Halverwege deze zaterdagochtend ziet het weer er redelijk uit, de verwachte regenbuitjes zijn klein en zullen niet veel aanbrengen. Nu maar 'ns wat verder weg roetsen, naar Zuidlaren.
Met m'n vaste monteur Jos van 4Hout 2Wielers overleg ik over de zaken die mij niet meer bevallen aan m'n roei3wieler. De Magura Julie schijfremmen aan beide voorwielen remmen voortreffelijk, maar vooral de r-rem gaat niet meer terug, zodat het rv-wiel steeds 'n beetje aanloopt. De koppen van beide voorwielbouten zijn gaan roesten wat het uiterlijk van de fiets bederft. 'k Ben gevoelig voor zulke details…
In de werkplaats gaat de roei3wieler in de takels van de hydraulische fietslift en eea wordt geïnspecteerd. De l-rem is in orde en de remblokjes zijn nog lang niet aan vervanging toe. De r-rem heeft zichtbaar meer te lijden (net als bij de auto; aan de kant van de weg ligt meestal meer vuil dan naar het midden toe) en de remblokjes zijn behoorlijk versleten. Deze worden direct vervangen.
Omdat de Magura Julie remmen berucht zijn om hun kuren komen we tot de conclusie dat er 2 nieuwe hydraulische schijfremmen zullen worden gemonteerd. Onze overwegingen hierbij zijn als volgt. De enkelvoudige bediening van de huidige schijfremmen komt te vervallen en de nieuwe remmen krijgen elk hun eigen remhendel. Om deze reden komt de mechanische velgrem op het achterwiel te vervallen: om ruimte te maken voor de remhendel van de nieuwe lv-schijfrem. We verwachten daar geen problemen mee: twee afzonderlijke remhendels voor beide schijfremmen geven meer bedrijfszekerheid dan de enkelvoudige bediening die er nu op zit. De achterrem is trouwens een gevaarlijk ding: daarmee remmen maakt de roei3wieler compleet stuurloos en moet vooral nooit worden gebruikt.
M'n vroegere velomobiel WAW015 heeft eveneens 2 afzonderlijk bediende voorremmen. Daarmee remmen ging mij altijd goed af en gaf nooit aanleiding tot scheeftrekken van de fiets. Kennelijk heb ik zoveel gevoel daarvoor dat de feedback van de fiets voldoende is om links en rechts goed te doseren. Daarom durf ik wel af te stappen van de enkelvoudige schijfremmen bediening.
Jos maakt nog wat fotootjes van de toestanden bij de voorwielen en gaat op zoek naar een goed merk hydraulische schijfrem die zo ongevoelig mogelijk is voor pekel en zand. In eerste instantie wordt aan Hope gedacht. Als hij denkt wat te hebben gevonden, zal hij mij op de hoogte brengen. Ook worden 2 rvs voorwielbouten besteld.
Welgemoed ga ik weer terug en pauzeer eerst bij Bakker Harms met een capuccino en twee sneden Zuidlaarderbol. Als ik daarna weer verder wil rijden controleer ik eerst het rv-wiel. Dat loopt zwaar! In de hoop dat dit na een paar km zal verbeteren ga ik verder en controleer ik bij Schuilingsoord weer het rv-wiel. Bijna niet rond te krijgen! Dus terug naar 4Hout 2Wielers, alwaar de twee oude remblokjes weer worden teruggezet. Met een nu veel gangbaarder rv-voorwiel kan de rit naar huis worden gemaakt.
'k Ben benieuwd naar het vervolg…
44 km gereden :-)
27 februari 2010
26 februari 2010
Hoe staat het met Uw conditie ? (Pé Koomen)
Tot m'n stomme verbazing heb ik deze februarimaand=sneeuwmaand -vooral in Oost-Groningen!- op m'n roei3wieler maar liefst 239 km bij elkaar gesprokkeld [update: hierbij zijn meegerekend de 44 km die ik morgen nog zal roetsen]. Met genoeg ritjes van 10, 15 of 25 km kom je klaarblijkelijk een heel eind :-)
Ondanks de weinige roeifietskm's in januari+februari (339 km) heb ik het gevoel dat ik tot nog toe de winter redelijk ben doorgekomen: niet al te veel conditieverlies en een lenig lijf (in ieder geval voor een 71-jarige…).
Natuurlijk zijn die 340 km in 2 maanden niet voldoende voor een prima lichamelijke conditie. Daarvoor moet ik meer km's roetsen: minimaal 105-150 km per week (450-600 km per maand), bijv. 3 à 4 tochtjes per week van 35 km. Dat is goed te doen, gegeven dat ik meer te doen heb: huis en tuin onderhouden en m'n …ahum… intellectuele werk. Soms gooit het weer roet in het eten, of een overmaat aan sociale verplichtingen (hoewel ik altijd probeer om die te spreiden).
Gelukkig is roeifietsen een intensieve en veelzijdige workout zodat m'n minimale inspannings'verplichting' van 105-150 km per week een prima conditie oplevert: 'k voel mij energiek en levenslustig, heb geen last van lichamelijk vermoeid raken door m'n werk in en om huis en door de zondagse activiteiten samen met m'n vrouw.
Het Latijnse citaat "Mens sana in corpore sano" (een gezonde geest in een gezond lichaam) kan worden opgevat als een aansporing om een goede balans te vinden tussen lichaam en geest. Ook ik heb de ervaring dat alleen sport niet genoeg is om mij goed te voelen. Intellectuele inspanning, dwz. hard en geconcentreerd denkwerk, is voor mij onmisbaar gebleken. Na m'n pensionering heb ik op dat vlak verschillende dingen gedaan, maar die vond ik niet interessant genoeg om er lang mee door te willen gaan.
Het zou te ver gaan om hier uit de doeken te doen waarom ik kort geleden weer in de wiskunde ben gedoken. 'k Wil volstaan met de opmerking dat ik voorlopig genoeg heb van populariserende uiteenzettingen over natuurkundige onderwerpen en nu het mathematische hoe en waarom daarvan wil proberen te begrijpen.
Ook zou het te ver gaan om hier uit te leggen waarom ik meer wil begrijpen van vooral de geometrische algebra (GA). Voor wie een indruk wil krijgen waar GA over gaat, kan een blik werpen op de Ørstedlezing van 2002 door David Hestenes (.pdf-document) en op de discussie "Hestenes' Geometric Algebra. What good is it?" op het Physics Forums. Vooral de reactie van 'laserblue' is informatief.
Het is wellicht aardig om te weten dat deze ontboezemingen het regelrechte gevolg zijn van de vraag in de titel van Pé Koomen's bericht op 23 februari j.l..
Wordt waarschijnlijk vervolgd…
Ondanks de weinige roeifietskm's in januari+februari (339 km) heb ik het gevoel dat ik tot nog toe de winter redelijk ben doorgekomen: niet al te veel conditieverlies en een lenig lijf (in ieder geval voor een 71-jarige…).
Natuurlijk zijn die 340 km in 2 maanden niet voldoende voor een prima lichamelijke conditie. Daarvoor moet ik meer km's roetsen: minimaal 105-150 km per week (450-600 km per maand), bijv. 3 à 4 tochtjes per week van 35 km. Dat is goed te doen, gegeven dat ik meer te doen heb: huis en tuin onderhouden en m'n …ahum… intellectuele werk. Soms gooit het weer roet in het eten, of een overmaat aan sociale verplichtingen (hoewel ik altijd probeer om die te spreiden).
Gelukkig is roeifietsen een intensieve en veelzijdige workout zodat m'n minimale inspannings'verplichting' van 105-150 km per week een prima conditie oplevert: 'k voel mij energiek en levenslustig, heb geen last van lichamelijk vermoeid raken door m'n werk in en om huis en door de zondagse activiteiten samen met m'n vrouw.
Het Latijnse citaat "Mens sana in corpore sano" (een gezonde geest in een gezond lichaam) kan worden opgevat als een aansporing om een goede balans te vinden tussen lichaam en geest. Ook ik heb de ervaring dat alleen sport niet genoeg is om mij goed te voelen. Intellectuele inspanning, dwz. hard en geconcentreerd denkwerk, is voor mij onmisbaar gebleken. Na m'n pensionering heb ik op dat vlak verschillende dingen gedaan, maar die vond ik niet interessant genoeg om er lang mee door te willen gaan.
Het zou te ver gaan om hier uit de doeken te doen waarom ik kort geleden weer in de wiskunde ben gedoken. 'k Wil volstaan met de opmerking dat ik voorlopig genoeg heb van populariserende uiteenzettingen over natuurkundige onderwerpen en nu het mathematische hoe en waarom daarvan wil proberen te begrijpen.
Ook zou het te ver gaan om hier uit te leggen waarom ik meer wil begrijpen van vooral de geometrische algebra (GA). Voor wie een indruk wil krijgen waar GA over gaat, kan een blik werpen op de Ørstedlezing van 2002 door David Hestenes (.pdf-document) en op de discussie "Hestenes' Geometric Algebra. What good is it?" op het Physics Forums. Vooral de reactie van 'laserblue' is informatief.
Het is wellicht aardig om te weten dat deze ontboezemingen het regelrechte gevolg zijn van de vraag in de titel van Pé Koomen's bericht op 23 februari j.l..
Wordt waarschijnlijk vervolgd…
21 februari 2010
Schoothondje.nl
Dat de meeste Nederlandse politici -of ze zichzelf aanprijzen als christelijk of seculier, links of rechts, liberaal of conservatief- kritiekloos achter Amerika (de USA) staan, weten we al lang.
Wij zijn het schoothondje van Amerika. Dit werd weer 'ns duidelijk gemaakt tijdens de langzame val van het kabinet Balkenende-IV: veel commentatoren maken zich vooral grote zorgen over hoe de NAVO (waarin Amerika de lakens uitdeelt) en het Witte Huis het nee van de PvdA zullen opvatten en welke gevolgen dit zal hebben voor de relatie tussen Nederland en de NAVO en USA.
Als er wordt gesproken over "de internationale statuur" van Nederland, wordt vooral bedoeld of wij voortaan de kruimeltjes die de USA af en toe aan Nederland toewerpt, moeten missen, zoals dat bijgeschoven stoeltje aan de vergadertafel van de G-20.
Één ding is zeker: dit schoothondjesgedrag gaat ons geheid in nog meer problemen brengen.
Voorbeelden van problemen ten over: De foute Irakoorlog en het rapport-Davids. De uitzichtloze Afghanistanoorlog met totaal onzekere afloop. De blindelingse steun aan de USA in diens blindelingse steun aan Israël, dat zich steeds duidelijker ontwikkelt tot een gevaarlijk militant zionistisch land met een fascistische inslag en voortdurend op zoek naar meer Lebensraum.
Laten we er geen doekjes om winden: de USA is een wereldrijk dat thans z'n nadagen beleeft. Financieel aan de grond en met z'n energie- en grondstoffenvoorzieningen diep in de gevarenzône. Snel groeiende concurrentie van een andere opkomende economische grootmacht die zelfverzekerd paal en perk stelt aan de Pax Americana.
Wanneer een in de hoek gedrongen Amerika z'n "imperial overstretch" niet wil toegeven maar deze met alle beschikbare middelen wil handhaven, krijgen wij een kat in het nauw te zien die rare sprongen gaat maken.
En wanneer Schoothondje.nl niet op tijd z'n volgzaamheid aan de USA afleert, worden wij gedwongen om mee te springen. Grote kans dat we dan meegesleept worden in oorlogen om olie en grondstoffen, en andere wilde en kostbare avonturen, die geen ander doel dienen dan de Amerikaanse reus op lemen voeten overeind te houden.
[Update: zie in dit verband ook Chinese Labor Costs, Tea Partiers as True Believers.]
[Update 2, ma 22 feb 2010: vandaag staat in NRC Handelsblad een column van prof. Eric Schliesser "Waarom altijd dat aanschuiven bij wereldleiders?". Ook hij trekt de fixatie van Nederland op de USA in twijfel en gebruikt deels dezelfde argumenten als ik hierboven heb gedaan.
Nog een voorbeeld van een door schoothondjesgedrag veroorzaakt probleem is het overnemen van elementen uit de "war on drugs" die vooral in de USA met grote verbetenheid wordt gevoerd. Succes echter blijft uit, terwijl het oorspronkelijke Nederlandse hard- en softdrugsbeleid, met ruime aandacht voor de volksgezondheidsaspecten en voorlichting, veel betere resultaten behaalt.]
[Update 3, di 23 feb 2010: vandaag staat in NRC Handelsblad een fraaie prent van Bas van der Schot, die mij toestemming gaf om deze hier te plaatsen.]
Als er wordt gesproken over "de internationale statuur" van Nederland, wordt vooral bedoeld of wij voortaan de kruimeltjes die de USA af en toe aan Nederland toewerpt, moeten missen, zoals dat bijgeschoven stoeltje aan de vergadertafel van de G-20.
Één ding is zeker: dit schoothondjesgedrag gaat ons geheid in nog meer problemen brengen.
Voorbeelden van problemen ten over: De foute Irakoorlog en het rapport-Davids. De uitzichtloze Afghanistanoorlog met totaal onzekere afloop. De blindelingse steun aan de USA in diens blindelingse steun aan Israël, dat zich steeds duidelijker ontwikkelt tot een gevaarlijk militant zionistisch land met een fascistische inslag en voortdurend op zoek naar meer Lebensraum.
Laten we er geen doekjes om winden: de USA is een wereldrijk dat thans z'n nadagen beleeft. Financieel aan de grond en met z'n energie- en grondstoffenvoorzieningen diep in de gevarenzône. Snel groeiende concurrentie van een andere opkomende economische grootmacht die zelfverzekerd paal en perk stelt aan de Pax Americana.
Wanneer een in de hoek gedrongen Amerika z'n "imperial overstretch" niet wil toegeven maar deze met alle beschikbare middelen wil handhaven, krijgen wij een kat in het nauw te zien die rare sprongen gaat maken.
En wanneer Schoothondje.nl niet op tijd z'n volgzaamheid aan de USA afleert, worden wij gedwongen om mee te springen. Grote kans dat we dan meegesleept worden in oorlogen om olie en grondstoffen, en andere wilde en kostbare avonturen, die geen ander doel dienen dan de Amerikaanse reus op lemen voeten overeind te houden.
[Update: zie in dit verband ook Chinese Labor Costs, Tea Partiers as True Believers.]
[Update 2, ma 22 feb 2010: vandaag staat in NRC Handelsblad een column van prof. Eric Schliesser "Waarom altijd dat aanschuiven bij wereldleiders?". Ook hij trekt de fixatie van Nederland op de USA in twijfel en gebruikt deels dezelfde argumenten als ik hierboven heb gedaan.
Nog een voorbeeld van een door schoothondjesgedrag veroorzaakt probleem is het overnemen van elementen uit de "war on drugs" die vooral in de USA met grote verbetenheid wordt gevoerd. Succes echter blijft uit, terwijl het oorspronkelijke Nederlandse hard- en softdrugsbeleid, met ruime aandacht voor de volksgezondheidsaspecten en voorlichting, veel betere resultaten behaalt.]
[Update 3, di 23 feb 2010: vandaag staat in NRC Handelsblad een fraaie prent van Bas van der Schot, die mij toestemming gaf om deze hier te plaatsen.]
18 februari 2010
Contrasten
Na 't korte maar heel mooie tochtje gisteren met 'n perfect schakelende roei3wieler smaakt het vandaag naar meer, al is het grotendeels hetzelfde tochtje als gisteren met een paar km's erbij.
Wat kan het weer van de ene dag op de ander 'n terugval maken!
Gisteren was het een buitengewoon fraaie winterdag met vooral 's ochtends een blauwe hemel en een uitbundig schijnende zon. Het was goed te merken dat het naar eind februari toe gaat: de zon heeft al veel kracht.
Vandaag is het somber en grijs weer, met een zo vochtige lucht dat er lichte mist is en onderweg de mistdruppeltjes neerslaan op m'n skibril. Ondanks de niet eens zo lage temperatuur van +2 ºC voelt het buiten toch kil aan. De zonnestroomproductie van onze 24 PV-panelen, die gisteren nog ruim 8 kWh was, blijkt vandaag met moeite slechts het achtste deel ervan te halen, 1,1 kWh.
Tijdens het roetsen op deze middag bedenk ik dat deze manier van voortbewegen vooral zo leuk is omdat de lichaamsbeweging veelzijdig is. Het gewone ligfietsen daarentegen, zelfs al is het in een mooie snelle velomobiel, is heel statisch: 'n kwestie van achterover liggen en trappen.
Op m'n beide RANS CF-bikes merk ik dat het dynamische karakter van het roeifietsen m'n rijstijl op deze fietsen duidelijk heeft beïnvloed. Ik gebruik m'n bovenlichaam om soms extra kracht te zetten op de pedalen. Da's een kwestie van trekken aan het stuur en lichtelijk uit het zadel komen. De zithouding, niet met de armen steunend op het stuur maar meer achterover en in evenwicht op het zadel, maakt dat trouwens gemakkelijk. Ik vind het prettig om zo met het hele lijf in beweging te blijven en niet overwegend in een en dezelfde houding "bevroren" op de fiets te zitten of liggen.
Wat kan het weer van de ene dag op de ander 'n terugval maken!
Gisteren was het een buitengewoon fraaie winterdag met vooral 's ochtends een blauwe hemel en een uitbundig schijnende zon. Het was goed te merken dat het naar eind februari toe gaat: de zon heeft al veel kracht.
Vandaag is het somber en grijs weer, met een zo vochtige lucht dat er lichte mist is en onderweg de mistdruppeltjes neerslaan op m'n skibril. Ondanks de niet eens zo lage temperatuur van +2 ºC voelt het buiten toch kil aan. De zonnestroomproductie van onze 24 PV-panelen, die gisteren nog ruim 8 kWh was, blijkt vandaag met moeite slechts het achtste deel ervan te halen, 1,1 kWh.
Tijdens het roetsen op deze middag bedenk ik dat deze manier van voortbewegen vooral zo leuk is omdat de lichaamsbeweging veelzijdig is. Het gewone ligfietsen daarentegen, zelfs al is het in een mooie snelle velomobiel, is heel statisch: 'n kwestie van achterover liggen en trappen.
Op m'n beide RANS CF-bikes merk ik dat het dynamische karakter van het roeifietsen m'n rijstijl op deze fietsen duidelijk heeft beïnvloed. Ik gebruik m'n bovenlichaam om soms extra kracht te zetten op de pedalen. Da's een kwestie van trekken aan het stuur en lichtelijk uit het zadel komen. De zithouding, niet met de armen steunend op het stuur maar meer achterover en in evenwicht op het zadel, maakt dat trouwens gemakkelijk. Ik vind het prettig om zo met het hele lijf in beweging te blijven en niet overwegend in een en dezelfde houding "bevroren" op de fiets te zitten of liggen.
16 februari 2010
Snekblokkeerder probleempje opgelost
Direct na de middagboterham zit ik dit op te schrijven zodat m'n eten wat kan zakken en de buitentemperatuur hopelijk nog een graadje hoger wordt dan de 1-2 ºC die de thermometer nu aanwijst. En de zon doet nu ook pogingen om door te breken :-)
Deze ochtend zit ik niet met m'n neus in m'n gloednieuwe wiskundeboeken, maar op m'n knieën naast het achterwiel van m'n zo goed als nieuwe roei3wieler die ik voor deze gelegenheid in de warme hal van onze woning heb geparkeerd.
De laatste tijd word ik namelijk geplaagd door een hinderlijk probleempje tijdens het op- en afschakelen van m'n roei3wieler. De snekblokkeerder komt moeilijk in de vrije stand terug, zodat ik tijdens en na het schakelen allerlei ratelgeluidjes hoor vanaf het achterwiel en de alu tandjes op het snektandwiel wat afgesleten zijn.
Nu is een beetje afslijten van die tandjes niet zo erg, want 't zijn erg scherpe tandjes die graag je vingers toetakelen als je in hun buurt komt. Maar het moet natuurlijk niet te gek worden.
Als erkend onhandige bondskluns heb ik natuurlijk eerst overlegd met Derk Thijs. Want stel je voor dat ik een volkomen foutieve denkwijze hanteer, waardoor ik in het ergste geval het (weer) goed functioneren van m'n roei3wieler definitief onmogelijk zou maken! 'k Moet er niet aan denken...
Nadat ik kennis had genomen van de zoals altijd verhelderende inzichten van Derk heb ik de snekblokkeerder aandachtig verder bestudeerd. Ik kon nu zien dat het laatste stuk van de tamelijk stugge snekblokkeerkabel de snekblokkeerder weg wil duwen van de vrije stand, zodat die vrije stand moeilijker wordt bereikt als ik de bedieningshandel (op het stuur) van de snekblokkeerder/Revolverringgrendel loslaat.
De snekblokkeerkabel is tamelijk stug, zodat-ie met een relatief groot krachtmoment de snekblokkeerder de verkeerde kant opduwt, namelijk richting snektandwiel. De vrijloopveer die de snekblokkeerder in de vrije stand wil trekken wordt daardoor tegengewerkt, met het eerder vermelde gevolg: de snekblokkeerder komt maar moeilijk in de vrije stand terug.
Een en ander is te zien in het eerste paar fotootjes. Bij ongestoorde kabelloop van de snekblokkeerbediening is op het bovenste fotootje te zien -niet overduidelijk, maar toch…- hoe de tule bij de versteller enigszins naar boven wijst ten opzichte van de richting van de versteller. Dit geeft aan dat de kabel daar een kracht omhoog uitoefent waardoor de snekblokkeerder naar beneden wordt geduwd. Het onderste fotootje is genomen terwijl de snekblokkeerkabel bij het enkele deel van de achtervork (onder het roeifietszitje) wat naar onderen wordt gedrukt. Tule en versteller staan nu in 'n nagenoeg rechte lijn.
De oplossing bleek simpel: de snekblokkeerkabel omleggen waardoor de ongunstige voorspanning van het laatste stuk kabel bij de achtervork wordt weggenomen. Dit is te zien in het tweede paar fotootjes.
Het bovenste fotootje toont de oorspronkelijke kabelloop: links langs de achterste steun van het roeifietszitje. Het onderste fotootje toont de nieuwe -en hopelijk verbeterde- situatie: de kabel loopt nu aan de rechterkant van diezelfde steun.
Het derde paar fotootjes laat zien hoe het krachtenspel bij de arm v/d snekblokkeerder is veranderd: (boven) van opwaarts (verkeerd dus) naar (onder) een duidelijk neerwaartse kracht (dus goed). Zelfs de tule blijkt nu wat naar beneden gericht t.o.v. de versteller.
De hele operatie was, ook naar klunsmaatstaven gemeten, eenvoudig: de binnenkabel uit z'n klem op de snekblokkeerder losmaken en de versteller losdraaien, en het platgeknepen aluminium eindbusje op de binnenkabel 'n beetje bijknippen zodat-ie door het schroefgaatje van de versteller kan. De losse kabel nu omleggen en alles weer monteren.
Deze ochtend zit ik niet met m'n neus in m'n gloednieuwe wiskundeboeken, maar op m'n knieën naast het achterwiel van m'n zo goed als nieuwe roei3wieler die ik voor deze gelegenheid in de warme hal van onze woning heb geparkeerd.
De laatste tijd word ik namelijk geplaagd door een hinderlijk probleempje tijdens het op- en afschakelen van m'n roei3wieler. De snekblokkeerder komt moeilijk in de vrije stand terug, zodat ik tijdens en na het schakelen allerlei ratelgeluidjes hoor vanaf het achterwiel en de alu tandjes op het snektandwiel wat afgesleten zijn.
Nu is een beetje afslijten van die tandjes niet zo erg, want 't zijn erg scherpe tandjes die graag je vingers toetakelen als je in hun buurt komt. Maar het moet natuurlijk niet te gek worden.
Als erkend onhandige bondskluns heb ik natuurlijk eerst overlegd met Derk Thijs. Want stel je voor dat ik een volkomen foutieve denkwijze hanteer, waardoor ik in het ergste geval het (weer) goed functioneren van m'n roei3wieler definitief onmogelijk zou maken! 'k Moet er niet aan denken...
Nadat ik kennis had genomen van de zoals altijd verhelderende inzichten van Derk heb ik de snekblokkeerder aandachtig verder bestudeerd. Ik kon nu zien dat het laatste stuk van de tamelijk stugge snekblokkeerkabel de snekblokkeerder weg wil duwen van de vrije stand, zodat die vrije stand moeilijker wordt bereikt als ik de bedieningshandel (op het stuur) van de snekblokkeerder/Revolverringgrendel loslaat.
De snekblokkeerkabel is tamelijk stug, zodat-ie met een relatief groot krachtmoment de snekblokkeerder de verkeerde kant opduwt, namelijk richting snektandwiel. De vrijloopveer die de snekblokkeerder in de vrije stand wil trekken wordt daardoor tegengewerkt, met het eerder vermelde gevolg: de snekblokkeerder komt maar moeilijk in de vrije stand terug.
Een en ander is te zien in het eerste paar fotootjes. Bij ongestoorde kabelloop van de snekblokkeerbediening is op het bovenste fotootje te zien -niet overduidelijk, maar toch…- hoe de tule bij de versteller enigszins naar boven wijst ten opzichte van de richting van de versteller. Dit geeft aan dat de kabel daar een kracht omhoog uitoefent waardoor de snekblokkeerder naar beneden wordt geduwd. Het onderste fotootje is genomen terwijl de snekblokkeerkabel bij het enkele deel van de achtervork (onder het roeifietszitje) wat naar onderen wordt gedrukt. Tule en versteller staan nu in 'n nagenoeg rechte lijn.
De oplossing bleek simpel: de snekblokkeerkabel omleggen waardoor de ongunstige voorspanning van het laatste stuk kabel bij de achtervork wordt weggenomen. Dit is te zien in het tweede paar fotootjes.Het bovenste fotootje toont de oorspronkelijke kabelloop: links langs de achterste steun van het roeifietszitje. Het onderste fotootje toont de nieuwe -en hopelijk verbeterde- situatie: de kabel loopt nu aan de rechterkant van diezelfde steun.
Het derde paar fotootjes laat zien hoe het krachtenspel bij de arm v/d snekblokkeerder is veranderd: (boven) van opwaarts (verkeerd dus) naar (onder) een duidelijk neerwaartse kracht (dus goed). Zelfs de tule blijkt nu wat naar beneden gericht t.o.v. de versteller.De hele operatie was, ook naar klunsmaatstaven gemeten, eenvoudig: de binnenkabel uit z'n klem op de snekblokkeerder losmaken en de versteller losdraaien, en het platgeknepen aluminium eindbusje op de binnenkabel 'n beetje bijknippen zodat-ie door het schroefgaatje van de versteller kan. De losse kabel nu omleggen en alles weer monteren.
Abonneren op:
Posts (Atom)