Fietskm boekhouding

Het leeuwendeel van de in totaal 510 km in april heb ik op m'n 209 carbon roeifiets afgelegd: 466 km. De roei3wieler mocht vanaf begin april vooral uitrusten van z'n winterdienst en heeft maar 7 km afgelegd. 'n Eerste aarzelend begin van ons seizoen als zondagfietsers -langzaam voortstuntelend en bij voorkeur naast elkaar het fietspad blokkerend als een snelle fietser ons wil passeren, een schadelijke ondersoort dus van de homo colossus (classificatie van WR Catton, Jr)- leverde 37 km op met m'n Dynamik Pro.

Enfin, het gaat weer de goede kant op…

Weer wat geleerd...

'k Moet woekeren met m'n talenten, en dat geldt zeker voor spierkracht en lichamelijk uithoudingsvermogen. Niet alleen m'n leeftijd, laten we maar zeggen middelbaar+, werkt in m'n nadeel, maar ook m'n medicijngebruik. Voortdurend goed opletten dus dat ik m'n lijf zo efficiënt mogelijk gebruik.
M'n vorig bericht ging over het foute gebruik van buikspieren en hoe ik dat heb kunnen corrigeren. Na een aantal weken blijkt het gunstige effect daarvan géén inbeelding: 't vervelende gevoel bij m'n middenrif is nu verleden tijd.

Groot was m'n vreugde toen ik gisteren halverwege m'n roeifiets-ommetje ontdekte dat ook m'n ademhalingstechniek beter kon.

Om onnaspeurbare redenen gebruikte ik vooral de borstademhaling. Achteraf gezien ben ik daarmee in de 2e helft van vorig jaar onbewust mee begonnen. Dat is natuurlijk voor het roeien niet de beste manier omdat de spieren in de borst- en schouderpartij al zwaar worden belast. Dus schakelde ik direct en bewust over naar buikademhaling. En dat maakte een groot verschil! Het gebruik van de rompspieren voelde meteen veel evenwichtiger aan en m'n uithoudingsvermogen -waarmee ik bedoel het continu kunnen doorroeien zonder zelfs maar een paar seconden pauze- ging alweer flink omhoog.

Ook opvallend was dat ik bij thuiskomst en de hele avond mij bijzonder prettig voelde na dit roeifiets-ommetje.

'k Ben benieuwd of deze ervaring ook blijvend is...

Zelfcorrectie

Vanochtend stap ik op m'n boodschappenscheurijzer de roei3wieler om nog een, twee boodschapjes te halen en zowel op de heenweg als op de terugweg valt het mij direct op. Alleen weet ik nog niet wat het is dat mij opvalt  8-)  .

Vanmiddag maak ik op m'n Thijs 209 -vederlicht en nog steeds zo goed als nieuw- een klein ommetje van ca. 20 km. Ondanks dat de buitenthermometer 11 graden aanwijst is de stevige wind tamelijk fris.

En ongeveer halverwege weet ik wat er mis is: de terughaalslag doe ik te snel en met de verkeerde buikspieren. Daarvan had ik een paar uur geleden op de roei3wieler geen last.

'k Ga nu wat langzamer en bedachtzaam rijden met het brein in de debugging mode. En ja, het probleem lijkt mij nu duidelijk. Het vederlichte stuur en idem voetenslee van de 209 nodigen uit om heel snel -veel te snel- de terughaalslag te maken, en daarbij gebruik ik dan ook nog de spieren die hoog op de buik zitten, in de buurt van het middenrif. (Tsja, 'k heb nooit anatomie geleerd…) Die spieren zijn er niet op getraind om zo'n explosieve contractie te doen en hebben evenmin de conditie om dat lang vol te houden. Het gevolg is dat ik dat maar kort volhou en dat ik tijdens het roetsen en geruime tijd daarna een vervelend gevoel ter hoogte van het middenrif heb.

De opzettelijk trager uitgevoerde terughaalslag mist z'n uitwerking niet: het onaangename middenrifgevoel wordt veel minder, vooral wanneer ik de terughaalslag grotendeels doe met de lagere buikspieren.
Ook het uithoudingsvermogen wordt weer meer zoals ik dat gewend ben :-) .

De volgende roetstochten moet ik dus gebruiken om af te leren de terughaalslag te snel uit te voeren en hierbij te letten op het gebruik van de juiste buikspieren.