Fietsen is hip en fietsen is vet cool, zo wordt tegenwoordig om mij heen in alle toonaarden verkondigd. Dat zal best, maar wat ik zie is dat het dagelijkse fietsen nog steeds aan dezelfde ups en downs onderhevig is als de dagelijkse temperaturen.
Dat fietsen veel populairder zal worden als de prijzen van autobrandstoffen aan de pomp nog veel verder zullen stijgen, staat buiten kijf. Dat fietsen dè -of zelfs maar een- oplossing is voor het beteugelen van de reeds aan de gang zijnde klimaatveranderingen, betwijfel ik. En dat fietsen het pieken van de olieproductie significant zal kunnen uitstellen is evenmin aannemelijk.
Een degelijk overzicht over de verschillende aspecten van peak oil is door Thomas S. Keefer geschreven: "Of Hand Mills and Heat Engines: Peak Oil, Class Struggle, and the Thermodynamics of Production", een smakelijk relaas waarin de marxistische invalshoek niet ontbreekt en maatschappelijke aspecten ruimschoots de aandacht krijgen. Terecht merkt Keefer op dat peak oil zoveel wereldwijde ontwrichting teweeg zal brengen dat er niets terecht zal komen van uitvoering van het Kyoto protocol en andere, zoals de Bali afspraken (overigens een zak vol dooie musjes).
In november heb ik slechts het teleurstellende aantal van 214 fietskm's kunnen bijschrijven. Excuses zat, daar niet van: het zompige weer hier, gedoe met mijn hart en gedoe met andermans computer.
Toch is het fietsen in m'n WAW015 weer een uitgesproken genoegen: lekkere conditie, voldoende lucht, goed merkbare trainingseffecten, zoals minder spierpijn na ruim anderhalf uur stevig fietsen en amper vermoeid de volgende dag.
Wel heb ik onverwachts en noodgedwongen vorige week de ketting van m'n WAW grondig onder handen moeten nemen: onderweg, na ca. 18 km, blokkeerde opeens een schakel, wat zich voor de overige 26 km van de rit kenbaar maakte door gerommel en gestommel in voor- en achteronder, nog eens extra versterkt door de klankkast die een velomobiel nu eenmaal is.
Schoonmaken van de aandrijflijn hielp niet om die kettingschakel weer gangbaar te maken, zodat ik 'm heb moeten verwijderen met de kettingpons.
Maar nu loopt het spul weer zoals het hoort: als een tierelier en praktisch geruisloos.
M'n RANS Cruz is nu voorzien van Rotor Cranks. Dat trapt mooi rond, wat onmiddellijk opviel. Wat niet onmiddellijk opviel was dat alles veel zwaarder trapte: 'k kwam amper boven de 20-23 km/hr, terwijl ik onder die omstandigheden dichter bij de 30 km/hr zit. Fietsenmaker vond dat ook vreemd en in ieder geval niet zoals het zou moeten zijn. Dat wordt weer een ritje fietsenmaker met 't spul...
17 december 2007
21 november 2007
Beter fietsen met hartmedicijnen :-)
Eigenlijk had ik helemaal geen verwachtingen van m'n drie hartmedicijnen behalve dan dat ze de risico's van atriumfibrillatie en bloedstolselvorming verminderen. Daarom was ik verbaasd dat gisteren, tijdens m'n derde trainingsrondje van ca. 35 km in WAW015, bleek dat ik meer lucht had dan de afgelopen maanden. Geen moment had ik het gevoel dat ik naar lucht moest happen, ook niet na het nemen van een hellinkje of een tussensprintje. Ook voelde ik diezelfde avond een lichte mate van spierpijn in de benen: volgens mij een gunstig teken omdat ik nu meer spierarbeid heb verricht dan de laatste maanden het geval is geweest.
Kennelijk functioneerde m'n hart al langere tijd slechter, ook wanneer er geen boezemfibrillatie optrad. Het kwam geen moment bij mij op dat het daaraan lag. 'k Verkeerde in de veronderstelling dat m'n conditieverlies werd veroorzaakt door een steeds maar doorgaande verzwakking van m'n lijf door de anti-testosteronkuur.
Er waren wel meer onprettige verschijnselen, zoals verlies van motivatie en belangstelling voor allerlei zaken.
Achteraf bezien had ik dus al meerdere maanden last van kortademigheid (happen naar lucht). Nu begrijp ik ook waarom ik deze zomer er niet in slaagde om net zo'n goede roeifietsconditie te krijgen als vorig jaar, in 2006. Het ging op de roets allemaal net even minder...
'k Ben zeer benieuwd of ik deze verbeteringen kan blijven vasthouden, en of er nu sprake is van een weer opgaande lijn!
M'n ervaringen wijken namelijk nogal af van de meerderheid op runners' meetingpoint.nl. Daar zijn de klachten over het effect van betablokkers op de hardloopprestaties niet van de lucht.
Dat betekent de komende periode dat m'n lichaam zich weer kan aanpassen aan de betere hartfunctie. Dat betekent op de bekende manieren met beleid trainen, de normale rust- c.q. herstelperiodes in acht nemen en regelmatig een portie eiwitpoeder erbij innemen.
Dit brengt weer de herinneringen boven aan de tijd dat ik in Israël woonde, op de berg Carmel en ca. 800 m boven zeeniveau. Elke Sabbath klom ik 's avonds op m'n fietsje naar boven, na m'n meerdaagse uitstapje naar vrienden in Tel-Aviv (100 km enkele reis) of na m'n dagtrip naar Caesarea , ca. 45 km ten zuiden van Haifa.
Door al dat gefiets, ook in de zomerse hitte, raakte ik uitstekend gewend aan het warme en soms onaangenaam vochtige klimaat aan Israël's middellandsezeekust. Daardoor liep en fietste ik als Europese allochtoon fit als 'n hoentje rond, terwijl de autochtonen passief en uitgeteld in bus of auto zaten.
M'n les die ik hieruit trek: aanpassen gaat snel en goed als je je tijdens het aanpassingsproces praktisch elke dag stevig inspant.
Al moet ik me wel realiseren dat ik nu 40 jaar ouder ben dan toen ik in Israël zat...
Kennelijk functioneerde m'n hart al langere tijd slechter, ook wanneer er geen boezemfibrillatie optrad. Het kwam geen moment bij mij op dat het daaraan lag. 'k Verkeerde in de veronderstelling dat m'n conditieverlies werd veroorzaakt door een steeds maar doorgaande verzwakking van m'n lijf door de anti-testosteronkuur.
Er waren wel meer onprettige verschijnselen, zoals verlies van motivatie en belangstelling voor allerlei zaken.
Achteraf bezien had ik dus al meerdere maanden last van kortademigheid (happen naar lucht). Nu begrijp ik ook waarom ik deze zomer er niet in slaagde om net zo'n goede roeifietsconditie te krijgen als vorig jaar, in 2006. Het ging op de roets allemaal net even minder...
'k Ben zeer benieuwd of ik deze verbeteringen kan blijven vasthouden, en of er nu sprake is van een weer opgaande lijn!
M'n ervaringen wijken namelijk nogal af van de meerderheid op runners' meetingpoint.nl. Daar zijn de klachten over het effect van betablokkers op de hardloopprestaties niet van de lucht.
Dat betekent de komende periode dat m'n lichaam zich weer kan aanpassen aan de betere hartfunctie. Dat betekent op de bekende manieren met beleid trainen, de normale rust- c.q. herstelperiodes in acht nemen en regelmatig een portie eiwitpoeder erbij innemen.
Dit brengt weer de herinneringen boven aan de tijd dat ik in Israël woonde, op de berg Carmel en ca. 800 m boven zeeniveau. Elke Sabbath klom ik 's avonds op m'n fietsje naar boven, na m'n meerdaagse uitstapje naar vrienden in Tel-Aviv (100 km enkele reis) of na m'n dagtrip naar Caesarea , ca. 45 km ten zuiden van Haifa.
Door al dat gefiets, ook in de zomerse hitte, raakte ik uitstekend gewend aan het warme en soms onaangenaam vochtige klimaat aan Israël's middellandsezeekust. Daardoor liep en fietste ik als Europese allochtoon fit als 'n hoentje rond, terwijl de autochtonen passief en uitgeteld in bus of auto zaten.
M'n les die ik hieruit trek: aanpassen gaat snel en goed als je je tijdens het aanpassingsproces praktisch elke dag stevig inspant.
Al moet ik me wel realiseren dat ik nu 40 jaar ouder ben dan toen ik in Israël zat...
07 november 2007
Een middag op de interne/cardiologie
Even na de vorige post neem ik de auto om naar het Refaja streekziekenhuis in Stadskanaal te gaan. Deze ochtend bij het opstaan had ik weer 'ns een lichte aanval van paroxysmaal boezemfibrilleren, een totaal onregelmatige samentrekking van de hartboezem.
(De Maatschap Cardiologie Harderwijk geeft hieromtrent overzichtelijke achtergrondinformatie.)
(De Maatschap Cardiologie Harderwijk geeft hieromtrent overzichtelijke achtergrondinformatie.)
'k Kan direct bij m'n huisarts terecht die m'n eigen waarneming bevestigt en direct overlegt met een cardioloog van Refaja, zodat ik deze ochtend daar terecht kan. Direct wordt bloed geprikt en een hartfilmpje gemaakt; zodra de uitslagen daarvan bekend zijn wordt besloten om mij op te nemen op interne/cardiologie en m'n hartritmestoornis te behandelen met een "elektrische cardioversie."
Behangen met sensoren, electroden en een infuus lig/zit ik op een bed op de hartbewaking en kijk met belangstelling naar het drukke gedoe op de afdeling. 'k Kijk nooit naar ziekenhuisseries op TV, dus alles is nieuw voor mij.
'k Vraag aan een verpleger of hij Willy, m'n vrouw, wil bellen op haar werk om haar te informeren over m'n lotgevallen. Dat lukt, en zij kan het regelen om direct van het werk te gaan en via ons huis in Veendam naar Stadskanaal te komen.
Omstreeks 15.00 uur komt m'n cardioloog, drs. Vijn, bij het bed, krijg ik m'n lichte narcose via het infuus en vervolgens een stroomstoot toegediend, volgens de recorder output om 15:08:30 precies. Zodra ik weer bij m'n positieven ben komt dokter Vijn mij vertellen dat de elektrische cardioversie helaas slechts een tijdelijk effect had en dat ik op medicijnen moet overgaan om m'n hartconditie weer onder controle te krijgen en de risico's van bloedstolselvorming zoveel mogelijk te verminderen. Even later krijg ik m'n eerste dosis van maar liefst 3 medicijnen en mag ik onder telemetriebewaking rondwandelen in het ziekenhuis. Ook krijg ik te horen dat ik om 19.00 uur weer naar huis mag, morgen medicijnen moet halen bij de apotheek, vrijdagochtend de trombosedienst op bezoek krijg en op 3 december weer bij de cardioloog moet komen.
Om half 5 arriveert Willy, gebracht door onze buurman Hector, en treft mij aan in het kleine ziekenhuiscafé dat vlak bij de IC is gesitueerd. We maken het ons gerieflijk met kranten en tijdschriften, een hapje eten en een kop koffie. Een uur later vraag ik aan de hoofdverpleegster op de IC of ik een half uur eerder weg mag, want ik voel mij weer goed genoeg om naar huis te gaan. M'n hartbewakingsgegevens blijken dat te bevestigen, zodat ik om kwart over zes mij weer op de IC meld om m'n sensoren en telemetrie-apparatuur te laten verwijderen. 'k Bedank het personeel voor de goede zorgen en maak als 'n haas dat ik wegkom. In de frisse buitenlucht voel ik mij onmiddellijk nog veel beter, en rij zelf naar huis.
'k Slik nu 3 medicijnen (Acenocoumarol, Ramipril, Bisoprololfumaraat) en ben onder controle van de trombosedienst.
[Aanvulling d.d. vrijdag 9 november] Donderdag voelde ik mij lichtelijk moe, maar was gelukkig fit genoeg om met de vrouw van een bevriend domineesechtpaar, dat ook in Veendam woont, op stap te gaan: eerst naar Ikea in Groningen om een bureautje met stoel uit te zoeken, en naar Drachten om bij m'n Apple dealer naar een iMac 24" computer en een Canon kleurenprinter te kijken. Wat we zagen was goed genoeg om direct aan te schaffen en mee te nemen. 's Avonds regel ik een ADSL-aansluiting voor hen bij XS4ALL. Binnenkort zal ons domineesechtpaar toegang hebben tot tot de wondere wereld van het internet.
's Avonds weer kort getraind op de roeibank, heerlijk!
Behangen met sensoren, electroden en een infuus lig/zit ik op een bed op de hartbewaking en kijk met belangstelling naar het drukke gedoe op de afdeling. 'k Kijk nooit naar ziekenhuisseries op TV, dus alles is nieuw voor mij.
'k Vraag aan een verpleger of hij Willy, m'n vrouw, wil bellen op haar werk om haar te informeren over m'n lotgevallen. Dat lukt, en zij kan het regelen om direct van het werk te gaan en via ons huis in Veendam naar Stadskanaal te komen.
Omstreeks 15.00 uur komt m'n cardioloog, drs. Vijn, bij het bed, krijg ik m'n lichte narcose via het infuus en vervolgens een stroomstoot toegediend, volgens de recorder output om 15:08:30 precies. Zodra ik weer bij m'n positieven ben komt dokter Vijn mij vertellen dat de elektrische cardioversie helaas slechts een tijdelijk effect had en dat ik op medicijnen moet overgaan om m'n hartconditie weer onder controle te krijgen en de risico's van bloedstolselvorming zoveel mogelijk te verminderen. Even later krijg ik m'n eerste dosis van maar liefst 3 medicijnen en mag ik onder telemetriebewaking rondwandelen in het ziekenhuis. Ook krijg ik te horen dat ik om 19.00 uur weer naar huis mag, morgen medicijnen moet halen bij de apotheek, vrijdagochtend de trombosedienst op bezoek krijg en op 3 december weer bij de cardioloog moet komen.
Om half 5 arriveert Willy, gebracht door onze buurman Hector, en treft mij aan in het kleine ziekenhuiscafé dat vlak bij de IC is gesitueerd. We maken het ons gerieflijk met kranten en tijdschriften, een hapje eten en een kop koffie. Een uur later vraag ik aan de hoofdverpleegster op de IC of ik een half uur eerder weg mag, want ik voel mij weer goed genoeg om naar huis te gaan. M'n hartbewakingsgegevens blijken dat te bevestigen, zodat ik om kwart over zes mij weer op de IC meld om m'n sensoren en telemetrie-apparatuur te laten verwijderen. 'k Bedank het personeel voor de goede zorgen en maak als 'n haas dat ik wegkom. In de frisse buitenlucht voel ik mij onmiddellijk nog veel beter, en rij zelf naar huis.
'k Slik nu 3 medicijnen (Acenocoumarol, Ramipril, Bisoprololfumaraat) en ben onder controle van de trombosedienst.
[Aanvulling d.d. vrijdag 9 november] Donderdag voelde ik mij lichtelijk moe, maar was gelukkig fit genoeg om met de vrouw van een bevriend domineesechtpaar, dat ook in Veendam woont, op stap te gaan: eerst naar Ikea in Groningen om een bureautje met stoel uit te zoeken, en naar Drachten om bij m'n Apple dealer naar een iMac 24" computer en een Canon kleurenprinter te kijken. Wat we zagen was goed genoeg om direct aan te schaffen en mee te nemen. 's Avonds regel ik een ADSL-aansluiting voor hen bij XS4ALL. Binnenkort zal ons domineesechtpaar toegang hebben tot tot de wondere wereld van het internet.
's Avonds weer kort getraind op de roeibank, heerlijk!
Velomobielseizoen
Het heeft er alle schijn van dat nu wat minder zal worden geroetst en wat meer gevelomobield. De cijfers over oktober tenderen al in die richting:
fietskm’s in oktober (v.a. 2 okt) 438; 182 thys, 183 waw, 73 cruz.
Gelukkig kon ik op m'n WAW de afgelopen weken nog steeds het cabriokapje gebruiken. Zodra het 10º of minder is, en daarbij een harde wind, is de kap met vizier zonder meer noodzakelijk. Anders gaan onder die omstandigheden m'n neus en voorhoofdsholten direct protesteren tegen de afkoeling.
Hoewel m'n oorstopjes het lawaai in de afgesloten WAW aanmerkelijk reduceren, speel ik af en toe met de gedachte om een anti-geluid koptelefoon van Sennheiser te proberen...
Overigens was het fietsen de afgelopen tijd een feest van uitbundige herfstkleuren van bomen en struiken. Af en toe vergat ik te trappen, zo gefascineerd zat ik het landschap op te nemen...
fietskm’s in oktober (v.a. 2 okt) 438; 182 thys, 183 waw, 73 cruz.
Gelukkig kon ik op m'n WAW de afgelopen weken nog steeds het cabriokapje gebruiken. Zodra het 10º of minder is, en daarbij een harde wind, is de kap met vizier zonder meer noodzakelijk. Anders gaan onder die omstandigheden m'n neus en voorhoofdsholten direct protesteren tegen de afkoeling.
Hoewel m'n oorstopjes het lawaai in de afgesloten WAW aanmerkelijk reduceren, speel ik af en toe met de gedachte om een anti-geluid koptelefoon van Sennheiser te proberen...
Overigens was het fietsen de afgelopen tijd een feest van uitbundige herfstkleuren van bomen en struiken. Af en toe vergat ik te trappen, zo gefascineerd zat ik het landschap op te nemen...
30 september 2007
Lekker fietsen en hangjongerenuniformjasje
De afgelopen weken heb ik het fietsen vaker dan mij lief was moeten verzuimen door eigen werkzaamheden aan andermans computer en andermans werkzaamheden aan eigen huis, maar toch heb ik heerlijke rondjes gefietst, zowel op m'n Thys en Cruz als in m'n WAW015.
Ondanks de gevallen eikels, kastanjes, aanverwant plantaardig materiaal en modder (het is oogsttijd op het Oost-Groningse platteland!) voelt de Thys nu safe aan dank zij de nieuwe Marathon Supreme 50-559 achterband.
En in m'n WAW geniet ik altijd weer van het heerlijke schakelen met de Schlumpf en Campagnolo mechaniekjes. Prijzig spul, maar voor mij werkelijk hun geld waar!
Enkele opmerkingen -ergens op internet- over kledij in de velomobiel inspireerden mij om een hangjongerenuniformjasje aan te schaffen. Da's zo'n jasje van katoen/polyester met ritssluiting vooraan en vaste capuchon die je kunt aansnoeren om het hoofd. Merk Nike, kleur wijnroodachtig, zodat niet elk vlekje direct al opvallend zichtbaar is.
De bedoeling is om bij regen en kou een petje op te zetten en daaroverheen de capuchon: het petje waait dan niet weg en de capuchon beschermt de zijkanten van het gezicht. Hierdoor kan ik langer cabrio blijven rijden en het gebruik van de gesloten kap zo lang mogelijk uitstellen.
De cijfertjes over de afgelopen periode:
fietskm’s vanaf 3 september t.m. 1 oktober : 610 km, waarvan 212 Thys, 110 RANS Cruz en 288 WAW.
Ondanks de gevallen eikels, kastanjes, aanverwant plantaardig materiaal en modder (het is oogsttijd op het Oost-Groningse platteland!) voelt de Thys nu safe aan dank zij de nieuwe Marathon Supreme 50-559 achterband.
En in m'n WAW geniet ik altijd weer van het heerlijke schakelen met de Schlumpf en Campagnolo mechaniekjes. Prijzig spul, maar voor mij werkelijk hun geld waar!
Enkele opmerkingen -ergens op internet- over kledij in de velomobiel inspireerden mij om een hangjongerenuniformjasje aan te schaffen. Da's zo'n jasje van katoen/polyester met ritssluiting vooraan en vaste capuchon die je kunt aansnoeren om het hoofd. Merk Nike, kleur wijnroodachtig, zodat niet elk vlekje direct al opvallend zichtbaar is.
De bedoeling is om bij regen en kou een petje op te zetten en daaroverheen de capuchon: het petje waait dan niet weg en de capuchon beschermt de zijkanten van het gezicht. Hierdoor kan ik langer cabrio blijven rijden en het gebruik van de gesloten kap zo lang mogelijk uitstellen.
De cijfertjes over de afgelopen periode:
fietskm’s vanaf 3 september t.m. 1 oktober : 610 km, waarvan 212 Thys, 110 RANS Cruz en 288 WAW.
12 september 2007
Lekke hartklep
Vanochtend in alle vroegte -half negen- onderga ik in het streekziekenhuis Refaja in Stadskanaal een tweetal hartonderzoeken. De aanleiding was dat m'n huisarts geruime tijd geleden nogal wat ruis in m'n hartslag hoorde en mij derhalve naar de cardioloog stuurde.
Het maken van een hartfilmpje met ultrageluid is een aangelegenheid die ik passief onderga: half bloot liggend op de onderzoekbank met wat apparatuur op de huid gekleefd.
De ergometrie in combinatie met een longfunctie-onderzoek en VO2-max meting vraagt meer inspanning: eerst moet ik snel zoveel mogelijk inademen en rustig uitademen, daarna een paar minuten normaal in- en uitademen en vervolgens rustig zoveel mogelijk inademen en snel uitademen. De grafiekjes van ademvolume komen praktisch zonder vertraging op het beeldscherm van de meetcomputer, en da's een leuk gezicht.
'k Ga op de hometrainer zitten, het zadel wordt op de goede hoogte gezet, ik krijg een maskertje op met luchtslang dat nog het meest lijkt op wat straaljagerpiloten dragen. Een band om de linkerarm voor de bloeddrukmeting, een sensor aan de rechter oorlel voor de zuurstofmeting in het bloed en een of meer sensoren op de rug voor ? Aldus verbonden met de apparatuur mag ik nu gaan fietsen. Het fietsen op de hometrainer -met afstandsbediening voor de zwaarte van trappen- gaat na 'n paar minuten rustig warmtrappen vrij snel door oplopende stadia van vermogensafgifte heen, om uiteindelijk te stoppen bij ca. 220 Watt. 'k Blijk op dat moment m'n theoretisch maximale hartslag van iets boven de 150 nog niet gehaald te hebben, maar het is uiterst onplezierig om verder te gaan, en dus stop ik ermee bij een hartslag van 145.
M'n cardioloog vertelt mij de onderzoekuitslagen die zijn eerdere vermoeden bevestigen, namelijk dat m'n linker hartklep niet onaanzienlijk lekt. Ondanks dat heb ik geen klachten van kortademigheid en wijzen de resultaten van de test uit dat ik een prestatievermogen heb dat 130% is van het gemiddelde van mijn leeftijdgenoten.
Ikzelf wil daar nog bijvoegen dat dat niet slecht is, mede gelet op m'n algeheel verlies aan spierkracht door m'n testosterongehalte van 0,0. Dat laatste is het gevolg van de hormoonkuur tegen m'n prostaatkanker.
M'n cardioloog en ik worden het snel eens: over een jaar wordt weer een hartecho gemaakt, en wanneer ik eerder klachten heb over kortademigheid e.d., trek ik direct aan de bel. Het plaatsen van een kunsthartklep is gelet op m'n goede conditie en afwezigheid van klachten niet zinvol, ook omdat de mortaliteit van zo'n ingreep 5% is.
Tevreden ga ik naar huis, omdat nu duidelijk is wat er schort en omdat ermee te leven valt, zeker wanneer ik m'n fietsactiviteiten op het huidige peil kan handhaven. M'n fietsen blijkt duidelijk het gewenste resultaat te leveren: een goede conditie handhaven ondanks m'n aandoeningen en de medicatie daarvoor.
Het maken van een hartfilmpje met ultrageluid is een aangelegenheid die ik passief onderga: half bloot liggend op de onderzoekbank met wat apparatuur op de huid gekleefd.
De ergometrie in combinatie met een longfunctie-onderzoek en VO2-max meting vraagt meer inspanning: eerst moet ik snel zoveel mogelijk inademen en rustig uitademen, daarna een paar minuten normaal in- en uitademen en vervolgens rustig zoveel mogelijk inademen en snel uitademen. De grafiekjes van ademvolume komen praktisch zonder vertraging op het beeldscherm van de meetcomputer, en da's een leuk gezicht.
'k Ga op de hometrainer zitten, het zadel wordt op de goede hoogte gezet, ik krijg een maskertje op met luchtslang dat nog het meest lijkt op wat straaljagerpiloten dragen. Een band om de linkerarm voor de bloeddrukmeting, een sensor aan de rechter oorlel voor de zuurstofmeting in het bloed en een of meer sensoren op de rug voor ? Aldus verbonden met de apparatuur mag ik nu gaan fietsen. Het fietsen op de hometrainer -met afstandsbediening voor de zwaarte van trappen- gaat na 'n paar minuten rustig warmtrappen vrij snel door oplopende stadia van vermogensafgifte heen, om uiteindelijk te stoppen bij ca. 220 Watt. 'k Blijk op dat moment m'n theoretisch maximale hartslag van iets boven de 150 nog niet gehaald te hebben, maar het is uiterst onplezierig om verder te gaan, en dus stop ik ermee bij een hartslag van 145.
M'n cardioloog vertelt mij de onderzoekuitslagen die zijn eerdere vermoeden bevestigen, namelijk dat m'n linker hartklep niet onaanzienlijk lekt. Ondanks dat heb ik geen klachten van kortademigheid en wijzen de resultaten van de test uit dat ik een prestatievermogen heb dat 130% is van het gemiddelde van mijn leeftijdgenoten.
Ikzelf wil daar nog bijvoegen dat dat niet slecht is, mede gelet op m'n algeheel verlies aan spierkracht door m'n testosterongehalte van 0,0. Dat laatste is het gevolg van de hormoonkuur tegen m'n prostaatkanker.
M'n cardioloog en ik worden het snel eens: over een jaar wordt weer een hartecho gemaakt, en wanneer ik eerder klachten heb over kortademigheid e.d., trek ik direct aan de bel. Het plaatsen van een kunsthartklep is gelet op m'n goede conditie en afwezigheid van klachten niet zinvol, ook omdat de mortaliteit van zo'n ingreep 5% is.
Tevreden ga ik naar huis, omdat nu duidelijk is wat er schort en omdat ermee te leven valt, zeker wanneer ik m'n fietsactiviteiten op het huidige peil kan handhaven. M'n fietsen blijkt duidelijk het gewenste resultaat te leveren: een goede conditie handhaven ondanks m'n aandoeningen en de medicatie daarvoor.
10 september 2007
Dit jaar geen nieuwe fiets, wel verbeteringen op onderdelen
Voor het eerst sinds vele jaren is/wordt dit jaar geen nieuwe fiets besteld! M'n fietsenverzameling laat niets te wensen over: voor elke omstandigheid staat een geschikte fiets klaar:
'k Heb nu de gelegenheid om m'n fietsen op onderdelen verder aan te passen aan m'n specifieke omstandigheden en wensen.
M'n roeifiets is bijna perfect: dermate doordacht ontworpen en gebouwd door Derk Thijs dat er eigenlijk niks aan te verbeteren valt! De wat dikkere groengekleurde dyneema aandrijfkabel voelt prettig degelijk aan en laat zich bui-ten-ge-woon gemakkelijk hanteren als-ie moet worden verwijderd of weer opgewikkeld. 't Is werkelijk een fluitje van 'n cent en een wereld van verschil met de vroegere stalen weerbarstige aandrijfkabel!
Zodat het allemaal heel erg meeviel toen ik het waagde om de standaard Primo Racer achterband te vervangen door de Schwalbe Marathon Supreme 50-559, dit om bij wisselvallig weer en natte wegen meer grip op de weg te hebben. Want hoewel snel, is de Primo Racer alleen maar geschikt voor een droge weg! 't Is wel een ongewoon gezicht, zo'n dikke band achter op de roets...
'k Ben benieuwd hoe de Marathon Supreme zal rijden.
M'n velomobiel is zowel eenvoudig gehouden als van zeer hoogwaardige onderdelen voorzien. Dat maakt 'm eveneens nagenoeg perfect en erg onderhoudsarm. Twee zaken verdienen de aandacht:
de kettingrollen vooraan onder het zitje hebben veel te lijden en zijn in feite niet opgewassen tegen hun taak. 'k Zal op korte termijn 2 nieuwe dezelfde kettingrollen monteren. Daarnaast wil ik bekijken of er superkettingrollen van TerraCycle zijn die geschikt zijn voor de WAW.
En hoewel de Campagnolo Record achterderailleur perfect schakelt, wil ik toch het geheel van afstelling en kettingspanning laten controleren en zonodig beter afstellen.
Ik vind op m'n CF-bike het pedaleren niet soepel genoeg gaan: er is te veel piekvermogen nodig rondom de dode punten. Aanvankelijk heb ik het monteren van een Q-ring van Rotor overwogen, maar de discussie hierover op de Google Ligfiets discussiegroep heeft m'n plannen veranderd. Het belangrijkste feit is het onderzoek door Malfait, Storme and Derdeyn. Daarin wordt weinig heel gelaten van de claims van Rotor over de werkzaamheid van hun Q-ring. Hoewel de ovale kettingwielen van Osymetric in datzelfde onderzoek als veel beter worden beoordeeld, lijken deze helaas niet geschikt voor de afwijkende geometrie van de CF-bike. (Dit zou anders geweest zijn wanneer Osymetric dezelfde mogelijkheid voor fijnafregeling zou hebben toegepast op hun kettingwielen als Rotor dit heeft gedaan op hun Q-ring.)
In feite resteert maar één effectieve en tamelijk kostbare mogelijkheid: het Rotor crank systeem RS4X MTB. Om het hoge gewicht zoveel mogelijk binnen de perken te houden kies ik voor de Titanium uitvoering, met kortere cranks van 165 mm en een enkelbladsuitvoering. 'k Heb al overlegd met m'n vaste fietsenmaker, die de Rotor producten kan leveren en gelukkig ook uit de voeten kan met de engelstalige montagehandleiding. Binnenkort bestellen dus...
- Roeifiets THYS 222 Revolver: veruit m'n favoriet, behalve bij slecht weer (koud, nat, veel wind). 'k Blijf hierdoor lenig en snel reagerend (nou ja, m'n leeftijd in aanmerking genomen...) en op aangename wijze allround fit.
- Velomobiel WAW015: als het weer niet goed genoeg is voor de roeifiets, en vooral in herfst/winter zeer gewaardeerd. Ritten van 60+ km (bijv. naar Haren/Groningen vv) in de winter zijn goed om de conditie vast te houden: dat was overigens de voornaamste reden van aanschaf.
- CF-bike RANS Cruz: een voldoende comfortabele fiets voor onze zomervakanties en de zondagse fietstochtjes. Dan doen we mee met wat lichtelijk denigrerend wordt genoemd "de grijze zondagmiddagfietsbrigade". De voordelen van de CF-bike vergeleken met de -overigens in alle opzichten meer dan voortreffelijke- 'gewone' ligfiets HP Velotechnik GrassHopper compenseren meer dan voldoende het mindere zitcomfort ten opzichte van de 'echte' ligfiets.
- En tsja, eigenlijk lijkt m'n GrassHopper nu min of meer overbodig...
'k Heb nu de gelegenheid om m'n fietsen op onderdelen verder aan te passen aan m'n specifieke omstandigheden en wensen.
M'n roeifiets is bijna perfect: dermate doordacht ontworpen en gebouwd door Derk Thijs dat er eigenlijk niks aan te verbeteren valt! De wat dikkere groengekleurde dyneema aandrijfkabel voelt prettig degelijk aan en laat zich bui-ten-ge-woon gemakkelijk hanteren als-ie moet worden verwijderd of weer opgewikkeld. 't Is werkelijk een fluitje van 'n cent en een wereld van verschil met de vroegere stalen weerbarstige aandrijfkabel!Zodat het allemaal heel erg meeviel toen ik het waagde om de standaard Primo Racer achterband te vervangen door de Schwalbe Marathon Supreme 50-559, dit om bij wisselvallig weer en natte wegen meer grip op de weg te hebben. Want hoewel snel, is de Primo Racer alleen maar geschikt voor een droge weg! 't Is wel een ongewoon gezicht, zo'n dikke band achter op de roets...
'k Ben benieuwd hoe de Marathon Supreme zal rijden.
M'n velomobiel is zowel eenvoudig gehouden als van zeer hoogwaardige onderdelen voorzien. Dat maakt 'm eveneens nagenoeg perfect en erg onderhoudsarm. Twee zaken verdienen de aandacht:
de kettingrollen vooraan onder het zitje hebben veel te lijden en zijn in feite niet opgewassen tegen hun taak. 'k Zal op korte termijn 2 nieuwe dezelfde kettingrollen monteren. Daarnaast wil ik bekijken of er superkettingrollen van TerraCycle zijn die geschikt zijn voor de WAW.
En hoewel de Campagnolo Record achterderailleur perfect schakelt, wil ik toch het geheel van afstelling en kettingspanning laten controleren en zonodig beter afstellen.
Ik vind op m'n CF-bike het pedaleren niet soepel genoeg gaan: er is te veel piekvermogen nodig rondom de dode punten. Aanvankelijk heb ik het monteren van een Q-ring van Rotor overwogen, maar de discussie hierover op de Google Ligfiets discussiegroep heeft m'n plannen veranderd. Het belangrijkste feit is het onderzoek door Malfait, Storme and Derdeyn. Daarin wordt weinig heel gelaten van de claims van Rotor over de werkzaamheid van hun Q-ring. Hoewel de ovale kettingwielen van Osymetric in datzelfde onderzoek als veel beter worden beoordeeld, lijken deze helaas niet geschikt voor de afwijkende geometrie van de CF-bike. (Dit zou anders geweest zijn wanneer Osymetric dezelfde mogelijkheid voor fijnafregeling zou hebben toegepast op hun kettingwielen als Rotor dit heeft gedaan op hun Q-ring.)
In feite resteert maar één effectieve en tamelijk kostbare mogelijkheid: het Rotor crank systeem RS4X MTB. Om het hoge gewicht zoveel mogelijk binnen de perken te houden kies ik voor de Titanium uitvoering, met kortere cranks van 165 mm en een enkelbladsuitvoering. 'k Heb al overlegd met m'n vaste fietsenmaker, die de Rotor producten kan leveren en gelukkig ook uit de voeten kan met de engelstalige montagehandleiding. Binnenkort bestellen dus...
Reünies van jeugdvriendjes en CF-fietsers
Binnen 2 weken na m'n ongelukje zat ik gelukkig weer op de roeifiets: eerst stukjes van 10 en 25 km, later weer de normale afstanden van 30-45 km.Zaterdag 25 augustus ging ik naar de straatreünie van jeugdvriendjes, in de Indische buurt van Haarlem-Noord (Weltevredenplein, Bataviastraat). 'k Combineerde dat met 'n fietstochtje de vrijdag daarvoor door m'n eerdere woonplaats Uitgeest en omgeving. Het was beide dagen prachtig weer, met veel vakantiegangers onderweg (foto"s: campers en caravans op de Afsluitdijk bij het Monument; Cruz bij de strandafslag Castricum aan Zee).
M'n Cruz kon in het Van der Valk hotel Akersloot ook op de hotelkamer overnachten. Naar aanleiding van m'n vraag bij de reservering om m'n dure en zeldzame fiets veilig te kunnen opbergen, kreeg ik namelijk een kamer op de begane grond waar ik 's avonds de fiets zo naar binnen kon rijden. Dit blijkt standaardbeleid te zijn in hotel Akersloot (foto: Cruz in de hotelkamer).
De reünie begon pas 's middags om 2 uur, dus 'k had alle tijd om met Dick Grootveld, een van m'n oude vrienden van weleer, Haarlem en omgeving te verkennen op de fiets. Ook in Haarlem trok de Cruz heel veel bekijks. Langs het Spaarne fietsten we naar Spaarndam, lieten onze neus even zien op de scheepswerf "De Rietpol" en dronken een kop koffie bij het café op de Dijk, recht tegenover het huis waar m'n grootouders van moeders kant woonden (foto: Cruz voor het grootouderlijk huis).
De reünie was uitstekend georganiseerd, een doorslaand succes en een hartelijk weerzien na meer dan een halve eeuw met veel oude bekenden. Ik noem er maar een paar: Dick Koeleman, de broers Ronald en Gerard van Eden, de zusters Willy en Henny Aarts, André Sanberg (foto: buurtvereniging, ca. 1947/48).
Dinsdag 28 augustus stond maar liefst de helft van de in Europa aanwezige RANS CF-bikes in Bareveld, een gehucht dicht bij Wildervank. Tihamér, op het forum van de Gentse Liggers bekend als Allewedertje, had namelijk een midweekje 'n vakantiehuisje gehuurd in Aqualande. 'k Heb Tihamér's RANS Zenetik uitvoerig bewonderd, want daar was alle reden voor. 'n Fraai ogende en even fraai afgemonteerde, vederlichte en snelle fiets! Het was wat onbeholpen rijden met m'n gewone schoenen op de SPD-pedalen van de Zenetik, maar desondanks ging ik zomaar 5 km/h sneller met dezelfde krachtinspanning als op m'n Cruz. 'k Wil nu niet gaan afgeven op m'n eigen fiets, maar vergeleken met die van Tihamér is dat toch meer een soort boerentractor...
We zijn samen naar Veendam gefietst, even bij de fietsenmaker Sulter langs voor een spoedreparatie van een gebroken spaak in het achterwiel van de Zenetik (foto's: 2 CF-bikes in Bareveld; Tihamér met Zenetik in Veendam bij de fietsenzaak).
En nu de cijfertjes:
fietskm’s in augustus t.m. 2 september: 832 km, waarvan 317 Thys, 382 RANS Cruz en 133 WAW.
14 augustus 2007
Even niet roetsen :-(
Zaterdag 4 augustus j.l. heb ik voor het laatst geroetst: 'n tochtje van 44 km met het voor mijn doen hoge gemiddelde van 27 km/uur. Dit omdat ik last kreeg van RIS en ruim 10 km met snelheden tussen 35 en 41 km/uur moest roetsen.
Dat zit namelijk zo: vorige week dinsdag nam m'n vrouw een vrije dag om met mij een eindje te fietsen in de streek tussen Dwingeloo en Appelscha. En daar ergens in die bossen, op de terugweg, sloeg het noodlot, voor die gelegenheid vermomd als 'n in het gras verscholen dikke steen, hard toe. Die steen lag in een bocht naar rechts tegen het fietspad aan, en m'n naar voren en omlaag wijzende rechterpedaal raakte de steen voluit. M'n RANS Cruz stond vrijwel direct stil. Ikzelf gleed naar voren van het zadel af, landde met m'n linker schaambotje voluit en onzacht op de bovenstang, en stond toen stil met benen op de grond en handen aan het stuur.
Dat deed zeer, heel erg zeer. Met wrijven werd de pijn minder en konden we zonder verdere problemen de 10 à 15 resterende km's fietsen naar onze auto in Dwingeloo.
Eenmaal thuisgekomen na de autorit van ca. 58 km deed m'n schaamstreek flink zeer en kwam daar snel een bloeduitstorting opzetten zo groot als een flinke computermuis. De dagen daarna voltrok zich een kleurrijk en allengs wat minder pijnlijk schouwspel tussen lies en linkerknie, van blauw naar paars en geelgroen.
Roetsen, dat gaat dus nog even niet :-(
Maar afgelopen zondag bleek ik toch weer te kunnen fietsen op de Cruz, zij het ietwat ongemakkelijk.
En vandaag gaat het ook niet slecht. Het is een aangenaam en tevens nuttig tochtje. Voor de afwisseling drink ik dit keer thee op het gezellige caféterras in Gasteren. In Zuidlaren ga ik eerst bij m'n fietsenmaker 4Hout 2Wielers langs en laat de kabelloop van de Rohloffnaaf bij het stuur veranderen. Ook kan gelijk een bredere mtb-band (de 2.25 inch versie van Schwalbe's Racing Ralph) op het achterwiel worden gezet. Deze band ziet er fraai en indrukwekkend uit op de Cruz en biedt hopelijk wat meer veerwerking bij een druk van 2,5 bar. Op aanraden van de experts laat ik gelijk een antileklint inleggen, dit omdat de eigen lekbescherming van de Racing Ralph minder is dan gemiddeld.
Is het verbeelding of loopt deze band inderdaad een stuk lichter dan de vorige band, de 2.10 inch Black Jack van alweer een paar jaar oud? De tijd zal het leren...
In Zuidlaren ga ik bij de drogist langs voor een voorraadje pijnstillers en verzamel weer wat krachten op het terras van 't Olle Stee achter een cappuccino met bijbehorend garnituur :-)
44,44 km gefietst.
01 augustus 2007
Het uitzicht op de RANS Cruz en fietskm's in juli
Eerst de fietskm's: in juli heb ik totaal 602 km gefietst, waarvan 268 Thys en 334 RANS Cruz. Het weer was duidelijk de beperkende factor, evenals m'n uitstapje van 3 dagen Maastricht -dit keer helaas zonder gelegenheid om te fietsen!
Van een mede-ligfietser kreeg ik een interessante reactie op m'n weblog posting van 16 juli:
M'n tamelijke rechtop zithouding op de Cruz zorgt er inderdaad voor dat ik een grandioos uitzicht op de omgeving heb, beter dan op mountainbike of ligfiets. Op m'n mtb zat ik voorover, hoewel geenszins extreem, en op m'n GrassHopper zit ik achterover, eveneens niet extreem met 'n zithoek van ca. 40 graden. Het al dan niet beter kunnen rondkijken heeft alles te maken met de oriëntatie van de nek. Met een schuine stand van de nek kijk je niet zo gemakkelijk opzij, zodat het zicht opzij daardoor wordt belemmerd. Op de Cruz zit ik bovendien iets hoger dan op de GrassHopper, zodat ik ook gemakkelijker over alles heen kijk.
Dit alles draagt bij tot een inderdaad veel beter zicht op de omgeving!
Iets dergelijks ervaar ik ook op m'n roeifiets. Sowieso is het zitten op de roeifiets een veel actievere aangelegenheid dan op de 'gewone' ligfiets. Mede door de vorm van het roeifietszitje zorgt de roeibeweging ervoor dat ik veel gemakkelijker even rechtop ga zitten. Dan kan ik goed om mij heen kijken, beter het evenwicht bewaren als ik heel langzaam rij, en ook met het bovenlichaam het sturen ondersteunen.
Vergeleken daarmee is het gewone ligfietsen een tamelijk passieve aangelegenheid, tenzij je -net als op de roeifiets- onder bepaalde omstandigheden meer rechtop gaat zitten en het bovenlijf meebeweegt als je stuurt.
Dit actievere zitten op de roeifiets is voor mij een belangrijke reden dat de roets m'n favoriete 2-wieler is.
'k Ben benieuwd of andere roeifietsers hierin iets herkennen.
Van een mede-ligfietser kreeg ik een interessante reactie op m'n weblog posting van 16 juli:
Ik begrijp niet goed waarom je schrijft dat je op de Cruz meer van de omgeving ziet dan op de Grashopper ! Beperkt een ligfiets je zicht of wat moet ik me daarbij voorstellen ???
M'n tamelijke rechtop zithouding op de Cruz zorgt er inderdaad voor dat ik een grandioos uitzicht op de omgeving heb, beter dan op mountainbike of ligfiets. Op m'n mtb zat ik voorover, hoewel geenszins extreem, en op m'n GrassHopper zit ik achterover, eveneens niet extreem met 'n zithoek van ca. 40 graden. Het al dan niet beter kunnen rondkijken heeft alles te maken met de oriëntatie van de nek. Met een schuine stand van de nek kijk je niet zo gemakkelijk opzij, zodat het zicht opzij daardoor wordt belemmerd. Op de Cruz zit ik bovendien iets hoger dan op de GrassHopper, zodat ik ook gemakkelijker over alles heen kijk.
Dit alles draagt bij tot een inderdaad veel beter zicht op de omgeving!
Iets dergelijks ervaar ik ook op m'n roeifiets. Sowieso is het zitten op de roeifiets een veel actievere aangelegenheid dan op de 'gewone' ligfiets. Mede door de vorm van het roeifietszitje zorgt de roeibeweging ervoor dat ik veel gemakkelijker even rechtop ga zitten. Dan kan ik goed om mij heen kijken, beter het evenwicht bewaren als ik heel langzaam rij, en ook met het bovenlichaam het sturen ondersteunen.
Vergeleken daarmee is het gewone ligfietsen een tamelijk passieve aangelegenheid, tenzij je -net als op de roeifiets- onder bepaalde omstandigheden meer rechtop gaat zitten en het bovenlijf meebeweegt als je stuurt.
Dit actievere zitten op de roeifiets is voor mij een belangrijke reden dat de roets m'n favoriete 2-wieler is.
'k Ben benieuwd of andere roeifietsers hierin iets herkennen.
17 juli 2007
Weer bij de les
Gisteren was een dag zonder fietsen, met alleen maar een paar uurtjes werken in ons tuintje, de plantvakken met bodembedekkende cotoneaster weer 'ns glad scheren. Een rustdag dus.
Maar vanmiddag is het weer feest: een heerlijke trainingstocht van ruim 43 km met m'n roets. Ideaal weer, met 17 km lang -van Veendam tot Gasteren- een stevige bries nu eens pal tegen, dan weer schuin van voren. In Zuidlaren pik ik tegen m'n gewoonte in geen terrasje, maar stop alleen even om een half flesje sportdrank op te drinken. Vanaf Annen gaat het met de wind in de rug lekker hard, ondanks dat ik mij niet overmatig inspan, en ben met 35-37 km/uur weer snel thuis.
Een prima manier om een teleurstellend bericht van m'n uroloog te verwerken en mijzelf weer goed op de rails te krijgen. De laatste twee uitslagen van m'n bloedonderzoek, wat elk half jaar gebeurt, laten namelijk een stijging te zien van de PSA/vrij PSA gehalten. Deze waren vanaf eind 2003 tot medio 2006 steeds ca. 1-2 eenheden, doch de twee laatste uitslagen (januari en juli 2007) waren 3 resp. 4,5. De uroloog verzekerde mij echter dat ik mij toch geen zorgen hoefde te maken, en dat pas bij PSA-waarden van 20 en hoger gedacht wordt aan aanvullende medicatie. Omdat ik mij momenteel kerngezond voel en de huidige medicatie prima bij mij werkt, accepteer ik zijn advies.
Deze uitslag heeft wel het gevolg dat ik weer bij de les ben. Ik was en blijf kankerpatiënt bij wie in juli 2003 prostaatkanker is aangetoond in het stadium van uitzaaiingen.
We wachten maar rustig af hoe dit alles zich verder zal ontwikkelen.
Maar vanmiddag is het weer feest: een heerlijke trainingstocht van ruim 43 km met m'n roets. Ideaal weer, met 17 km lang -van Veendam tot Gasteren- een stevige bries nu eens pal tegen, dan weer schuin van voren. In Zuidlaren pik ik tegen m'n gewoonte in geen terrasje, maar stop alleen even om een half flesje sportdrank op te drinken. Vanaf Annen gaat het met de wind in de rug lekker hard, ondanks dat ik mij niet overmatig inspan, en ben met 35-37 km/uur weer snel thuis.
Een prima manier om een teleurstellend bericht van m'n uroloog te verwerken en mijzelf weer goed op de rails te krijgen. De laatste twee uitslagen van m'n bloedonderzoek, wat elk half jaar gebeurt, laten namelijk een stijging te zien van de PSA/vrij PSA gehalten. Deze waren vanaf eind 2003 tot medio 2006 steeds ca. 1-2 eenheden, doch de twee laatste uitslagen (januari en juli 2007) waren 3 resp. 4,5. De uroloog verzekerde mij echter dat ik mij toch geen zorgen hoefde te maken, en dat pas bij PSA-waarden van 20 en hoger gedacht wordt aan aanvullende medicatie. Omdat ik mij momenteel kerngezond voel en de huidige medicatie prima bij mij werkt, accepteer ik zijn advies.
Deze uitslag heeft wel het gevolg dat ik weer bij de les ben. Ik was en blijf kankerpatiënt bij wie in juli 2003 prostaatkanker is aangetoond in het stadium van uitzaaiingen.
- Gelukkig waren die uitzaaiingen gering in aantal -slechts 3- maar het betekende wel dat operatief of anderszins verwijderen van de kanker niet meer mogelijk was. Vanaf die tijd heb ik driemaandelijkse injecties met Lucrin, waardoor m'n lichaam niet meer het mannelijke geslachtshormoon testosteron aanmaakt. Omdat prostaatkanker vooral doorgroeit onder invloed van testosteron betekent dit dat de verdere tumorgroei stopt.
We wachten maar rustig af hoe dit alles zich verder zal ontwikkelen.
16 juli 2007
Vakantie en fietskm's in juni
Wij zijn maandag 9 juli vroeg in de avond thuisgekomen na een heerlijke vakantie in Münsing (Bayern) van 25 juni tm 9 juli. Van de 15 dagen waren er twee reisdagen -met de eigen auto, ca. 925 km enkele reis- en van de 13 verblijfsdagen hebben we 8 dagen kunnen fietsen met uitgesproken mooi weer. Vijf dagen waren minder wat het weer betreft, maar München heeft altijd een royaal aanbod aan culturele onderwerpen, zodat we ons werkelijk geen enkele dag onthand hebben gevoeld wegens het weer.Op de ochtend van ons vertrek realiseerden we ons dat we nog wel 2 of 3 dagen langer hadden willen blijven om te fietsen en rondlummelen in onze favoriete vakantiestreek!
Hierbij heb ik een tamelijk willekeurige selectie vakantiefotootjes gezet. München is een zeer fietsvriendelijke stad, en de automobilisten gedragen zich voorzichtig en hoffelijk jegens de vele fietsers.
Op een van de foto's is goed te zien dat op de plaats van 1 Smart best 2 velomobielen kunnen staan.
De RANS Cruz heeft bewezen een uitstekende vakantiefiets te zijn voor de dagtochten (tot ruim 72 km/dag) die wij maken. 't Klimt beter dan m'n GrassHopper, je ziet meer van de omgeving en de wegligging op slechte wegen is beter. De Rohloffnaaf schakelt super, zodat ik ook in de stad vlug weg ben bij de stoplichten.
De Cruz bleek heel veel aandacht te trekken en werd talloze malen scherp onderzoekend bekeken. Sommige Duitsers begonnen spontaan een praatje over m'n fiets. M'n eigen glunderend gezicht waarmee ik op de Cruz rondrij werkt trouwens ook aanstekelijk.
Nu de fietskm's boekhouding. Tijdens de vakantie heb ik op m'n Cruz 432 km afgelegd. Voor de maand juni is de score: 728 km totaal, waarvan 373 Thys, 46 WAW015, 309 RANS Cruz.
24 juni 2007
Zo vlak voor de zomervakantie...
Omdat ik al vrij snel het 50 mm/f 1.4 objectief kreeg voor m'n digitale spiegelreflexcamera Pentax K100D, kan deze combinatie mee op vakantie naar München. 'k Heb er afgelopen zondag, alweer een week geleden, mee kunnen oefenen in Naarden-Vesting. Het fotograferen met deze Pentax gaat trefzeker en als het moet heel snel wegens de diverse handige voorinstellingen. Dat wordt veel foto's maken!
Afgelopen donderdag was het schitterend weer en ik ging halverwege de middag op m'n THYS 222 Revolver een ommetje maken van iets meer dan 40 km. 'k Had nog zo'n 6 km te gaan om thuis te komen toen ik m'n stalen aandrijfkabel stuk trok. 'k Had het geluk dat ik een reserve dyneema aandrijfkabel bij me had. Weliswaar had ik nog nooit een aandrijfkabel onderweg vervangen, en al helemaal geen dyneema kabel, maar dank zij wat denk- en puzzelwerk is het toch gelukt. De omstandigheden waaronder ik deze reparatie moest doen waren ideaal: 'n lekker warm zonnetje, bij een bankje naast een rustig fietspad en geen auto's in de buurt. Het snelheidsrecord voor roeifietsaandrijfkabelvervangen heb ik vast niet gebroken, maar op 'n gegeven moment kon ik weer opstappen en naar huis rijden.
Het werken met een dyneema kabel blijkt heel wat gemakkelijker dan met een stalen kabel, die wegens z'n veerkracht voortdurend alle kanten op wil zodat het niet zo gemakkelijk is om 't spul op z'n plaats te houden bij het monteren ervan en het weer aanbrengen van het snek-elastiek. 'k Kan mij levendig voorstellen dat veel roeifietsers inmiddels de voorkeur geven aan een dyneema aandrijfkabel!
Diezelfde avond heb ik direct twee nieuwe dyneema kabels besteld bij Derk Thijs. Als we terug zijn van vakantie, zullen ze wel bij de post liggen :-)
Vandaag (zondag) was het weliswaar droog, maar het woei stevig en warm was het ook niet. Omdat ik gisteren m'n WAW een kleine onderhoudsbeurt heb gegeven (ketting gesmeerd, banden opgepompt, het stof eraf gespoeld), lag het dus voor de hand om vandaag daarvan te profiteren door met WAW015 een ommetje te maken.
We hebben deze maand minder 's zondags gefietst, onder meer door het soms slechte weer. Dat blijkt uit de statistieken: deze maand tot nog toe 534 km gefietst: 373 THYS, 46 WAW015, 115 RANS Cruz.
Er zullen deze maand nog wel enkele tientallen Cruz-kilometers bijkomen, daar in Bayern...
Afgelopen donderdag was het schitterend weer en ik ging halverwege de middag op m'n THYS 222 Revolver een ommetje maken van iets meer dan 40 km. 'k Had nog zo'n 6 km te gaan om thuis te komen toen ik m'n stalen aandrijfkabel stuk trok. 'k Had het geluk dat ik een reserve dyneema aandrijfkabel bij me had. Weliswaar had ik nog nooit een aandrijfkabel onderweg vervangen, en al helemaal geen dyneema kabel, maar dank zij wat denk- en puzzelwerk is het toch gelukt. De omstandigheden waaronder ik deze reparatie moest doen waren ideaal: 'n lekker warm zonnetje, bij een bankje naast een rustig fietspad en geen auto's in de buurt. Het snelheidsrecord voor roeifietsaandrijfkabelvervangen heb ik vast niet gebroken, maar op 'n gegeven moment kon ik weer opstappen en naar huis rijden.
Het werken met een dyneema kabel blijkt heel wat gemakkelijker dan met een stalen kabel, die wegens z'n veerkracht voortdurend alle kanten op wil zodat het niet zo gemakkelijk is om 't spul op z'n plaats te houden bij het monteren ervan en het weer aanbrengen van het snek-elastiek. 'k Kan mij levendig voorstellen dat veel roeifietsers inmiddels de voorkeur geven aan een dyneema aandrijfkabel!
Diezelfde avond heb ik direct twee nieuwe dyneema kabels besteld bij Derk Thijs. Als we terug zijn van vakantie, zullen ze wel bij de post liggen :-)
Vandaag (zondag) was het weliswaar droog, maar het woei stevig en warm was het ook niet. Omdat ik gisteren m'n WAW een kleine onderhoudsbeurt heb gegeven (ketting gesmeerd, banden opgepompt, het stof eraf gespoeld), lag het dus voor de hand om vandaag daarvan te profiteren door met WAW015 een ommetje te maken.
We hebben deze maand minder 's zondags gefietst, onder meer door het soms slechte weer. Dat blijkt uit de statistieken: deze maand tot nog toe 534 km gefietst: 373 THYS, 46 WAW015, 115 RANS Cruz.
Er zullen deze maand nog wel enkele tientallen Cruz-kilometers bijkomen, daar in Bayern...
01 juni 2007
Km's gefietst in mei en zomervakantie in zicht
Ik schrijf dit direct na de middagboterham zodat het eten wat kan zakken voordat ik een ommetje ga maken op m'n THYS 222 Revolver.
En ja, het blijkt zonneklaar dat ik de afgelopen maand vaker op m'n knieën de maairand van ons gazon heb gerenoveerd dan fietskm’s gemaakt: de teller blijft steken op 262: 219 THYS en 43 RANS Cruz.
Na nu in totaal 470 km op m'n Cruz heb ik de knoop doorgehakt en (a) besloten deze fiets mee te nemen op vakantie en (b) wegens (a) een Rohloffnaaf erop laten zetten. De Shimano XTR achterderailleur kon maar slecht overweg met de lange ketting van de Cruz, want in tegenstelling tot wat ik op m'n MTB was gewend, ging het schakelen op de Cruz vaak haperend en onzuiver. De inmiddels gemonteerde Rohloffnaaf schakelt perfect, zoals ik ook gewend ben van de Rohloffnaaf op m'n GrassHopper.
Ook in andere opzichten blijkt het dichterbij komen van onze zomervakantie in ons favoriete gebied, te weten de wijde omgeving van München. Met wat kunst- en vliegwerk ben ik er in geslaagd om binnenkort twee mooie objectieven te mogen ontvangen voor m'n vandaag gekochte Pentax K100D camerahuis. De lenzen zijn de Pentax SMC 77 mm F1.8 Limited FA en de Pentax SMC 50 mm F1.4 FA. Beide lenzen staan hoog aangeschreven in de gemeenschap van Pentaxgebruikers! Hopelijk heb ik in ieder geval een (het 50 mm objectief) of beide lenzen in huis voordat we op stap gaan. En in het geval van de grootst mogelijk pech -namelijk dat beide Pentax-lenzen niet op tijd arriveren- kan ik nog altijd terugvallen op m'n oude Sony DSC-S70.
41 km geroetst
03 mei 2007
Km-standen en maandtotaal voor april
In de maand april blijk ik toch nog 500 km totaal te hebben gefietst, als volgt verdeeld:
143 Thys, 90 WAW, 267 Cruz.
Hieruit blijkt dat Willy en ik weer begonnen zijn met onze fietstochten in de weekenden, dat het weer in april te mooi was om veel met de velomobiel te rijden, en dat door de week ik niet zoveel tijd had om te roetsen, dit omdat de tuin m'n aandacht opeiste. Dat zal de komende weken niet anders zijn; de hovenier brengt deze ochtend driekwart kuub straatzand, zodat nu de resterende 80 à 100 meter maairand om het gazon op hoogte kan worden gebracht.
Inmiddels heb ik bij m'n fietsenmaker een Rohloffnaaf besteld voor de RANS Cruz, zodat-ie binnenkort kan worden gemonteerd.
30 april 2007
Tweewielerseizoen is begonnen
Met het mooie weer van de afgelopen weken blijft m'n velomobiel WAW015 rustig in z'n hok staan en ga ik op stap met m'n roeifiets THYS 222 Revolver of met m'n CF-bike RANS Cruz. Daarmee zijn inmiddels weer enkele tientallen fietskm's bijeen gesprokkeld, onder aangename omstandigheden: lekker warm met toch 'n verkoelende luchtstroom om het lijf.
Het was een aangename verrassing om te merken dat ik, ondanks de enkele maanden winterpauze in het roeifietsen, weer direct volkomen vertrouwd was met m'n roets. Van het rijden en het manoevreren daarmee was ik werkelijk niets verleerd. Wel was m'n specifieke roetsconditie een stuk minder geworden, maar daaraan wordt nu gewerkt...
De RANS Cruz blijkt een uitstekende toerfiets voor het in weekenden samen fietsen met m'n vrouw Willy. Dat ik op de Cruz stukken langzamer ben dan op m'n GrassHopper en op m'n vroegere Santos mtb, deert mij nauwelijks omdat de voordelen van de Cruz ruimschoots opwegen tegen het snelheidsverlies. Die voordelen zijn overigens uitvoerig aan bod gekomen in m'n posting van 09 april 2007.
Het klimmen met de Cruz gaat trouwens boven verwachting goed. 't Was even wennen, maar de klimmetjes naar de Posbank op de Havikerwaardroute verliepen zonder problemen.
't Schakelen met de Shimano XTR achterderailleur gaat minder soepel dan met de Rohloffnaaf op m'n GrassHopper. Ik had al plannen om op termijn de Cruz van een Rohloffnaaf te voorzien, dit om eventueel een veel dikkere achterband (bijv. de Schwalbe Big Bettty) te kunnen monteren, maar heb nu besloten om die 14-versnellingen naaf zo spoedig mogelijk te laten monteren. M'n fietsenmaker 4Hout 2Wielers in Zuidlaren heeft mij al laten weten dat zij deze klus kunnen uitvoeren. Toch maar 'ns opbellen en overleggen...
100 km totaal gefietst op de Cruz (zo 29 en ma 30 april)
140 km totaal geroetst (tussen 19 en 28 april)
Het was een aangename verrassing om te merken dat ik, ondanks de enkele maanden winterpauze in het roeifietsen, weer direct volkomen vertrouwd was met m'n roets. Van het rijden en het manoevreren daarmee was ik werkelijk niets verleerd. Wel was m'n specifieke roetsconditie een stuk minder geworden, maar daaraan wordt nu gewerkt...
De RANS Cruz blijkt een uitstekende toerfiets voor het in weekenden samen fietsen met m'n vrouw Willy. Dat ik op de Cruz stukken langzamer ben dan op m'n GrassHopper en op m'n vroegere Santos mtb, deert mij nauwelijks omdat de voordelen van de Cruz ruimschoots opwegen tegen het snelheidsverlies. Die voordelen zijn overigens uitvoerig aan bod gekomen in m'n posting van 09 april 2007.
Het klimmen met de Cruz gaat trouwens boven verwachting goed. 't Was even wennen, maar de klimmetjes naar de Posbank op de Havikerwaardroute verliepen zonder problemen.
't Schakelen met de Shimano XTR achterderailleur gaat minder soepel dan met de Rohloffnaaf op m'n GrassHopper. Ik had al plannen om op termijn de Cruz van een Rohloffnaaf te voorzien, dit om eventueel een veel dikkere achterband (bijv. de Schwalbe Big Bettty) te kunnen monteren, maar heb nu besloten om die 14-versnellingen naaf zo spoedig mogelijk te laten monteren. M'n fietsenmaker 4Hout 2Wielers in Zuidlaren heeft mij al laten weten dat zij deze klus kunnen uitvoeren. Toch maar 'ns opbellen en overleggen...
100 km totaal gefietst op de Cruz (zo 29 en ma 30 april)
140 km totaal geroetst (tussen 19 en 28 april)
09 april 2007
Met de RANS Cruz tussen de bloesem langs de Linge
De trouwe en oplettende lezertjes van m'n weblog weten dat m'n aanschaf van de CF-bike RANS Cruz een experiment is: hoe zal deze bastaard in de fietswereld -geen 'rechtop-fiets en evenmin een ligfiets, maar 'iets daar tussenin'- mij bevallen? Zal de Cruz inderdaad de voordelen bieden van een rechtop-fiets zonder de helse zadelpijn die ik op m'n mountainbike mocht ervaren in 2005? Of van de andere kant bekeken: zal de Cruz het comfort kunnen bieden van een ligfiets zonder de nadelen ervan, zoals een geringere stabiliteit op onverharde wegen en slechtere klimprestaties?
Een evenwichtig review van de RANS Fusion door Bryan J. Ball, hoofdredacteur van BentRider Online, is te vinden op www.bentrideronline.com.
Bob Bryant (de drijvende kracht achter Recumbent Cyclist News en Recumbent Cyclist) heeft interessante artikelen geschreven over de RANS CF-bike collectie en over de verhouding tussen CF-bikes en 'traditionele' ligfietsen.
Naar m'n beste weten zijn er tot nog toe drie (3) moderne CF-bikes in Europa. De twee andere zijn:
de RANS Fusion van Emmanuel Delannoy in Parijs. Zie ook zijn review van de RANS Fusion,
en de RANS Zenetik van Tihamèr in Ravels (België).
Afgelopen zondag was de vroege bloesem in de Betuwe een mooie aanleiding om de Lingeroute te fietsen. Deze doen we elk jaar drie keer: tweemaal in het voorjaar (vroege en late bloesem) en eenmaal in augustus, als de bomen volop in het loof staan.
De vroege bloesem bleek nu nog niet helemaal uitgekomen te zijn; desondanks was de Lingeroute weer een mooie ervaring!
En ja, tot het einde van de 66 km lange tocht -begonnen en geëindigd in Beesd- hield ik het goed uit op de Cruz! Ik begin te wennen aan het stuurgedrag, en het comfort op het CF-bike zadel was redelijk goed te noemen nadat ik de slag te pakken kreeg van de typische zithouding. Deze lijkt op het wat onderuit gezakt hangen op de bank voor de TV, en heeft ook wel wat van de relaxte houding van de berijder op z'n chopper bike, of van de provo-sympatisant op z'n klassieke 'hasj'Puch.
Ik prijs mij gelukkig met m'n keuze voor de Cruz. Deze en de Fusion zijn met hun extreem schuin geplaatste zadelpenbuis de meest ligfietsachtige CF-bikes van de RANS collectie. Hierdoor heb ik de meeste mogelijkheden om een comfortabele positie te vinden voor m'n extreem kieskeurige achterwerk :-(
Hoewel (nog) niet perfect, is het zitcomfort vooral op de lange duur beter dan op m'n mtb's vroeger, zelfs in de periode dat ik nog geen onverdragelijke zadelpijn had. Dat blijkt wel hieruit dat de laatste 10-20 km van de tocht veel geriefelijker waren dan op de mtb.
Tot zover het onderwerp 'zitcomfort'. Maar hoe is het gesteld met de overige rijeigenschappen?
Prestatie zoals accelereren, kruissnelheid en klimmen. Op de CF-bike gebruik ik spieren die op m'n roei- en ligfietsen in mindere mate aan bod komen. Na een ODO van 233 km op de fietscomputer ben ik daaraan al meer gewend dan in het begin, maar het zal nog wel meer km's vergen voordat alle spieren in dezelfde mate meedoen.
Extra kracht op de pedalen zetten doe ik door aan het stuur te trekken. Die trekkracht breng ik op de pedalen over zoals de waterskiër het trekken van het sleeptouw naar z'n ski's, namelijk via de gespannen boog van het lichaam tussen handen en voeten. Hierbij merk ik dat de ervaringen op m'n roeifiets mij hiermee een heel eind verder helpen!
De kruissnelheid is minder dan ik gewend was op m'n mtb en veel minder dan op m'n GrassHopper. De redenen hiervoor liggen voor de hand: vooral meer luchtweerstand maar ook nog de onwennigheid.
Echt klimmen heb ik nog niet gedaan op m'n Cruz. De kleine hellinkjes die ik tegenkwam lieten zich echter gemakkelijk bedwingen. Ook op de Cruz lijkt het een kwestie van tijdig schakelen en het handhaven van een soepele cadans.
Onverharde wegen. Daarop rijdt het net zo zeker, soepel en licht als met de mtb, dank zij de 26 inch mtb-wielen en -banden op de Cruz. 'k Heb dit meermalen kunnen uitproberen in hobbelige grasbermen en op weggetjes met mul zand en losliggend grind.
Stuurgedrag. De Cruz is een uitgesproken lange fiets met relatief weinig berijdersgewicht op het voorwiel. De neiging van het voorwiel om uit te breken onderdruk ik door de voorband niet te hard op te pompen voor meer grip op de weg, en door de fiets de bocht om te drukken door m'n bovenlijf naar voren en tegengesteld aan de bocht naar buiten te leunen.
Overige comfortaspecten. Het diepe V-stuur laat zich heel gemakkelijk instellen (afstand en hoogte) zodat ik de handen ontspannen op het stuur heb liggen, zonder druk op polsen en schouders. Pijn aan handen, polsen en schouders is hiermee definitief van de baan. De relaxte houding rechtop, met lichte neiging naar achteren en 'n knikje in de heupen (dus het kontje niet pront naar achteren!) staat garant voor een ontspannen blik op de weg en over het omringende landschap. Hierdoor en door de grotere ooghoogte is het zicht op de omgeving heel veel beter dan op de 'gewone' ligfiets, zelfs wanneer deze een relatief rechtop zitje heeft, zoals m'n GrassHopper met z'n zithoek van ca. 40 graden.
Bijzonder gemakkelijk is dat je je voeten plat op de grond kunt zetten als je stopt, zonder van het zadel af te gaan!
Last but not least: fietsen met m'n vrouw Willy is nu weer samen fietsen. Qua hoogte en snelheid is m'n Cruz veel gelijkwaardiger aan haar Santos mtb. Dat kan van m'n GrassHopper niet gezegd worden.
Wordt vervolgd...
Door het beloofde mooiere weer zal m'n WAW015 nu vaker op stal blijven, en zal ik eindelijk m'n roeifiets kunnen afstoffen en door de week gebruiken. Zoals reeds gemeld, wordt tijdens tochten in het weekeind met Willy het experiment met de RANS Cruz voortgezet. Zsm zal het klimmen daarmee worden uitgeprobeerd op de Posbank.
Vanaf 1 januari heb ik met WAW015 1415 km afgelegd, en met de Cruz 160. Da's 1575 km totaal. Dat aantal zal de komende tijd niet zo snel omhoog gaan: onze tuin vraagt nu meer aandacht...
Een evenwichtig review van de RANS Fusion door Bryan J. Ball, hoofdredacteur van BentRider Online, is te vinden op www.bentrideronline.com.
Bob Bryant (de drijvende kracht achter Recumbent Cyclist News en Recumbent Cyclist) heeft interessante artikelen geschreven over de RANS CF-bike collectie en over de verhouding tussen CF-bikes en 'traditionele' ligfietsen.
Naar m'n beste weten zijn er tot nog toe drie (3) moderne CF-bikes in Europa. De twee andere zijn:
de RANS Fusion van Emmanuel Delannoy in Parijs. Zie ook zijn review van de RANS Fusion,
en de RANS Zenetik van Tihamèr in Ravels (België).
Afgelopen zondag was de vroege bloesem in de Betuwe een mooie aanleiding om de Lingeroute te fietsen. Deze doen we elk jaar drie keer: tweemaal in het voorjaar (vroege en late bloesem) en eenmaal in augustus, als de bomen volop in het loof staan.
De vroege bloesem bleek nu nog niet helemaal uitgekomen te zijn; desondanks was de Lingeroute weer een mooie ervaring!
En ja, tot het einde van de 66 km lange tocht -begonnen en geëindigd in Beesd- hield ik het goed uit op de Cruz! Ik begin te wennen aan het stuurgedrag, en het comfort op het CF-bike zadel was redelijk goed te noemen nadat ik de slag te pakken kreeg van de typische zithouding. Deze lijkt op het wat onderuit gezakt hangen op de bank voor de TV, en heeft ook wel wat van de relaxte houding van de berijder op z'n chopper bike, of van de provo-sympatisant op z'n klassieke 'hasj'Puch.
Ik prijs mij gelukkig met m'n keuze voor de Cruz. Deze en de Fusion zijn met hun extreem schuin geplaatste zadelpenbuis de meest ligfietsachtige CF-bikes van de RANS collectie. Hierdoor heb ik de meeste mogelijkheden om een comfortabele positie te vinden voor m'n extreem kieskeurige achterwerk :-(
Hoewel (nog) niet perfect, is het zitcomfort vooral op de lange duur beter dan op m'n mtb's vroeger, zelfs in de periode dat ik nog geen onverdragelijke zadelpijn had. Dat blijkt wel hieruit dat de laatste 10-20 km van de tocht veel geriefelijker waren dan op de mtb.
Tot zover het onderwerp 'zitcomfort'. Maar hoe is het gesteld met de overige rijeigenschappen?
Prestatie zoals accelereren, kruissnelheid en klimmen. Op de CF-bike gebruik ik spieren die op m'n roei- en ligfietsen in mindere mate aan bod komen. Na een ODO van 233 km op de fietscomputer ben ik daaraan al meer gewend dan in het begin, maar het zal nog wel meer km's vergen voordat alle spieren in dezelfde mate meedoen.
Extra kracht op de pedalen zetten doe ik door aan het stuur te trekken. Die trekkracht breng ik op de pedalen over zoals de waterskiër het trekken van het sleeptouw naar z'n ski's, namelijk via de gespannen boog van het lichaam tussen handen en voeten. Hierbij merk ik dat de ervaringen op m'n roeifiets mij hiermee een heel eind verder helpen!
De kruissnelheid is minder dan ik gewend was op m'n mtb en veel minder dan op m'n GrassHopper. De redenen hiervoor liggen voor de hand: vooral meer luchtweerstand maar ook nog de onwennigheid.
Echt klimmen heb ik nog niet gedaan op m'n Cruz. De kleine hellinkjes die ik tegenkwam lieten zich echter gemakkelijk bedwingen. Ook op de Cruz lijkt het een kwestie van tijdig schakelen en het handhaven van een soepele cadans.
Onverharde wegen. Daarop rijdt het net zo zeker, soepel en licht als met de mtb, dank zij de 26 inch mtb-wielen en -banden op de Cruz. 'k Heb dit meermalen kunnen uitproberen in hobbelige grasbermen en op weggetjes met mul zand en losliggend grind.
Stuurgedrag. De Cruz is een uitgesproken lange fiets met relatief weinig berijdersgewicht op het voorwiel. De neiging van het voorwiel om uit te breken onderdruk ik door de voorband niet te hard op te pompen voor meer grip op de weg, en door de fiets de bocht om te drukken door m'n bovenlijf naar voren en tegengesteld aan de bocht naar buiten te leunen.
Overige comfortaspecten. Het diepe V-stuur laat zich heel gemakkelijk instellen (afstand en hoogte) zodat ik de handen ontspannen op het stuur heb liggen, zonder druk op polsen en schouders. Pijn aan handen, polsen en schouders is hiermee definitief van de baan. De relaxte houding rechtop, met lichte neiging naar achteren en 'n knikje in de heupen (dus het kontje niet pront naar achteren!) staat garant voor een ontspannen blik op de weg en over het omringende landschap. Hierdoor en door de grotere ooghoogte is het zicht op de omgeving heel veel beter dan op de 'gewone' ligfiets, zelfs wanneer deze een relatief rechtop zitje heeft, zoals m'n GrassHopper met z'n zithoek van ca. 40 graden.
Bijzonder gemakkelijk is dat je je voeten plat op de grond kunt zetten als je stopt, zonder van het zadel af te gaan!
Last but not least: fietsen met m'n vrouw Willy is nu weer samen fietsen. Qua hoogte en snelheid is m'n Cruz veel gelijkwaardiger aan haar Santos mtb. Dat kan van m'n GrassHopper niet gezegd worden.
Wordt vervolgd...
Door het beloofde mooiere weer zal m'n WAW015 nu vaker op stal blijven, en zal ik eindelijk m'n roeifiets kunnen afstoffen en door de week gebruiken. Zoals reeds gemeld, wordt tijdens tochten in het weekeind met Willy het experiment met de RANS Cruz voortgezet. Zsm zal het klimmen daarmee worden uitgeprobeerd op de Posbank.
Vanaf 1 januari heb ik met WAW015 1415 km afgelegd, en met de Cruz 160. Da's 1575 km totaal. Dat aantal zal de komende tijd niet zo snel omhoog gaan: onze tuin vraagt nu meer aandacht...
15 maart 2007
RANS Cruz en WAW
Met 2 graden kouder en iets meer wind is het vandaag duidelijk minder zacht dan eergisteren, dinsdag. Reden dat ik nu WAW015 neem voor een trainingsrondje, ipv m'n RANS Cruz CF-bike. Ook heb ik vandaag niet zoveel tijd: vanavond moeten we vroeger dan normaal eten omdat we in Groningen een concert hebben van het NNO, met Michel Tabachnik, chef-dirigent van het Noord Nederlands Orkest (NNO), als dirigent.
Het is zonnig als ik omstreeks het middaguur, met boterhammetjes mee, vertrek. Het reconstructiewerk aan de brug over het Kieldiep -de doorvaart wordt verbreed om deze geschikt te maken voor de recreatievaart- neemt op de wal en op de weg zoveel ruimte in beslag dat zelfs voor een smal karretje als de WAW geen doorgang is. Geen nood: ff terug en vanaf de Woortmanlaan doorsteken via het landbouwweggetje naar de Veendammerweg, in Kielwindeweer via 'n andere brug het Kieldiep over en dan langs de gestremde brug de gebruikelijke route volgen. Onderweg ontmoet ik slechts enkele hondenuitlaters en fietsers, verder is het stil.
De rest van de tocht verloopt aangenaam en zonder vermeldenswaardige gebeurtenissen.
54 km gefietst.
Het is zonnig als ik omstreeks het middaguur, met boterhammetjes mee, vertrek. Het reconstructiewerk aan de brug over het Kieldiep -de doorvaart wordt verbreed om deze geschikt te maken voor de recreatievaart- neemt op de wal en op de weg zoveel ruimte in beslag dat zelfs voor een smal karretje als de WAW geen doorgang is. Geen nood: ff terug en vanaf de Woortmanlaan doorsteken via het landbouwweggetje naar de Veendammerweg, in Kielwindeweer via 'n andere brug het Kieldiep over en dan langs de gestremde brug de gebruikelijke route volgen. Onderweg ontmoet ik slechts enkele hondenuitlaters en fietsers, verder is het stil.
Inmiddels mijmer ik wat na over de tocht met de Cruz, afgelopen dinsdag. 'k Ben met de fiets achterop de auto naar Dwingeloo gereden en heb van daaruit de Dwingelderveldroute gedaan, 'n afstand van 41 km. Vooraf was ik bang dat ik erg langzaam zou fietsen en mij onderweg zou vervelen. Maar dat viel mee: uiteindelijk bleek de gemiddelde snelheid 21,1 km/uur te zijn, vrij normaal voor zo'n tochtje in het begin van het seizoen. Ook had ik het subjectieve gevoel van redelijk op te schieten, dus vervelen was er niet bij op deze afwisselende route door mooie landschappen. Eigenlijk was ik naar m'n gevoel weer heel snel terug in Dwingeloo. Het comfort viel alleszins mee. Weliswaar niet zo comfortabel als m'n andere lig- en roeifietsen, maar er was geen sprake van zwarte vlekken voor de ogen vanwege helse zadelpijn zoals op m'n MTB. Onderweg heb ik het typische RANS CF-bike zadel wat meer vooroverhellend gezet, en het stuur wat hoger en dichterbij. Al heb ik misschien (nog) niet helemaal de befaamde 'sweet spot' gevonden in deze combinatie van afstellingen, toch lijk ik er naar mijn gevoel dichterbij gekomen te zijn. Het viel mij op dat ik die afstellingen nu, na ruim 100 km te hebben afgelegd, met meer begrip voor de gevolgen ervan kon doen dan tijdens de allereerste 10-tallen km's op de Cruz. En ongetwijfeld zal de gewenning aan de houding en het gebruik van andere spieren een rol spelen.In Oudemolen eet ik m'n boterhammetjes op en geniet van de warme zon in m'n gezicht -reden dat ik vandaag heb gewaagd de cabriokap op WAW015 te zetten- en van het uitzicht op het fraaie stroomdal van de Drentse Aa.
De rest van de tocht verloopt aangenaam en zonder vermeldenswaardige gebeurtenissen.
54 km gefietst.
17 februari 2007
M'n eigen milieuagenda
Het nieuwste rapport van het IPCC dat op 2 februari j.l. uitkwam laat weinig twijfel bestaan over de ernst van de wereldwijde klimaatveranderingen en dat deze zo goed als zeker door het mensdom worden veroorzaakt.
Aanpassen aan het klimaat en besparen op het energieverbruik is derhalve het parool. Ook de eenvoudige particulier heeft hiervoor mogelijkheden, al zijn deze vaak beperkt door de gegeven omstandigheden.
M'n eigen milieumaatregelen die ik dit jaar neem of overweeg, zijn de volgende:
74 km gefietst.
Aanpassen aan het klimaat en besparen op het energieverbruik is derhalve het parool. Ook de eenvoudige particulier heeft hiervoor mogelijkheden, al zijn deze vaak beperkt door de gegeven omstandigheden.
M'n eigen milieumaatregelen die ik dit jaar neem of overweeg, zijn de volgende:
- Planten van 3 bomen in m'n tuin om gazon en border enigszins te beschermen tegen droogte en felle zon. Dit is in januari gebeurd.
- Monteren van een roetfilter op m'n bijna 2 jaar oude Corolla Verso. De afspraak hiervoor is al gemaakt en zal eind maart gebeuren, gelijk met de 60.000 km-beurt.
- Isoleren van de beganegrondvloer van onze woning door het aanbrengen van een laag polyurethaanschuim tegen de vloer vanuit de kruipruimte. Tevens wil ik laten nagaan of de spouwmuurisolatie kan worden verbeterd. Als dat het geval is wil ik deze ook direct laten uitvoeren, nog voor het stookseizoen 2007/08.
- Omvormen van een deel van de twee gazons (samen bijna 400 vierkante meter) in een bloemenweide. Hierover ga ik een voormalige collega raadplegen, een bioloog die ervaring heeft met ecologisch bermbeheer. Als zijn advies hierover gunstig uitpakt, wil ik hiermee dit jaar nog een begin maken.
- De CV-ketel vervangen door een thuiscentrale waarmee ook electriciteit kan worden opgewekt. Deze is momenteel volop in ontwikkeling (de eerste praktijkproeven in 1000 huishoudens zijn al aan de gang) en zal naar verwachting in 2008 op de markt komen. Onze huidige HR-ketel is in februari 1990 geplaatst en dus alweer 17 jaar oud. Nadere berekeningen moeten uitwijzen hoeveel rendement deze investering kan opbrengen.
74 km gefietst.
12 februari 2007
20 km door zware buien
Na bijna een halve week gedwongen niet-fietsen is het vanmiddag opeens prachtig weer, met zelfs een beetje zon erbij. Fluks op weg dus met WAW015!
Bij Gasteren is het al te zien: een echte onweerslucht is bezig zich te ontwikkelen. Even voorbij Tynaarloo, op de weg naar Zuidlaren, gaat het niet onweren maar wel stevig regenen met af en toe 'n korreltje hagel ertussen. Het zicht wordt slecht: beregend vizier, regenspatten op m'n bril en last van wasem op de binnenkant van de brillenglazen. Bril af en wat langzamer doorrijden is het beste onder deze omstandigheden. M'n hoofdband beschermt m'n hoofd tegen de kou, en omdat ik goed ben doorgewarmd krijg ik het niet koud door de regen die m'n borst nat maakt.
'k Neem een kortere weg naar huis: door Zuidlaren i.p.v. er omheen. De winkelstraat is bijna uitgestorven en fietsers zijn er ook bijna niet.
Ter hoogte van De Groeve wordt het even droog. Op de Semsweg vlak voor Kielwindeweer wordt de lucht weer erg donker en zie ik een heel fraaie bliksemschicht. Daarom neem ik de route langs het Kieldiep, door het typisch veenkoloniale dorp Kielwindeweer.
Bedekt met een laag hagel wordt WAW015 z'n hok ingereden.
'n Les voor de volgende keer: een handdoek mee om die over de borst te slaan als er veel regen naar binnen spat; daarmee kan ik ook af en toe m'n bril mee schoonvegen.
44 km gefietst.
Bij Gasteren is het al te zien: een echte onweerslucht is bezig zich te ontwikkelen. Even voorbij Tynaarloo, op de weg naar Zuidlaren, gaat het niet onweren maar wel stevig regenen met af en toe 'n korreltje hagel ertussen. Het zicht wordt slecht: beregend vizier, regenspatten op m'n bril en last van wasem op de binnenkant van de brillenglazen. Bril af en wat langzamer doorrijden is het beste onder deze omstandigheden. M'n hoofdband beschermt m'n hoofd tegen de kou, en omdat ik goed ben doorgewarmd krijg ik het niet koud door de regen die m'n borst nat maakt.
'k Neem een kortere weg naar huis: door Zuidlaren i.p.v. er omheen. De winkelstraat is bijna uitgestorven en fietsers zijn er ook bijna niet.
Ter hoogte van De Groeve wordt het even droog. Op de Semsweg vlak voor Kielwindeweer wordt de lucht weer erg donker en zie ik een heel fraaie bliksemschicht. Daarom neem ik de route langs het Kieldiep, door het typisch veenkoloniale dorp Kielwindeweer.
- Sinds begin 2006 heeft Kielwindeweer de status van beschermd dorpsgezicht. Kiel-Windeweer is een van de meest gave veenkoloniale nederzettingen die er nog zijn. Aan de hand van oude kaarten is te zien dat de structuur van het dorp in 150 jaar nauwelijks is gewijzigd. De bebouwing bestond successievelijk uit boerderijen en aanvullende bebouwing, zoals kerk, stelmakerij, smederij en woningen. Het aangrenzende Annerveenschekanaal maakt ook kans om tot beschermd gezicht te worden aangewezen. Als dat doorgaat vormen de beide dorpen samen het langste ‘gezicht’ van Nederland.
Bedekt met een laag hagel wordt WAW015 z'n hok ingereden.
'n Les voor de volgende keer: een handdoek mee om die over de borst te slaan als er veel regen naar binnen spat; daarmee kan ik ook af en toe m'n bril mee schoonvegen.
44 km gefietst.
03 februari 2007
Opvallen en [OT] het Droste-effect
Vandaag mooi weer: veel zon, hier en daar een wolkje en een matige wind. Ideaal voor een wat langere tocht met WAW015. Even voor 13h ben ik op weg met een boterhammetje en drinken mee voor onderweg.
Eerst een stuk van m'n favoriete route die nooit verveelt: via Annen, Gasteren en Tynaarloo naar Zuidlaren. Vervolgens achter het dorp om, langs de camping en 50 Bunders, naar Midlaren. Nu brei ik een flink stuk aan de route door niet direct terug te gaan naar Zuidlaren, maar via Noordlaren en Glimmen naar Haren te fietsen. De zon schijnt, de velomobiel zoeft soepeltjes over de weg en m'n beenspieren zijn in prima vorm.
Even voor Noordlaren pauzeer ik om m'n brood op te eten. In Noordlaren is de reconstructie van de weg door het dorpje -volgens de Shared Spaces filosofie van Monderman- inmiddels bijna gereed. Het resultaat mag gezien worden, en het zal nog veel mooier zijn als de grasstroken tussen de bomen en langs het wandelpad zijn aangebracht.
Weldra rij ik Haren binnen. WAW015 glimt en blinkt in de zon omdat-ie gisteren is gewassen, en dat is wellicht de reden voor de ongewoon grote belangstelling voor het oranje karretje. Terwijl ik in de zon zit op het terras van Intermezzo en met m'n belangstellende buren een gesprek voer over fietsen, velomobielen en automobielen, blijven veel mensen -jong en oud- bij WAW015 staan om 'm eens goed te bekijken en te bewonderen.
De reis terug naar Veendam via Zuidlaren verloopt voorspoedig. Weer thuis kan ik constateren dat het comfortabel fietsen was: niet te warm, niet te koud, een comfortabele zit en ook overigens geen lichamelijke ongemakken. En met de 67 km van vandaag erbij heb ik vanaf 1 januari alweer exact 500 km gefietst.
En nu het Droste-effect: het plaatje laat zien wat er gebeurt als ik mbv Timbuktu Pro op m'n eigen computer in Veendam met 'n computer in Leusden contact maak met m'n eigen computer. Wat ik al voorzag gebeurde direct en ook heel snel: een fraaie illustratie van het Droste-effect.
Voor de computertechneuten: de firewalls op beide computers zijn ingeschakeld; alleen de Timbuktu-poorten 407 op beide computers zijn opengezet en geautoriseerd voor uitsluitend deze computers.
67 km gefietst.
Eerst een stuk van m'n favoriete route die nooit verveelt: via Annen, Gasteren en Tynaarloo naar Zuidlaren. Vervolgens achter het dorp om, langs de camping en 50 Bunders, naar Midlaren. Nu brei ik een flink stuk aan de route door niet direct terug te gaan naar Zuidlaren, maar via Noordlaren en Glimmen naar Haren te fietsen. De zon schijnt, de velomobiel zoeft soepeltjes over de weg en m'n beenspieren zijn in prima vorm.
Even voor Noordlaren pauzeer ik om m'n brood op te eten. In Noordlaren is de reconstructie van de weg door het dorpje -volgens de Shared Spaces filosofie van Monderman- inmiddels bijna gereed. Het resultaat mag gezien worden, en het zal nog veel mooier zijn als de grasstroken tussen de bomen en langs het wandelpad zijn aangebracht.
Weldra rij ik Haren binnen. WAW015 glimt en blinkt in de zon omdat-ie gisteren is gewassen, en dat is wellicht de reden voor de ongewoon grote belangstelling voor het oranje karretje. Terwijl ik in de zon zit op het terras van Intermezzo en met m'n belangstellende buren een gesprek voer over fietsen, velomobielen en automobielen, blijven veel mensen -jong en oud- bij WAW015 staan om 'm eens goed te bekijken en te bewonderen.
De reis terug naar Veendam via Zuidlaren verloopt voorspoedig. Weer thuis kan ik constateren dat het comfortabel fietsen was: niet te warm, niet te koud, een comfortabele zit en ook overigens geen lichamelijke ongemakken. En met de 67 km van vandaag erbij heb ik vanaf 1 januari alweer exact 500 km gefietst.
En nu het Droste-effect: het plaatje laat zien wat er gebeurt als ik mbv Timbuktu Pro op m'n eigen computer in Veendam met 'n computer in Leusden contact maak met m'n eigen computer. Wat ik al voorzag gebeurde direct en ook heel snel: een fraaie illustratie van het Droste-effect.Voor de computertechneuten: de firewalls op beide computers zijn ingeschakeld; alleen de Timbuktu-poorten 407 op beide computers zijn opengezet en geautoriseerd voor uitsluitend deze computers.
67 km gefietst.
05 januari 2007
Een rustige toertocht bij rustig herfstweer
Woensdag heb ik m'n gebruikelijke rondje van ca. 50 km in een vlot tempo gereden, reden dat ik vandaag een iets langere tocht Veendam-Haren vv in een kalm tempo doe. De nadruk ligt op rustig toeren en het winterlandschap bekijken bij herfsttemperatuur. Op de fietspaden ligt veel rommel die de afgelopen weken door de harde wind uit de bomen is geschud. Het is soms manoevreren tussen de takken en stammetjes door, die al zover zijn vergaan dat ze gemakkelijk breken als ik er overheen rij. Met 3 wielen kun je niet altijd alles vermijden...
Af en toe maak ik een tussensprintje, en ervaar daarbij het aangename gevoel dat ik veel krachtreserves heb -voor mijn doen natuurlijk!- die ik heel soepel kan aanspreken als ik dat wil.
De laatste keren, en nu ook weer, rij ik met oorstopjes in beide oren, op maat gemaakte geluiddempertjes die het meeste gerammel en gedaver in de WAW tegenhouden. Da's geen overbodige luxe als de gesloten kap met vizier op de WAW zit. Met de cabriokap is de WAW veel en veel stiller, en dan zijn de oorstopjes overbodig.
Ook fiets ik nu met nieuwe fietsschoenen. Vorige week heb ik een paar SIDI fietsschoenen gekocht, en ondanks de relatief smalle leest (maar niet zó smal als bij de schoenen van bijv. Shimano) voegen ze zich toch aangenaam naar m'n uitgezakte voeten. Dit dank zij het soepele leer van de SIDI schoenen. Dat proces van het naar de voeten staan probeer ik te versnellen door op de kritische plaatsen -links en rechts aan de voorkant- het leer flink vochtig te maken met brandspiritus. Dat is een heel oud middeltje dat ik al tientallen jaren geleden toepaste om m'n Ving schaatsschoenen snel naar m'n voeten te laten vormen.
De drie klittenbandsluitingen van de nieuwe schoenen maken het heel gemakkelijk om ze nauwkeurig te bevestigen om m'n voeten: niet te los, niet te strak en zorgen dat de tenen vrij blijven van de voorkant. Met de overschoenen van Pro hou ik bij deze temperaturen (en ook wat lager) aangenaam warme voeten.
In Haren besluit ik om te kijken of er iemand thuis is bij een van m'n goede kennissen. En ja hoor, er brandt licht en volgens de glazenwassers die met de ramen bezig zijn is er inderdaad iemand thuis. Na het aanbellen volgt een hartelijk weerzien met Alma en een geanimeerd gesprek waarbij in ijltempo de gedeelde interesses en gezamenlijke relaties de revu passeren. WAW015 krijgt de bewondering die 'm toekomt en na wat afspraken te hebben gemaakt over het vervolg aanvaard ik de terugtocht.
'k Ben deze ochtend om ca. half twaalf van huis vertrokken, en kom ver na de gewone lunchtijd in Zuidlaren aan. 'k Stel mij Op 't Olle Stee tevreden met een glas warme chocolademelk met appelpunt, zodat de gevreesde hongerklop wegblijft. Het vochtverlies compenseer ik onderweg met af en toe een paar slokken uit de fles met blauwe sportdrank.
Via Schuilingsoord en Annen ga ik weer richting Veendam. Eenmaal thuis merk ik na een paar uur dat de linkerband leeggelopen is. Het plakken heeft geen haast: morgen is er weer een dag!
59 km gefietst
Af en toe maak ik een tussensprintje, en ervaar daarbij het aangename gevoel dat ik veel krachtreserves heb -voor mijn doen natuurlijk!- die ik heel soepel kan aanspreken als ik dat wil.
De laatste keren, en nu ook weer, rij ik met oorstopjes in beide oren, op maat gemaakte geluiddempertjes die het meeste gerammel en gedaver in de WAW tegenhouden. Da's geen overbodige luxe als de gesloten kap met vizier op de WAW zit. Met de cabriokap is de WAW veel en veel stiller, en dan zijn de oorstopjes overbodig.
Ook fiets ik nu met nieuwe fietsschoenen. Vorige week heb ik een paar SIDI fietsschoenen gekocht, en ondanks de relatief smalle leest (maar niet zó smal als bij de schoenen van bijv. Shimano) voegen ze zich toch aangenaam naar m'n uitgezakte voeten. Dit dank zij het soepele leer van de SIDI schoenen. Dat proces van het naar de voeten staan probeer ik te versnellen door op de kritische plaatsen -links en rechts aan de voorkant- het leer flink vochtig te maken met brandspiritus. Dat is een heel oud middeltje dat ik al tientallen jaren geleden toepaste om m'n Ving schaatsschoenen snel naar m'n voeten te laten vormen.
De drie klittenbandsluitingen van de nieuwe schoenen maken het heel gemakkelijk om ze nauwkeurig te bevestigen om m'n voeten: niet te los, niet te strak en zorgen dat de tenen vrij blijven van de voorkant. Met de overschoenen van Pro hou ik bij deze temperaturen (en ook wat lager) aangenaam warme voeten.
In Haren besluit ik om te kijken of er iemand thuis is bij een van m'n goede kennissen. En ja hoor, er brandt licht en volgens de glazenwassers die met de ramen bezig zijn is er inderdaad iemand thuis. Na het aanbellen volgt een hartelijk weerzien met Alma en een geanimeerd gesprek waarbij in ijltempo de gedeelde interesses en gezamenlijke relaties de revu passeren. WAW015 krijgt de bewondering die 'm toekomt en na wat afspraken te hebben gemaakt over het vervolg aanvaard ik de terugtocht.
'k Ben deze ochtend om ca. half twaalf van huis vertrokken, en kom ver na de gewone lunchtijd in Zuidlaren aan. 'k Stel mij Op 't Olle Stee tevreden met een glas warme chocolademelk met appelpunt, zodat de gevreesde hongerklop wegblijft. Het vochtverlies compenseer ik onderweg met af en toe een paar slokken uit de fles met blauwe sportdrank.
Via Schuilingsoord en Annen ga ik weer richting Veendam. Eenmaal thuis merk ik na een paar uur dat de linkerband leeggelopen is. Het plakken heeft geen haast: morgen is er weer een dag!
59 km gefietst
Abonneren op:
Posts (Atom)