Revalidatie en terugkeer van zadelpijn

Mijn algehele revalidatie na de openhartoperatie van alweer bijna ½ jaar geleden (mitralisklepreconstructie in de Isalaklinieken te Zwolle) lijkt voorspoedig te verlopen. Een hele dag in de tuin werken en fietstochten op de roeifiets van 50-60 km zijn nu gemakkelijk te doen. Wel is het heel belangrijk dat ik na 1 of 2 dagen van flinke lichamelijke inspanning een rustdag inlas. Op zo'n rustdag moet ik beslist niet méér doen dan 6-10 km een rustig blokje om fietsen of een beetje rommelen met schoffel en cultivator in de tuin. Na zo'n rustdag kan ik er weer helemaal tegenaan :-)
Die rustdagen zijn tevens een mooie gelegenheid om m'n recent gekochte boeken te lezen, geometrie, lineaire algebra en geometrische algebra te bestuderen en na te denken over deze en andere zaken.

Ondanks de overvloedige regenval in onze omgeving konden m'n vrouw Willy en ik -vooral door korte en langere tochtjes vanaf ons huis- deze maand augustus de nodige fietskm's bij elkaar sprokkelen. De teller voor augustus staat nu op bijna 500 km, waarvan ca. 345 km op de roeifiets en 145 km op de RANS Cruz.

We hebben gemerkt dat de combinatie van Willy op haar Santos mtb en ik op m'n Thijs roeifiets prima te doen is wanneer we ervoor zorgen dat we geen bospaadjes en vergelijkbaar moeilijker begaanbare fietspaden in onze routes opnemen. Op deze manier bouwen we merkbaar onze conditie op. Niet alleen m'n uithoudingsvermogen, maar vanaf begin augustus ook m'n spierkracht nemen merkbaar toe. Zelfs verbeeld ik mij tijdens het roeifietsen regelmatig dat ik nu al meer lucht heb dan vóór m'n hartoperatie.

Weer zadelpijn…
Dat is een onverwacht en zeer ongewenst gevolg van m'n hartoperatie! De eerste week na de ingreep heb ik 3½ kg aan gewicht verloren. En daar zat vermoedelijk ook het nodige zitvlees bij. Op stoelen, krukjes en banken en ook op de zitjes van m'n RANS bikes is dat heel goed te merken. Daar zijn het de zitbotjes en -vooral de laatste maand- de bilspieren die het fietsgenot op m'n RANS-fietsen behoorlijk op de tocht zetten.
Dat de bilspieren nu extra opspelen komt omdat deze op de roeifiets intensief worden getraind en daardoor toenemen in omvang en -helaas- ook in gevoeligheid.

Er moet echt wat gebeuren om het plezier in het fietsen te behouden. De tochtjes vanuit huis zijn het probleem niet: daarvoor gebruik ik een van m'n roeifietsen. Het zijn de gezamenlijke fietstochten waarbij we met de auto naar een beginpunt rijden en als we de fietsen meenemen op vakantie. Roeifietsen in Beieren is zo goed als onmogelijk, los van het moeilijke vervoer van 'n roeifiets in de auto met 2 mensen.

M'n actieplan voor de komende maanden is vooral gericht op het comfortabeler maken van de RANS CF-bikes. Daarvoor heb ik gelukkig wat ijzers in het vuur die stuk voor stuk de moeite van het uitzoeken waard zijn :-)

Één mogelijkheid viel al heel snel af: de Pedersen fiets. Niet alleen het comfort voor de zitbotjes daarop viel mij wat tegen, maar vooral de torenhoge geometrie en de zadelophanging maken de Pederson fiets gevaarlijk: snel stoppen en afstappen is zo goed als onmogelijk. De kans op een val met slechte afloop is daardoor wel heel groot.
Geef mij maar een laag-bij-de-grondse fiets, die past mij beter…  :-)

'k Hoop hierover de komende tijd meer en beter nieuws te kunnen melden!