Zo'n 2 weken geleden was het 's middags, plotsklaps&eventjes, heel mooi zonnig weer bij ons met zomaar 15 graden! 'k Kon toen niet langer weerstand bieden aan de verleiding en klom op m'n RANS Cruz voor een blokje om, voor het eerst na m'n hartoperatie op 9 maart j.l.
Prima fiets daarvoor, die Cruz. Kwade tongen zouden kunnen beweren dat zo'n Cruz eigenlijk een oudemannenfiets is met z'n comfortabele rechtophouding, maar dat kan ik gemakkelijk tegenspreken. Niet dat ik deze polemiek hier zal beginnen, want ik heb wel wat beters te doen :-)
De screenshot hierboven, via Google Earth gemaakt, geeft een heel aardige indruk van al het moois dat in de onmiddellijke omgeving van ons huis ligt.
De afstanden in Borgerspark/Borgerswold en directe omgeving zijn natuurlijk te klein voor het maken van grote tochten, maar voor een revaliderende hartpatiënt is dit een ideaal gebied. En voor een revaliderende hartpatiënt die tevens hartstochtelijk roeifietser is, is dit helemaal ideaal, omdat het hier uitstekend rondrijden is op de roei3wieler!
Eigenlijk is het 't beste om me te gedragen als een spelend kind: rondrijden op m'n fietsje, hier wat harder, daar wat langzamer, stoer 'n scherpe bocht om en op een luw plekje even in de zon blijven zitten en om me heen kijken…
M'n vrouw Willy op haar Koga mtb van alweer 22 jaar oud is m'n trouwe en waakzame gezelschap en let er op dat ik het niet tè bont maak in m'n enthousiasme dat ik op m'n roeifietsen maar heel moeilijk kan beteugelen…
Eergisteren, maandag dus, was het eerste ritje op de roei3wieler, dat een half uur duurde. Dinsdag was het 5 minuten korter, maar wel met m'n die dag ontvangen eenvoudig maar mooi hartslagmetertje Polar FT7 (zwart/rood). Een wereld van verschil, zo'n trainingshulpje: ik kon gelijk vaststellen dat ik, 6½ week na m'n operatie, een rusthartslag heb van ergens tussen de 80 en 90 per seconde, en dat even naar boven lopen in huis direct resulteerde in 110 per sec. Tegelijk kon ik gisteren en vandaag gemakkelijk zien dat ik harder kon roeien dan ik maandag nog dacht, zonder direct in de gevarenzone te belanden.
Met roeifietsen kost het geen moeite om de hartslag op een bepaald niveau te krijgen, en bleek ik vandaag m'n hartslag gemakkelijk naar 120 per sec. te kunnen opkrikken, terwijl gisteren 110 echt de bovengrens was.
Dus nu is het zaak om m'n rusthartslag te verlagen en rustig naar een maximale hartslag van 132 per sec. toe te werken (aanbevolen door m'n Polar FT7). Dat lijkt mij voorlopig een prima invulling van m'n hartrevalidatie :-)) , al zal ik a.s. vrijdag m'n cardioloog wèl naar zijn mening hierover vragen.
't Viel mij direct op dat m'n roei3wieler enorm is opgeknapt door de grondige renovatie en onderhoudsbeurt door Derk Thijs. 't Loopt allemaal zo soepel en zuiver dat ik het gevoel heb op een Zwitsers horloge te rijden. (Iemand anders ook ervaring met het rijden op een Zwitsers horloge?)
Heerlijk toch, dat roeifietsen!
Kanteltrike
Wim Schermer had gisteren op z'n weblog een heel interessant verhaal over de Munzo kanteltrike van Bram Smit. Zelf heb ik ook belangstelling hiervoor omdat zo'n kanteltrike een leuke aanvulling lijkt op m'n fietsenverzameling. Gelet op het waarschijnlijke gebruik ervan zou ik dan wel kiezen voor de Raptobike versie ervan, vooral omdat die wat hoger is dan de Munzo. Maar ik moet eerst maar 'ns zien dat ik ermee weg kom. Een proefritje bij Bram thuis op de Munzo, alweer heel wat jaartjes geleden, pakte voor mij slecht uit: ik kon er niet eens op wegkomen want ik viel onmiddellijk om.
'k Weet nog steeds niet waarom, maar het heeft mij altijd dwars gezeten...
