Vandaag weer naar huis

Her lijkt erop dat ik vandaag word ontslagen uit het UMCG.

Later meer...

Zaterdagnacht naar het UMCG, zondagochtend geopereerd

De rontgenfoto's wezen uit dat mijn rechter heupgewricht snel slechter werd, dus uiteindelijk ben ik zondagochtend vroeg, ca. 8 uur, geopereerd. Om ca. 13 uur ontwaakte ik uit de narcose en een uur later lag ik weer op m'n eigen kamer. Van alle kanten werd ik vertroeteld en verzorgd, de maag weer gevuld met een bescheiden lunch en een smakelijke warme hap als avondeten. Verder heb ik de hele dag geslapen, slechts onderbroken door het bezoek van m'n vrouw Willy :-)

's Avonds wat goede vrienden gebeld en op de hoogte gebracht van de stand van zaken. Zondag/maandagnacht weer verrukkelijk geslapen. Deze ochtend vanaf 7 uur weer van alle kanten verzorgd: ontbijt, wasbeurt, medicijnen en instructies van de fysiotherapeut zodat de revalidatie zonder uitstel kan beginnen. Vandaag op de rand van het bed zitten en even gaan staan met volledige belasting van het rechterbeen. Morgen onder begeleiding van de fysio de eerste stapjes met loophulp, bij voorkeur rollator.

Later meer...

Zo'n dag vergeet je niet gauw

Omdat ik onder tamelijk primitieve omstandigheden dit zit te schrijven hou ik deze posting heel kort.

Gisteren, donderdag, waren we heel vroeg in het UMCG voor de 2-maandelijkse controle bij prof. De Jong, mijn specialist (uroloog/oncoloog). Hij was net zo verbaasd als m'n huisarts door mijn transformatie van sportieve senior in een invalide oude man.

Op staande voet werd een rontgenfoto gemaakt van m'n bekken en heupgewrichten. Tot ons aller verbazing blijkt de rechterheup te zijn gebroken, vlak onder de kogel. Dat was de oorzaak van de steeds heviger pijn!

Kort en goed, met wat telefoontjes ging de multidisciplinaire medische molen van het UMCG draaien en onderging ik een pre-operatief onderzoek: bloed, hart, CT-scan, medicijngebruik, medisch verleden, en nog een paar...

Even na 2 uur 's middags waren we helemaal doorgedraaid en konden we, min of meer lamgeslagen, naar huis.

De rest van de middag besteedden we aan het overkomen van de ergste verbazing over deze totaal onverwachte wending. En we konden de praktische gevolgen in kaart brengen en dingen regelen, zoals een ziekenbed in de woonkamer, rolstoel, toiletstoel en het informeren van onze beste vrienden en familie over de nieuwe situatie. En natuurlijk het afzeggen van diverse afspraken.

Eind van de middag kreeg ik een telefoontje van de afdeling orthopedische chirurgie: vrijdag 24 november a.s., begin van de middag, is mijn operatie ingepland. Het heupgewricht wordt geheel vervangen, zowel kop als kom.

We hebben iets om naar uit te kijken, want de huidige situatie is een regelrechte ramp. Mijn mobiliteit is tot bijna nul teruggebracht: een rondje in de rolstoel langs bed, fauteuil en toiletstoel. Elke verdergaande uitspatting wordt prompt afgestraft met hevige pijn, ondanks de pijnstillers.

De sloopkogel van de prostaatkanker

Vanochtend vroeg strompel ik de spreekkamer van m’n huisarts binnen, met ’n Nordic Walking stok als broodnodig steuntje. "Zo ken ik u niet!" is de verbaasde begroeting van de dokter. Dat is dus het eerste wat ter sprake komt. En wat ik veilig ergens in het achterhoofd had weggestopt is voor de dokter een aanwijzing dat er prostaatkanker metastasen in het bot aan het opspelen zijn. M’n bangste vermoedens, namelijk dat het geen liesblessure is die mij ongemak en pijn bezorgt, maar een gevolg van de voortschrijdende prostaatkanker, zijn hierdoor versterkt.

"Dat kan niet langer zo doorgaan" en met deze woorden schrijft de dokter een brief naar m’n specialist in het UMCG. En morgen, donderdag dus, zal ik de specialist zien op zijn spreekuur in het UMCG.
Dat betekent dat nu wellicht het moment is aangebroken voor een behandeling met radioactief Radium-223 chloride…

Omdat ik voorlopig aan de pijnstiller diclofenac ben, en de dosering zo goed mogelijk heb aangepast aan mijn behoeften -ik kan volstaan met 5xdaags 1 tablet diclofenac à 12,5 mg- moet ik ook een maagbescherming innemen. Het bekende omeprazol heeft voor mij enkele heel onaangename bijwerkingen, en m’n huisarts en ik vinden het de moeite waard om een H2-receptorantagonist te proberen, een mildere vorm van maagzuurremmer. De keus is voorlopig gevallen op cimetidine.

De rest van de ochtend hebben m’n vrouw en ik nodig om deze ontwikkelingen te verwerken. Eenvoudig is dat niet…
Momenteel is het knap waardeloos: niet fietsen, niet wandelen, niet in de tuin werken!
Bah, bah, en nog eens bah!

O&O (Ontwikkeling en Ontspanning)
Afgelopen zondag was het vreselijk weer! Gelukkig konden we terecht in het Huis voor de Kunst heel dicht bij huis, voor ons de eerste keer.

We werden door de uitstekende pianist Sander Sittig vergast op mooie werken van
MOESSORGSKI - Schilderijen op een tentoonstelling
GRANADOS – delen uit Goyescas
DEBUSSY - Preludes

Die werken waren geïnspireerd door schilderijen uit die tijd. Zo kwamen in de projecties tijdens het spelen enkele portretten van Repin voorbij en bij Moessorgski afbeeldingen die ontleend waren aan Russische sprookjes, volksverhalen en legenden. Ik moest meteen denken aan de fraaie tentoonstelling hierover in het Groninger Museum, alweer 10 jaar geleden. Een tentoonstelling die je niet zo gauw vergeet!

Een bekende sprookjesfiguur is Baba-Jaga, een oud heksje dat in het bos in een hut op kippenpoten woont en graag kleine kinderen opeet. De twee afbeeldingen van Baba-Jaga geven een indruk van de sfeer waarin sommige verhalen zich afspelen.

Het was daar in het Huis voor de Kunst volle bak: alle ruim 40 zitplaatsen bezet. Aangename sfeer in een huiselijke en heel smaakvolle omgeving. Voor herhaling vatbaar!