Zelfcorrectie

Vanochtend stap ik op m'n boodschappenscheurijzer de roei3wieler om nog een, twee boodschapjes te halen en zowel op de heenweg als op de terugweg valt het mij direct op. Alleen weet ik nog niet wat het is dat mij opvalt  8-)  .

Vanmiddag maak ik op m'n Thijs 209 -vederlicht en nog steeds zo goed als nieuw- een klein ommetje van ca. 20 km. Ondanks dat de buitenthermometer 11 graden aanwijst is de stevige wind tamelijk fris.

En ongeveer halverwege weet ik wat er mis is: de terughaalslag doe ik te snel en met de verkeerde buikspieren. Daarvan had ik een paar uur geleden op de roei3wieler geen last.

'k Ga nu wat langzamer en bedachtzaam rijden met het brein in de debugging mode. En ja, het probleem lijkt mij nu duidelijk. Het vederlichte stuur en idem voetenslee van de 209 nodigen uit om heel snel -veel te snel- de terughaalslag te maken, en daarbij gebruik ik dan ook nog de spieren die hoog op de buik zitten, in de buurt van het middenrif. (Tsja, 'k heb nooit anatomie geleerd…) Die spieren zijn er niet op getraind om zo'n explosieve contractie te doen en hebben evenmin de conditie om dat lang vol te houden. Het gevolg is dat ik dat maar kort volhou en dat ik tijdens het roetsen en geruime tijd daarna een vervelend gevoel ter hoogte van het middenrif heb.

De opzettelijk trager uitgevoerde terughaalslag mist z'n uitwerking niet: het onaangename middenrifgevoel wordt veel minder, vooral wanneer ik de terughaalslag grotendeels doe met de lagere buikspieren.
Ook het uithoudingsvermogen wordt weer meer zoals ik dat gewend ben :-) .

De volgende roetstochten moet ik dus gebruiken om af te leren de terughaalslag te snel uit te voeren en hierbij te letten op het gebruik van de juiste buikspieren.