Herstelperiode…

Daar zit ik nu middenin, en het lichamelijk herstel van m'n operatie gaat (natuurlijk!, wat had ik anders kunnen denken!) langzamer dan ik zou willen. 'k Heb zo m'n goede dagen dat ik in de tuin werk en wat -hele kleine- ommetjes fiets. Na 'n paar van die goede dagen gooit m'n lijf de kont tegen de krib en moet ik het een of twee dagen heel kalmpjes aan doen.
Inmiddels ben ik wèl vertrouwd geraakt met dit ritme :-/

Het is zeker dat ik dit hele zomerseizoen rustig aan moet doen. Grote heldendaden en topprestaties zijn voorlopig niet voor mij weggelegd. Het begint er ook steeds meer op te lijken dat ik m'n meest comfortabele fiets, de RANS Cruz, weer zal meenemen op vakantie naar Bayern. Gelukkig heb ik die fiets begin 2011 grondig laten renoveren en is-ie nu bijzonder fraai en heel licht afgemonteerd met 1e klas onderdelen.

Nog net op tijd dacht ik aan het noteren van m'n fietskilometrage in april: 51 km totaal, waarvan 42 km op de roei3wieler en 9 km op m'n RANS Cruz.

Geloof de massamedia niet!

Eindelijk is het nu tot mij doorgedrongen ;-) Er zijn over de hele wereld talloze burgers, al dan niet in georganiseerd verband, bijv. als ondernemer met een eigen bedrijf, die hard werken aan een duurzame toekomst. Sommige grote bedrijven -die meestal niet voorop lopen als het gaat om grote koerswijzigingen- doen ook mee. Al surfend op internet kwam ik daarvan heel vrolijk stemmende bewijzen tegen.

Op het gebied van mobiliteit, op de eerste plaats natuurlijk fietsen en ook auto's in verder willekeurige volgorde:
het Bosch e-Bike systeem is aan een geweldige opmars bezig in de fietswereld. Zie hier en ook hier;
de elektrische (stads)auto geraakt nu ook binnen handbereik van de doorsnee consument. Zie bijv. de Renault Zoe en de Smart Electric Drive.
Overigens ben ik ervan overtuigd dat niet de elektrische auto de toekomst heeft, maar de e-bike!

Andersoortige grote bedrijven, zoals Unilever, lijken ook ernst te willen maken met hun aanpak van duurzaamheid.

En dan zijn er de mensen die hun leven zo duurzaam mogelijk inrichten, al dan niet in georganiseerd verband, en die hun kennis, ervaring en inzichten willen delen met anderen. Aansprekende voorbeelden zijn bijv.: Chris Martenson en het Simplicity Institute.

Minstens zo belangrijk is dat op allerlei punten steeds meer duidelijkheid wordt verschaft over waarom de huidige consumentenmaatschappij en het neoliberale kapitalisme geen toekomst hebben. Ideologische polemieken hierover hebben allang plaats gemaakt voor nuchter en duidelijk cijfer- en feitenmateriaal.
Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat het welvaartsniveau zoals wij dat kennen in de meest welvarende delen van de wereld, op den duur niet te handhaven is, en dat de "techno-optimisten" (bijv. de gebr. Das of Wubbo Ockels) in dat opzicht ongelijk hebben. Maar wellicht is de techno-optimistische aanpak een onvermijdelijk overgangsstadium op de weg naar een heel andere menselijke samenleving.

De grote vraag is natuurlijk waarom, en zeker bij ons in Nederland, de massamedia en de politiek van dit alles kennelijk niets moeten hebben.

Politici en belanghebbenden, zoals fossiele-energie bedrijven (oliemaatschappijen, energiebedrijven), autofabrikanten en andere relatief "oude" bedrijfstakken en hun maatschappelijke aanhang en lobbygroepen houden de publieke aandacht vooral gevestigd op de conflictueuze kanten van duurzaam vs. "business-as-usual", en hanteren eerder een polemische benadering dan op cijfers en feiten gebaseerde argumenten.

De belanghebbenden bij dit alles voelen zich het prettigste bij de 'oude' partijen in het midden van het politieke spectrum (CDA, PvdA, VVD min of meer) en zullen vooral daar lobbyen voor hun belangen. Dit zijn, welhaast onvermijdelijk, tevens de partijen die het kiezersvolk geen klare wijn schenken en dus ook geen duidelijke standpunten innemen over duurzaam vs. "business-as-usual", consumentisme en neoliberalisme.

Er zijn meer factoren die onze nationale onverschilligheid jegens natuur, milieu en duurzaamheid kunnen verklaren. Een heel belangrijke factor, met vèrstrekkende gevolgen voor onze cultuur, is volgens Thomas von der Dunk de kunstmatigheid van ons landschap, namelijk de polder.

Het stilzwijgen van politici en belangengroeperingen over deze thema's heeft bijna automatisch tot gevolg dat deze onderwerpen maar heel zelden aan bod komen in TV en pers. Daardoor weten we nauwelijks hoe burgers en ondernemingen met duurzaamheid bezig zijn, en lijkt het alsof er bijna niets gebeurt op dit gebied.

Maar gelukkig, niets is minder waar!