Eigenlijk had ik helemaal geen verwachtingen van m'n drie hartmedicijnen behalve dan dat ze de risico's van atriumfibrillatie en bloedstolselvorming verminderen. Daarom was ik verbaasd dat gisteren, tijdens m'n derde trainingsrondje van ca. 35 km in WAW015, bleek dat ik meer lucht had dan de afgelopen maanden. Geen moment had ik het gevoel dat ik naar lucht moest happen, ook niet na het nemen van een hellinkje of een tussensprintje. Ook voelde ik diezelfde avond een lichte mate van spierpijn in de benen: volgens mij een gunstig teken omdat ik nu meer spierarbeid heb verricht dan de laatste maanden het geval is geweest.
Kennelijk functioneerde m'n hart al langere tijd slechter, ook wanneer er geen boezemfibrillatie optrad. Het kwam geen moment bij mij op dat het daaraan lag. 'k Verkeerde in de veronderstelling dat m'n conditieverlies werd veroorzaakt door een steeds maar doorgaande verzwakking van m'n lijf door de anti-testosteronkuur.
Er waren wel meer onprettige verschijnselen, zoals verlies van motivatie en belangstelling voor allerlei zaken.
Achteraf bezien had ik dus al meerdere maanden last van kortademigheid (happen naar lucht). Nu begrijp ik ook waarom ik deze zomer er niet in slaagde om net zo'n goede roeifietsconditie te krijgen als vorig jaar, in 2006. Het ging op de roets allemaal net even minder...
'k Ben zeer benieuwd of ik deze verbeteringen kan blijven vasthouden, en of er nu sprake is van een weer opgaande lijn!
M'n ervaringen wijken namelijk nogal af van de meerderheid op runners' meetingpoint.nl. Daar zijn de klachten over het effect van betablokkers op de hardloopprestaties niet van de lucht.
Dat betekent de komende periode dat m'n lichaam zich weer kan aanpassen aan de betere hartfunctie. Dat betekent op de bekende manieren met beleid trainen, de normale rust- c.q. herstelperiodes in acht nemen en regelmatig een portie eiwitpoeder erbij innemen.
Dit brengt weer de herinneringen boven aan de tijd dat ik in Israël woonde, op de berg Carmel en ca. 800 m boven zeeniveau. Elke Sabbath klom ik 's avonds op m'n fietsje naar boven, na m'n meerdaagse uitstapje naar vrienden in Tel-Aviv (100 km enkele reis) of na m'n dagtrip naar Caesarea , ca. 45 km ten zuiden van Haifa.
Door al dat gefiets, ook in de zomerse hitte, raakte ik uitstekend gewend aan het warme en soms onaangenaam vochtige klimaat aan Israël's middellandsezeekust. Daardoor liep en fietste ik als Europese allochtoon fit als 'n hoentje rond, terwijl de autochtonen passief en uitgeteld in bus of auto zaten.
M'n les die ik hieruit trek: aanpassen gaat snel en goed als je je tijdens het aanpassingsproces praktisch elke dag stevig inspant.
Al moet ik me wel realiseren dat ik nu 40 jaar ouder ben dan toen ik in Israël zat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten