Zo'n dag vergeet je niet gauw

Omdat ik onder tamelijk primitieve omstandigheden dit zit te schrijven hou ik deze posting heel kort.

Gisteren, donderdag, waren we heel vroeg in het UMCG voor de 2-maandelijkse controle bij prof. De Jong, mijn specialist (uroloog/oncoloog). Hij was net zo verbaasd als m'n huisarts door mijn transformatie van sportieve senior in een invalide oude man.

Op staande voet werd een rontgenfoto gemaakt van m'n bekken en heupgewrichten. Tot ons aller verbazing blijkt de rechterheup te zijn gebroken, vlak onder de kogel. Dat was de oorzaak van de steeds heviger pijn!

Kort en goed, met wat telefoontjes ging de multidisciplinaire medische molen van het UMCG draaien en onderging ik een pre-operatief onderzoek: bloed, hart, CT-scan, medicijngebruik, medisch verleden, en nog een paar...

Even na 2 uur 's middags waren we helemaal doorgedraaid en konden we, min of meer lamgeslagen, naar huis.

De rest van de middag besteedden we aan het overkomen van de ergste verbazing over deze totaal onverwachte wending. En we konden de praktische gevolgen in kaart brengen en dingen regelen, zoals een ziekenbed in de woonkamer, rolstoel, toiletstoel en het informeren van onze beste vrienden en familie over de nieuwe situatie. En natuurlijk het afzeggen van diverse afspraken.

Eind van de middag kreeg ik een telefoontje van de afdeling orthopedische chirurgie: vrijdag 24 november a.s., begin van de middag, is mijn operatie ingepland. Het heupgewricht wordt geheel vervangen, zowel kop als kom.

We hebben iets om naar uit te kijken, want de huidige situatie is een regelrechte ramp. Mijn mobiliteit is tot bijna nul teruggebracht: een rondje in de rolstoel langs bed, fauteuil en toiletstoel. Elke verdergaande uitspatting wordt prompt afgestraft met hevige pijn, ondanks de pijnstillers.