Nog geen 27 april, maar toch…

't Was natuurlijk te verwachten…   :-)

Zo'n 2 weken geleden was het 's middags, plotsklaps&eventjes, heel mooi zonnig weer bij ons met zomaar 15 graden! 'k Kon toen niet langer weerstand bieden aan de verleiding en klom op m'n RANS Cruz voor een blokje om, voor het eerst na m'n hartoperatie op 9 maart j.l.
Prima fiets daarvoor, die Cruz. Kwade tongen zouden kunnen beweren dat zo'n Cruz eigenlijk een oudemannenfiets is met z'n comfortabele rechtophouding, maar dat kan ik gemakkelijk tegenspreken. Niet dat ik deze polemiek hier zal beginnen, want ik heb wel wat beters te doen :-)

Vanuit ons huis zijn er talloze mogelijkheden voor 'n klein of groot blokje om wandelen of fietsen in een aangename, afwisselende en, afhankelijk van weer en wind, een min of meer beschutte omgeving. Dat komt omdat ons huis vlak bij de villawijk Borgerspark ligt die op zijn beurt grenst aan het recreatiegebied Borgerswold. Dit heeft een oppervlakte van 450 hectare, waarvan 100 hectare water. Talloze wandel- en fietspaden doorsnijden het gebied, zodat men allerlei routes door het park en aangrenzend gebied kan bedenken voor een of twee uur wandelen of fietsen.
De screenshot hierboven, via Google Earth gemaakt, geeft een heel aardige indruk van al het moois dat in de onmiddellijke omgeving van ons huis ligt.

De afstanden in Borgerspark/Borgerswold en directe omgeving zijn natuurlijk te klein voor het maken van grote tochten, maar voor een revaliderende hartpatiënt is dit een ideaal gebied. En voor een revaliderende hartpatiënt die tevens hartstochtelijk roeifietser is, is dit helemaal ideaal, omdat het hier uitstekend rondrijden is op de roei3wieler!

Eigenlijk is het 't beste om me te gedragen als een spelend kind: rondrijden op m'n fietsje, hier wat harder, daar wat langzamer, stoer 'n scherpe bocht om en op een luw plekje even in de zon blijven zitten en om me heen kijken…
M'n vrouw Willy op haar Koga mtb van alweer 22 jaar oud is m'n trouwe en waakzame gezelschap en let er op dat ik het niet tè bont maak in m'n enthousiasme dat ik op m'n roeifietsen maar heel moeilijk kan beteugelen…

Eergisteren, maandag dus, was het eerste ritje op de roei3wieler, dat een half uur duurde. Dinsdag was het 5 minuten korter, maar wel met m'n die dag ontvangen eenvoudig maar mooi hartslagmetertje Polar FT7 (zwart/rood). Een wereld van verschil, zo'n trainingshulpje: ik kon gelijk vaststellen dat ik, 6½ week na m'n operatie, een rusthartslag heb van ergens tussen de 80 en 90 per seconde, en dat even naar boven lopen in huis direct resulteerde in 110 per sec. Tegelijk kon ik gisteren en vandaag gemakkelijk zien dat ik harder kon roeien dan ik maandag nog dacht, zonder direct in de gevarenzone te belanden.

Met roeifietsen kost het geen moeite om de hartslag op een bepaald niveau te krijgen, en bleek ik vandaag m'n hartslag gemakkelijk naar 120 per sec. te kunnen opkrikken, terwijl gisteren 110 echt de bovengrens was.

Dus nu is het zaak om m'n rusthartslag te verlagen en rustig naar een maximale hartslag van 132 per sec. toe te werken (aanbevolen door m'n Polar FT7). Dat lijkt mij voorlopig een prima invulling van m'n hartrevalidatie :-)) , al zal ik a.s. vrijdag m'n cardioloog wèl naar zijn mening hierover vragen.

't Viel mij direct op dat m'n roei3wieler enorm is opgeknapt door de grondige renovatie en onderhoudsbeurt door Derk Thijs. 't Loopt allemaal zo soepel en zuiver dat ik het gevoel heb op een Zwitsers horloge te rijden. (Iemand anders ook ervaring met het rijden op een Zwitsers horloge?)

Heerlijk toch, dat roeifietsen!

Kanteltrike

Wim Schermer had gisteren op z'n weblog een heel interessant verhaal over de Munzo kanteltrike van Bram Smit. Zelf heb ik ook belangstelling hiervoor omdat zo'n kanteltrike een leuke aanvulling lijkt op m'n fietsenverzameling. Gelet op het waarschijnlijke gebruik ervan zou ik dan wel kiezen voor de Raptobike versie ervan, vooral omdat die wat hoger is dan de Munzo. Maar ik moet eerst maar 'ns zien dat ik ermee weg kom. Een proefritje bij Bram thuis op de Munzo, alweer heel wat jaartjes geleden, pakte voor mij slecht uit: ik kon er niet eens op wegkomen want ik viel onmiddellijk om.
'k Weet nog steeds niet waarom, maar het heeft mij altijd dwars gezeten...

Thuis en revalideren

Gisteren, 23 maart, was ik alweer een week thuis.

Op 9 maart j.l. ben ik aan m'n hart geopereerd (reparatie van de mitralisklep) en op 16 maart ontslagen uit het ziekenhuis, de Isalaklinieken in Zwolle.

Het viel na de operatie niet mee in het ziekenhuis, ondanks de uitstekende verpleging en verzorging: weinig gegeten omdat ik totaal geen trek had en amper geslapen wegens ongemak door spierpijn in nek en schouders. Een paar nachten heb ik half slapend en half dommelend in een stoel doorgebracht omdat dat het beste was vol te houden. Gelukkig kon ik al heel snel m'n bed uitkomen en wat rondlopen. Dat gaf afleiding en gelegenheid om een praatje te maken met medepatiënten.

Het was heel prettig om weer thuis te komen, op vrijdag de 23ᵉ. De belangstelling van buren en familie was groot en de vazen met bloemen talrijk :-)

Pas dinsdagochtend begon ik mij een heel stuk beter te voelen. Vermoedelijke oorzaak: 'n zelfgekookt kommetje pasta gegeten op maandagavond. Daarna kwam m'n eetlust weer snel terug. Dat was wel nodig ook: vóór de operatie woog ik ca. 69,5 kg, vanochtend nog maar 66,0. Dus da's flink eten om weer aan te komen.

Afgelopen donderdag en gisteren was het heerlijk warm en zonnig weer zodat ik de hele dag buiten in de tuin heb rondgescharreld. 'n Beetje mest over de plantjes strooien, 'n beetje de grond loskrabbelen en de plantjes de grond uitkijken ;-)

Maar vannacht en vanmorgen merkte ik aan alles dat ik in m'n enthousiasme toch wat te ver was gegaan door 2 dagen achter elkaar om het huis rond te scharrelen. Dus vandaag is het vooral rustdag: weblog bijwerken en bedankbriefjes schrijven aan al die mensen die hun belangstelling hebben getoond…

Gisteren kreeg ik het goede nieuws van Derk Thijs dat m'n twee roeifietsen -roei2wieler en roei3wieler- weer grondig zijn opgeknapt en aangepast aan de nieuwste stand van de techniek. Dinsdag of woendag komen ze weer thuis :-)
Maar voorlopig is het alleen kijken, kijken en verder niks. Tot 6 weken na ontslag mag ik namelijk niet zwaar tillen, niet autorijden, niet fietsen en al helemaal niet roeifietsen :-(

Reikhalzend zien wij uit naar vrijdag 27 april!

Dus dat wordt een stoeltje neerzetten bij m'n fietsen en roeifietsen, en af en toe ernaar kijken en denken aan de mooie tijden die komen gaan… Dan kunnen de mysterieuze krachten in de sport hun invloed uitoefenen en gaat m'n herstel vast en zeker veel sneller en beter!

Gisteren passeerde de productie van zonnestroom door onze 24 fotovoltaïsche zonnepanelen de 10.000 kWh-grens. Op 15 mei 2009 begonnen we met de eigen productie van zonnestroom en is dus in iets minder dan 3 jaar tijds de mijlpaal van 10 MWh bereikt. Da's niet slecht voor 'n eenvoudig particulier zonnestroombakkertje :-)

9 Maart a.s. onder het mes

Het is eindelijk zo ver: donderdag 8 maart moet ik mij 's ochtends laten opnemen in de Isalaklinieken, locatie Weezenlanden, om vrijdag te worden geopereerd aan m'n hart. Er zal nog een aantal onderzoeken gebeuren en ik werd ervoor gewaarschuwd: 'k zal opnieuw een plas moeten inleveren :-)  Plassen op commando is trouwens niet mijn ding. Dat lukte al niet toen ik in een grijs verleden gekeurd moest worden voor militaire dienst.

Enkele dagen van te voren moet ik stoppen met het innemen van bloedverdunner. Ook moet ik rekening houden met uitstel van de operatie als ik dan verkouden of grieperig ben, of wondjes en/of infecties heb. Uitstel kan ook gebeuren in verband met spoedgevallen, ziekte van operateurs, ziekte op OK.

't Spreekt vanzelf dat ik heel blij ben met de bemoedigende reacties en het meeleven op m'n weblog! :-))  Dat geeft weer steun en moed, en daarvan kan 'n mens altijd wat extra's gebruiken…

Begin deze week zijn m'n roeifietsen weggegaan: via m'n fietsenmaker onderweg naar Derk Thijs in Middelburg voor onderhoud, update en bijkomende werkzaamheden

De komende tijd is het wandelen, al dan niet met nordic walking stokken, fietsen op m'n Cruz en snoeien in de tuin. Niet alleen de hertshooi (inmiddels gebeurd) maar ook een grote botanische roos tot bij de grond afknippen (ook gebeurd) en de uitgebloeide klimop terugsnoeien op een groot klimscherm (moet nog). De hakselaar draait heel wat uren.

Damn…, 'k kan niet eens m'n fietskm's voor januari en februari bepalen. De fietscomputertjes zijn ook meegegaan naar Middelburg…

Laatste loodjes (2)

Gisteren kreeg ik via e-mail de uitnodiging van de Isalaklinieken in Zwolle om mij vandaag 's ochtends vroeg te laten opnemen op de afdeling Thoraxchirurgie. Deze dag zouden dan enkele afrondende/voorbereidende onderzoeken gebeuren en zou ik a.s. maandag worden geopereerd aan m'n defecte mitralisklep.

Enerzijds was ik opgelucht toen ik deze oproep las: dit betekent namelijk dat mijn prostaatkanker geen beletsel vormt om op mij de openhartoperatie te verrichten waarbij de hart-longmachine moet worden gebruikt. Actieve kankergezwellen kunnen daarbij worden losgemaakt en elders in het lichaam voor uitzaaiïngen zorgen. Gelukkig wordt door de hormoonkuur die ik nu al 8½ jaar onderga, de prostaatkanker geheel onder controle gehouden en lijkt het risico op uitzaaiïngen voldoende klein. 

Aan de andere kant betekent de gebroken pols van m'n vrouw dat we bij deze vrijdag- c.q. weekendopname een heel groot beroep zouden moeten doen op onze hulptroepen -buren en familie- voor het reizen tussen Zwolle en Veendam. Na overleg met Thoraxchirurgie is besloten dat het hartteam mij a.s. donderdag opnieuw inroostert zodat ik begin van de week kan worden opgenomen en geopereerd. Dat zal dan niet eerder gebeuren dan in week 10.

Natuurlijk is nu de invloed merkbaar van de naderende grote gebeurtenis... Veel dingen ff doen, in de trant van: "Dan is dat alvast geregeld...". M'n boekenkast is besteld, 'k heb een espressomachine gekocht en geïnstalleerd, en m'n roeifietsen gaan binnenkort naar Middelburg voor groot onderhoud en een update naar de nieuwste stand van de roeifietstechniek :-))

Alles heeft z'n reden :-)

• Bij de inrichting van onze woonkamer, nu alweer bijna 20 jaar geleden, heb ik 1 kapitale fout gemaakt: geen boekenkast in de woonkamer, een onmogelijke situatie voor 'n veellezer als ik. Dit wordt nu na lang -tè lang!- wikken en wegen gecorrigeerd :-))
  
• Eveneens al heel lang had ik de wens om over te schakelen naar een echte Italiaanse espressomachine. Na rijp beraad en het lezen van veel testen en gebruikersbeoordelingen heb ik gekozen voor de  Philips Saeco Xelsis. Wijzelf en ons bezoek kunnen nu van echt lekkere koffie genieten… En ik heb nu een heel goede reden om regelmatig naar de mooie stad Groningen te gaan: koffie keuren en kopen bij Simon Levelt :-))

Mèt gebroken pols en/of zonder roeifietsen is het de komende tijd vooral wandelen met Willy. Gelukkig hebben we meerdere wandelroutes in de omgeving, goed voor 1, 1½ of 2 uur wandelen.

En er kan weer 'n beetje in de tuin worden gewerkt. Er hoeft niet zo veel te gebeuren omdat de hovenier de laatste najaarsbeurt op mijn verzoek zeer grondig heeft verricht. Er zijn nog wel wat hypericumstruikjes (hertshooi) die nu al kunnen worden gesnoeid. Dan is dat ook weer gedaan...

Wie ik ben en waar ik ga (2)

Wie ik ben en waar ik ga is de titel van m'n posting op 6 mei 2010. Anderhalve week geleden kreeg ik een reactie van Jan H. Rufer. Die reactie is voor mij reden om er wat meer over te schrijven.

De laatste maanden verschenen enkele heel interessante bijdragen over de "peak oil" problematiek. Langzaamaan lijkt het duidelijker te worden hoe de effecten van het bereiken en passeren van de Hubbertpiek zich zullen manifesteren. Dit, zo is de teneur van veel recente studies, zal vooral via economische effecten gaan: prijsstijgingen, vraaguitval en verergering van de financiële crisis die momenteel grote delen van de wereld teistert. Gail Tverberg heeft hierover een interessante posting op haar weblog gezet. De basis van haar posting  is het wetenschappelijke artikel "Oil Supply Limits and the Continuing Financial Crisis".

Heel interessant is haar posting "Human population overshoot–what went wrong?". Zij schrijft hierin over het boek van Craig Dilworth, "Too Smart for Our Own Good: The Ecological Predicament of Mankind" dat eind 2009 verscheen.

De beschrijving van Dilworth's boek op Amazon.com:

"We are destroying our natural environment at a constantly increasing pace, and in so doing undermining the preconditions of our own existence. Why is this so? This book reveals that our ecologically disruptive behavior is in fact rooted in our very nature as a species.
Drawing on evolution theory, biology, anthropology, archaeology, economics, environmental science and history, this book explains the ecological predicament of humankind by placing it in the context of the first scientific theory of our species' development, taking over where Darwin left off.
The theory presented is applied in detail to the whole of our seven-million-year history. Due to its comprehensiveness, and in part thanks to its extensive glossary and index, this book can function as a compact encyclopedia covering the whole development of Homo sapiens. It would also suit a variety of courses in the life and social sciences. Most importantly, Too Smart makes evident the very core of the paradigm to which our species must shift if it is to survive.
Anyone concerned about the future of humankind should read this ground-breaking work."

De conclusies die Craig Dilworth trekt uit zijn veelomvattende studie zijn ronduit pessimistisch (p. 453-454):

"[……] due to the power/interest structures of global capitalism and the juggernaut-like momentum of the global economy, it is most unlikely that any of the radical changes to society and the economy proposed by environmentalists -especially changes in philosophies and worldviews- will be adopted in time. Consequently human civilisation -primarily Western techno-industrial urban society- will self-destruct, producing massive environmental damage, social chaos and megadeath. We are entering a new dark age, with great dieback.
The only question that remains is whether we will survive this dark age and if so, for how much longer."