Na m'n huismanwerkzaamheden 's ochtends wil ik deze middag proberen of er toch een mouw aan te passen valt -aan het kunnen fietsen op m'n fraaie Santos SCC01 mountainbike. Na 'n winter rust voor het zitvlees zou het met wat aanpassingen misschien toch kunnen?
Dus ik verstel het stuur zodanig dat m'n zithouding op de mtb halverwege tussen m'n gebruikelijke gematigd sportieve houding en die van de grijze zondagmiddagfietsbrigade is. De eerste paar honderd meter lijkt alles goed te gaan. Daarna komt de bekende zadelpijn langzaam maar zeker weer opzetten. Na 5 km verlang ik naar het einde van de rit en krijg ik zwarte vlekken voor de ogen vanwege de pijn in m'n zitvlak. Na 11 km is de martelgang eindelijk afgelopen en kan ik m'n mtb definitief aan de wilgen hangen, met de rustgevende 100% zekerheid dat het fietsen daarmee voor mij definitief passé is.
Geheel volgens de gedachtengang in m'n posting van gisteren zet ik nu het inklikmechanisme van de GrassHopper combipedalen zo licht mogelijk. Het in- en uitklikken van de voeten gaat nu razendsnel met bijna geen inspanning.
Nu oefen ik een tijdlang het in een mooie cirkel ronddraaien van de ingeklikte rechtervoet, terwijl het linkerbeen los hangt als hulp bij het bewaren van het evenwicht. Bij voldoende lage versnelling -leve de Rohloffnaaf waarmee je moeiteloos kunt schakelen als je stilstaat!- kun je hiermee vanuit stilstand soepel op gang komen.
Het voordeel van deze startprocedure is dat-ie grosso modo veel overeenkomst heeft met die op de roets. De procedures "bijten elkaar niet", en kunnen op beide fietsen een ingeslepen automatisme worden -op de roets is dat al het geval!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten