26 augustus 2012

Terugkeer van zadelpijn (2)

'k Had niet kunnen denken dat er zo snel serieuze reacties zouden komen op m'n zadelsores. Daarom wil ik nu aangeven hoe ik dat probleem denk aan te pakken. Ik wil namelijk niet alleen een plan A hebben, maar ook een plan B en evt. ook een blockbuster plan C.

Eerst kort m'n gedachten over de 2 reacties van Maarten:
Het RANS zitje is dermate afwijkend van de gangbare race- en mtb-zadels dat ik voorlopig aanneem dat de kennis en ervaring van bedrijven als Sportmaster daarop nauwelijks van toepassing is. En inplaats van meer of ander schuim denk ik allereerst aan gebruik van een extra laag materiaal dat géén schuim is (zie onder).


De komende tijd zijn we weer af en toe in München. Daar wil ik een stuk vilt kopen van ca. 10-12 mm dik in de viltspeciaalzaak in de Dienerstraße, "Filze aller Art - Deeply Felt", van Johanna Daimer. De gedachte hierachter is dat het vilt wel enigszins meegeeft maar dat vermeden wordt dat een dikke schuimlaag een te grote kuil maakt die de zadelpijn niet verhelpt maar eerder erger maakt door meer spieren af te knijpen. Dit is namelijk ook het bekende nadeel van gelzadels. Inplaats van 2 lagen schuim van een 12 mm dikke Bever-slaapmat wil ik, gerekend vanaf het kale RANS-zitje, eerst 1 laag schuim en daarop 1 laag even dik vilt aanbrengen. 'k Heb een tweetal RANS zitjes (het brede standaardmodel en het smallere Alterra zadel) al zover voorbereid dat ik daarmee in Beieren kan experimenteren.
Dit is dus plan A.


Parallel aan plan A wil ik ook plan B uitvoeren. Dat houdt in dat ik een matraszadel van Lepper -hiervoor heb ik in eerste instantie de Lepper Ultimate Lounger op het oog- wil monteren inplaats van het RANS zitje. Hiervoor moet het Lepper zadel wel worden gemonteerd op de bestaande zadelpen met een uitwendige diameter van 35mm. 'k Neem aan dat hiervoor geen standaardoplossing beschikbaar is, en dat iemand een passend montage hulpmiddel zal moeten vervaardigen. De fabrikant Lepper in Dieren heeft zich bereid getoond mij te ontvangen en de mogelijkheden hiervoor te bespreken.
Dit is m'n plan B, dat in de loop van september op de rails wordt gezet.

Mochten plannen A of B de RANS CF-bikes niet voldoende comfortabel maken (streefdoel: 60-80 km kunnen fietsen zonder grote comfortproblemen) dan moet er uit een heel ander fietsvaatje worden getapt: het blockbuster plan C.

Dat betekent bijna automatisch een ligfiets, de enige soort fietsen die voor mij voldoende zitcomfort heeft. De ligfiets moet wel gemakkelijk in/aan de auto kunnen worden vervoerd, samen met de Santos mtb van m'n vrouw.

Voor onze manier van fietsen, waarbij wij smalle bospaadjes, de in Duitsland gangbare schotterpaden en steile hellingen niet schuwen, vind ik de 2-wielige ligfiets onbruikbaar wegens stabiliteitsproblemen. Dit heb ik helaas kunnen ervaren op de overigens zeer fraaie GrassHopper van HP Velotechnik.

Een tadpole trike heeft dat stabiliteitsprobleem niet, maar is meestal te breed. Daarbij is zo'n trike moeilijk vervoerbaar met de auto, tenzij die opvouwbaar is. Maar ook dan is een opgevouwen tadpole trike vaak een omvangrijk pakket: bijvoorbeeld de HP Velotechnik Scorpion 26 fs meet in opgevouwen toestand 123x83x69 cm!

'n Velomobiel is eveneens te breed voor onze manier van fietsen, en blijkt mij niet te kunnen bekoren. Het mooie van fietsen vind ik namelijk het verkeren in de buitenlucht en daarbij de wind en de zon om je lichaam te voelen…


De Raptotrike -geen tadpole maar 'n delta trike met de 2 wielen achter- lijkt op dit moment de enige serieuze kandidaat voor m'n plan C. Vooral omdat-ie deelbaar is en betrekkelijk licht in gewicht.
De 2 achterwielen lijken zoveel stabiliteit te geven (desnoods even geblokkeerd en rustig rijden!) dat je op 'n tamelijk beroerd bospaadje niet meteen omvalt en/of onderuitgaat, en de spoorbreedte is prettig klein, veel kleiner dan van een tadpole trike.
De deelbaarheid maakt 'm gemakkelijk vervoerbaar in de auto en ook het relatief geringe gewicht maakt 'm goed hanteerbaar en niet nog moeilijker dan het (helaas) al is op ligfietsen om steile heuvels op te fietsen (als er geen voorwielslip optreedt).
In oktober kan ik een afspraak maken met Arnold Ligtvoet. Dan kan ik proberen of de Raptotrike iets voor mij is.

25 augustus 2012

Revalidatie en terugkeer van zadelpijn

Mijn algehele revalidatie na de openhartoperatie van alweer bijna ½ jaar geleden (mitralisklepreconstructie in de Isalaklinieken te Zwolle) lijkt voorspoedig te verlopen. Een hele dag in de tuin werken en fietstochten op de roeifiets van 50-60 km zijn nu gemakkelijk te doen. Wel is het heel belangrijk dat ik na 1 of 2 dagen van flinke lichamelijke inspanning een rustdag inlas. Op zo'n rustdag moet ik beslist niet méér doen dan 6-10 km een rustig blokje om fietsen of een beetje rommelen met schoffel en cultivator in de tuin. Na zo'n rustdag kan ik er weer helemaal tegenaan :-)
Die rustdagen zijn tevens een mooie gelegenheid om m'n recent gekochte boeken te lezen, geometrie, lineaire algebra en geometrische algebra te bestuderen en na te denken over deze en andere zaken.

Ondanks de overvloedige regenval in onze omgeving konden m'n vrouw Willy en ik -vooral door korte en langere tochtjes vanaf ons huis- deze maand augustus de nodige fietskm's bij elkaar sprokkelen. De teller voor augustus staat nu op bijna 500 km, waarvan ca. 345 km op de roeifiets en 145 km op de RANS Cruz.

We hebben gemerkt dat de combinatie van Willy op haar Santos mtb en ik op m'n Thijs roeifiets prima te doen is wanneer we ervoor zorgen dat we geen bospaadjes en vergelijkbaar moeilijker begaanbare fietspaden in onze routes opnemen. Op deze manier bouwen we merkbaar onze conditie op. Niet alleen m'n uithoudingsvermogen, maar vanaf begin augustus ook m'n spierkracht nemen merkbaar toe. Zelfs verbeeld ik mij tijdens het roeifietsen regelmatig dat ik nu al meer lucht heb dan vóór m'n hartoperatie.

Weer zadelpijn…
Dat is een onverwacht en zeer ongewenst gevolg van m'n hartoperatie! De eerste week na de ingreep heb ik 3½ kg aan gewicht verloren. En daar zat vermoedelijk ook het nodige zitvlees bij. Op stoelen, krukjes en banken en ook op de zitjes van m'n RANS bikes is dat heel goed te merken. Daar zijn het de zitbotjes en -vooral de laatste maand- de bilspieren die het fietsgenot op m'n RANS-fietsen behoorlijk op de tocht zetten.
Dat de bilspieren nu extra opspelen komt omdat deze op de roeifiets intensief worden getraind en daardoor toenemen in omvang en -helaas- ook in gevoeligheid.

Er moet echt wat gebeuren om het plezier in het fietsen te behouden. De tochtjes vanuit huis zijn het probleem niet: daarvoor gebruik ik een van m'n roeifietsen. Het zijn de gezamenlijke fietstochten waarbij we met de auto naar een beginpunt rijden en als we de fietsen meenemen op vakantie. Roeifietsen in Beieren is zo goed als onmogelijk, los van het moeilijke vervoer van 'n roeifiets in de auto met 2 mensen.

M'n actieplan voor de komende maanden is vooral gericht op het comfortabeler maken van de RANS CF-bikes. Daarvoor heb ik gelukkig wat ijzers in het vuur die stuk voor stuk de moeite van het uitzoeken waard zijn :-)

Één mogelijkheid viel al heel snel af: de Pedersen fiets. Niet alleen het comfort voor de zitbotjes daarop viel mij wat tegen, maar vooral de torenhoge geometrie en de zadelophanging maken de Pederson fiets gevaarlijk: snel stoppen en afstappen is zo goed als onmogelijk. De kans op een val met slechte afloop is daardoor wel heel groot.
Geef mij maar een laag-bij-de-grondse fiets, die past mij beter…  :-)

'k Hoop hierover de komende tijd meer en beter nieuws te kunnen melden!