weer hoopvol uit…

Weer fietsen :-)

De ergste winterkou is uit de lucht en de meeste sneeuw weggedooid zodat ik gisteren tegen het einde van de middag weer 'n ommetje kon roeifietsen. Dat was na m'n bezoek aan het Martini ziekenhuis in Groningen waar ik een eerste consult had bij de chirurg.

Het gaat hierbij om de klachten aan de onderkant van m'n sternum (borstbeen) die vanaf eind oktober-begin november 2012, een half jaar na m'n openhartoperatie, opeens optraden en het roeifietsen zo goed als onmogelijk maakten. Die klachten zijn wel minder geworden, maar wegens het slepende karakter ervan wil ik dit goed laten uitzoeken.
Inmiddels zijn er röntgenfoto's genomen en weten we over een week meer. Eerlijk gezegd zou ik er een lief ding voor over hebben als een chirurgische ingreep de oorzaak van m'n klachten kan wegnemen. 'k Ben verknocht aan het roeifietsen zodat ik er veel voor over heb om hiermee zo lang mogelijk door te gaan.

Nuchterheid versus groenwasserij

Groenwasserij -het verkopen van de meest onzinnige zaken als zijnde duurzaam, dus "groen"- loopt al heel lang de spuigaten uit. Bijna iedereen lijkt er belang bij te hebben om zichzelf als "groen" neer te zetten en verklaart van alles en nog wat als knalgroen.
Vooral één grote leugen doet opgeld: namelijk de illusie dat onze consumptiemaatschappij op het huidige welvaartsniveau of hoger kan doorgaan als we maar duurzame energie gebruiken en alles recyclen. Wie iets dieper graaft, ook op internet, leert al gauw de redenen kennen waarom deze modieuze groenwasserij zo misleidend is.

Temidden van alle juichende verhalen in de blogosfeer over e-auto's, e-velomobielen en e-bikes doet het goed om een ontnuchterend verhaal te lezen zoals Ozzie Zehner's "Green Illusions". De hoofdstukken van dat boekje geven een aardig voorproefje van Zehner's aanpak. Heel interessant is ook z'n artikel Unclean at Any Speed.

[Update 'n dag later: 6 februari 2014.
De oudere lezers van dit weblog zullen zich nog wel de opschudding herinneren toen in 1972 "De grenzen aan de groei, rapport van de Club van Rome" verscheen. Inmiddels zijn verschillende updates ervan verschenen, het laatst in 2012 door Jørgen Randers.
Tegen deze achtergrond is het heel interessant hoe mw Gail Tverberg op haar weblog "Our Finite World", in haar posting van vandaag -Limits to Growth: At our doorstep, but not recognized- de huidige wereldwijde malaise beoordeelt.
Een boeiende analyse, zeer, zeer de moeite waard om te lezen!]