Over horrelvoeten en invalidenwagentjes

Het ligfietswereldje is rijk gezegend met vreemde vogels, mensen die duidelijk verschillen van de overgrote meerderheid van brave spitsburgers in Nederland. Net zoals ligfietsen en aanverwante contrapties duidelijk verschillen van de standaard dertien-in-een-dozijn rechtopfietsen.

Van die vreemde vogels zijn er nogal wat die 'n ligfiets gebruiken om beter om te kunnen gaan met een soms onwillig lichaam. Niet dat het in ligfietsland krioelt van mensen met een lichamelijke beperking, maar ze zijn -gelukkig!- soms luid en duidelijk aanwezig en laten graag zien dat ze dankzij hun HPV (Human Powered Vehicle) net zo goed en soms nog beter meekomen dan de rest.

'k Weet ervan mee te praten, jammer maar helaas. Vanaf m'n geboorte ben ik zwaar slechthorend (er zijn nog mensen die daarvoor het woord 'gehoorgestoord' gebruiken), en een halve eeuw later werd het lijstje van m'n gebrekjes wat langer: slechte voeten, geen krachthormoon meer wegens een medisch noodzakelijke hormoonkuur, en 'n hartprobleempje.

De tand des tijds knaagt vlijtig voort, zullen we maar denken...

'k Herinner mij nog de grote ongerustheid van m'n dierbare vrouw die er min of meer van overtuigd was dat ik op vormloos horrelvoetenschoeisel zou thuiskomen toen ik m'n maatschoenen ging afhalen bij de orthopedische schoenmaker. Groot was haar opluchting toen ze met eigen ogen zag dat m'n maatschoenen wel mooi en goed gemaakt, maar verder heel gewoontjes waren. Alleen wat breder dan normale schoenen, dat was alles...

Om m'n conditieverlies zoveel mogelijk te beperken ben ik gaan roeifietsen, alweer ruim 5 jaar geleden. 'k Zal niet hier uitweiden over hoe het allemaal is gegaan en laat het bij de constatering dat de roeifiets m'n favoriete vervoermiddel is. Voor mij is de roeifiets niet alleen een effectief, efficiënt en noodzakelijk fitnesstoestel -goed voor u!- maar vooral een heel erg leuke en flitsende HPV.

Niet zo lang geleden vond ik dat er een roei3wieler bij moest komen om ook bij natte, glibberige en gladde wegen te kunnen roetsen zonder grote kans op een ongelukkige valpartij met gebroken heup als gevolg. De goden waren mij nu welgezind, want er fietste vorige week zomaar een voordelig aanbod langs van Derk Thijs himself van een lichtgebruikt demo-exemplaar.

De geschiedenis herhaalde zich. Weer was m'n vrouw ongerust, dit keer omdat ik nu een soort invalidenwagentje zou hebben aangeschaft. Begrijpelijk, want z'n eerste roei3wieler had Derk Thijs verkocht aan iemand die niet wilde dat door z'n lichamelijke beperkingen z'n conditie nog slechter zou worden. Een echte zelfredzame vechtersbaas, die grote indruk op mij heeft gemaakt toen ik een proefrit mocht maken op zijn roei3wieler.
En Derk zelf maakte het er niet beter op met de vraag: "[de roei3wieler] is toch niet voor jezelf mag ik hopen?"

'k Hield m'n vrouw voor dat 3wielige ligfietsen, ook wel trikes genaamd, tegenwoordig erg populair zijn bij gezonde jonge kerels all over the world en ook hier in Nederland om lekker rond te scheuren en lange vakantiereizen te maken naar Verweggistan.

Echt overtuigd was ze pas toen gistermiddag 't wagentje voor haar werd neergezet door de vrachtrijder en het tot haar doordrong dat ze nog flink zal moeten oefenen om 't snelle spul onder de duim te krijgen.

Zojuist gearriveerd

Roeifietsen everywhere!

Het is vandaag heerlijk weer. Even na drie uur in de middag ga ik op stap met m'n roets. Heerlijk! De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, de roets snort voort en ik warm m'n lijf op in de warme wind en in de zon die uitbundig schijnt.

Onderweg laat ik de gebeurtenissen van afgelopen week nog even de revue passeren. Maandag kreeg ik te kampen met een defect aan de roets. De vervangende onderdelen en de montageinstructies kreeg ik een paar dagen later door Derk Thijs toegezonden. Aanvankelijk zag ik er tegen op om de reparatie zelf uit te voeren, maar gelukkig las ik 'n inspirerend artikel in -of all places!- de New York Times: The Case for Working With Your Hands. 'k Gaf mijzelf een SOK (schop onder de kont) en sprak vervolgens mijzelf streng & bestraffend toe dat ik niet zo'n schijtlaars moet zijn om al bij voorbaat te denken dat ik zulke klusjes niet kan.

En ja, met de instructies van Derk Thijs als houvast lukte het mij om het kapotte grendelhuis te demonteren zonder verdere ravage aan te richten aan de overige vele vernuftige constructies op de roeifiets. De Pedro's werkplaatsstandaard bleek een buitengewoon nuttig hebbeding te zijn waarmee ik het operatieveld op de goede kijk- en werkhoogte kon brengen en van alle kanten kon benaderen. De vervanging van de oude grendelbedieningbinnenkabel door de nieuwe ging eveneens van een leien dakje. Daarna kwamen de onvoorziene omstandigheden.

Twee ervan waren tamelijk onschuldig: het nieuwe grendelhuis zat te dicht bij de boegspriet waardoor-ie aanliep bij het voor- en achteruit schuiven van de voetenslee -dat kon worden verholpen door van een van de bevestigingslippen aan een kant ca. 1 mm weg te slijpen. Ook bleek het beter om de snekdeblokkeerbedieningbinnenkabel te vervangen omdat-ie vlak bij de zwarte rol van de schakelhandle al gedeeltelijk gebroken was.

De derde onvoorziene omstandigheid was van een zwaarder kaliber. Derk Thijs deed mij een mooi aanbod: een roeidriewieler die als demo-exemplaar slechts 150 km op de teller had, voor een wat zachter prijsje, ook omdat-ie die sta-in-de-weg in zijn niet al te grote atelier nu graag kwijt wilde. Met het oog op de naderende winter -de astronomische lente is immers alweer bijna voorbij- kon ik dat aanbod natuurlijk niet weigeren, en heb Derk daarbij laten weten wat m'n speciale wensen zijn voor de afwerking van de roeidriewieler: ibiliet schuim op het zitje; zitje van carbon; geen pedalen op de voetenslee (zoek ik uit in overleg met m'n fietsenmonteur); standaard 178 mm snek, dus niet de alpine pannenkoek; 4 mm Dyneema aandrijfkabel; Cateye Enduro fietscomputer (een must, al onze fietsen hebben dat merk/model!); bagagedrager als op de allereerste roeidriewieler in Nederland (van Chris Keet in Amsterdam); carbon spatbordjes op de voorwielen indien mogelijk; (indien mogelijk carbon, anders gewoon) spatbord om achterwiel; reserve exemplaren van aandrijfkabel, elastiek met haakje, en stuurkabel.
Als alles goed gaat heb ik 'm eind volgende week al in huis...

Bij m'n fietsenmaker in Zuidlaren kon ik gelijk drie zaken regelen: het slijpwerk aan m'n nieuwe grendelhuis, aanschaf van een nieuwe binnenkabel voor de snekdeblokkeerbediening, en uitzoeken van een setje mooie SPD-pedalen voor m'n roeidriewieler. De keus viel op de Shimano PD-A520 pedalen, wegens het grote steunvlak en het heel gemakkelijke inklikken. 'k Heb gelijk een extra paar gekocht voor m'n huidige roeifiets, ter vervanging van m'n inmiddels 6 jaar oude PD-A515 pedalen.

Deze ochtend besteedde ik aan het afronden van de vervangingen en ander klein onderhoud aan de roets, afgerond met een grondige wasbeurt. 't Spul glimt en blinkt weer aan alle kanten...

Na dit alles blijkt onderweg alles uitstekend en zonder haperen te functioneren en de nieuwe pedalen blijken in alle opzichten een verbetering te zijn ten opzichte van de oude: gemakkelijk en snel in- en uitklikken, en een heel comfortabele grote steun onder de fietsschoen.

Natuurlijk wordt dit alles gevierd met 'n kop thee en een plak verse cake bij m'n stamcafé in Zuidlaren, Op 't Olle Stee. Met enkele andere terraszitters, waaronder een groep jonge brandweerlieden, heb ik de inmiddels gebruikelijke vraag- en antwoordsessies over het roeifietsen.

Erg onthand...

'k Kan nu even niet roeifietsen! Eergisteren (maandag) merkte ik onderweg dat het schakelen niet meer ging. Een van de twee bevestigingslippen waarmee het grendelhuis aan de voetenslee is bevestigd, bleek afgebroken. De grendel was daardoor niet meer nauwkeurig uitgelijnd met de openingen in de schakelring.

Gelukkig kon ik met de hand de schakelring in een bruikbaar verzet draaien en met wat gewurm de grendel in die stand laten vastklikken in de schakelring. Zo kon ik met een slakkengangetje van 25 km/uur naar huis rijden.

Van Derk Thijs begreep ik dat dit euvel al eerder enkele malen was opgetreden, en dat de constructie van het grendelhuis met bevestigingslippen daarom nu sterker is uitgevoerd. 'k Zal een nieuwe toegestuurd krijgen met bijbehorende binnenkabel, zodat ik het kapotte onderdeel kan vervangen.

'k Ben niet zo'n held met dergelijk geknutsel -het ontbreekt mij daarvoor aan ervaring en daardoor aan zelfvertrouwen- en heb daarom Jos, m'n vaste fietsmonteur in Zuidlaren, gevraagd of we dat klusje samen kunnen doen. Met de beloofde instructies van Derk en de ervaring van Jos met fietsonderdelen in het algemeen, moet het wel lukken. Jos heeft voor hetere vuren gestaan en is inmiddels gewend dat ik 'm opscheep met zaken die afwijken van de normale gang van zaken, zoals het monteren van Rotor cranks en het afmonteren van CF-bike framesets.

Wordt dus vervolgd.

'k Voel mij werkelijk onthand zonder roeifiets! 'k Wist wel dat roeifietsen voor mij belangrijk is, maar nu voel ik het ook.
Gelukkig is er grote kans dat in de loop van dit jaar een of twee roeifietsen in onze fietsstal erbij komen, en dan is dat probleem gelukkig opgelost: altijd minstens één reserve exemplaar achter de hand :-)

Fietskm's in mei, ervaringen met Rotor Cranks en RANS Dynamik Pro

Het was te verwachten dat na de 780 km fietskm's in april de totaalscore in mei niet hoger zou uitvallen. Het viel toch niet tegen: 755 km totaal in mei, waarvan 331 op de roeifiets, 233 in m'n velomobiel en 191 op de nieuweling in m'n fietsstal, de RANS Dynamik Pro.

Het is werkelijk heerlijk fietsen op de Dynamik Pro. 't Is een betrekkelijk licht fietsje met z'n aluminium frame en 13 kg totaalgewicht, wendbaar en snel -maar niet nerveus- reagerend op stuur en pedaalkracht. Het Rotor Crank systeem (titanium mtb-versie, cranklengte 165 mm) raakt nu eindelijk ingelopen en begint z'n voordelen duidelijk te tonen. Met het Rotor Crank systeem is het heerlijk en gelijkmatig rond trappen.
Met m'n oorspronkelijke Shimano XTR crankset was het echt harken geblazen met naar m'n gevoel een overdreven buiging van de knieën.
Het Rotor Crank systeem lijkt niet alleen een gewenning van het spiergebruik nodig te hebben (dat kan 2-3 maanden duren), maar ook een inlooptijd gedurende zo'n 1000-1500 km.
'k Schat in dat m'n Rotor cranks pas helemaal ingelopen zullen raken tijdens onze fietsvakantie in Beieren dit jaar.

M'n vrouw Willy heeft sinds einde zomer van vorig jaar hetzelfde Rotor Crank systeem op haar fraaie Santos SCC01 mtb. Na de jaarlijkse onderhoudsbeurt ervan, enkele dagen geleden, viel het haar op dat de Rotor cranks nu heel licht lopen. Dat bleek ook uit haar fietsprestaties: moeiteloos klom ze op 1e Pinksterdag naar de Posbank toen we de Havikswaardroute deden. En even moeiteloos ragte ze op 2e Pinksterdag door het Zwolse Bos, tegen het einde van de Leemculeroute.
Heel mooie routes trouwens, met dat liefelijke IJssellandschap...

'k Ben niet de enige die ervaart dat het met 'n RANS CF-bike beter klimmen is dan met een ligfiets. Heel herkenbaar is het relaas van een kersverse CF-bike bezitter, die uitstekend verwoordt wat veel anderen al hebben ervaren. En hij is niet de eerste die z'n ligfiets(en) daarna de deur heeft uitgedaan, dit wegens de voordelen van RANS CF-bikes vergeleken met ligfietsen.
Het uur van de waarheid zal voor mij en m'n Dynamik Pro pas slaan als we over een paar weken, onderweg naar München, de klim omhoog doen bij Mühltal, even voorbij Kloster Schäftlarn. 'k Verheug mij er al hartgrondig op!

En ja, met onze zonnestroompanelen gaat het heel goed. De Sunny Boy omvormer laat deze ochtend zien dat we vanaf 15 mei al 371 kWh, al meer dan 10% van ons jaarverbruik aan elektriciteit, ca. 3300 kWh, in eigen beheer hebben opgewekt. Dit weblog is overigens niet gewijd aan onze uitstapjes in het onderwerp 'duurzame energie'. Maar misschien zal ik hierover toch wel af en toe iets vermelden wat heel erg de moeite waard is...