Vanochtend in alle vroegte -half negen- onderga ik in het streekziekenhuis Refaja in Stadskanaal een tweetal hartonderzoeken. De aanleiding was dat m'n huisarts geruime tijd geleden nogal wat ruis in m'n hartslag hoorde en mij derhalve naar de cardioloog stuurde.
Het maken van een hartfilmpje met ultrageluid is een aangelegenheid die ik passief onderga: half bloot liggend op de onderzoekbank met wat apparatuur op de huid gekleefd.
De ergometrie in combinatie met een longfunctie-onderzoek en VO2-max meting vraagt meer inspanning: eerst moet ik snel zoveel mogelijk inademen en rustig uitademen, daarna een paar minuten normaal in- en uitademen en vervolgens rustig zoveel mogelijk inademen en snel uitademen. De grafiekjes van ademvolume komen praktisch zonder vertraging op het beeldscherm van de meetcomputer, en da's een leuk gezicht.
'k Ga op de hometrainer zitten, het zadel wordt op de goede hoogte gezet, ik krijg een maskertje op met luchtslang dat nog het meest lijkt op wat straaljagerpiloten dragen. Een band om de linkerarm voor de bloeddrukmeting, een sensor aan de rechter oorlel voor de zuurstofmeting in het bloed en een of meer sensoren op de rug voor ? Aldus verbonden met de apparatuur mag ik nu gaan fietsen. Het fietsen op de hometrainer -met afstandsbediening voor de zwaarte van trappen- gaat na 'n paar minuten rustig warmtrappen vrij snel door oplopende stadia van vermogensafgifte heen, om uiteindelijk te stoppen bij ca. 220 Watt. 'k Blijk op dat moment m'n theoretisch maximale hartslag van iets boven de 150 nog niet gehaald te hebben, maar het is uiterst onplezierig om verder te gaan, en dus stop ik ermee bij een hartslag van 145.
M'n cardioloog vertelt mij de onderzoekuitslagen die zijn eerdere vermoeden bevestigen, namelijk dat m'n linker hartklep niet onaanzienlijk lekt. Ondanks dat heb ik geen klachten van kortademigheid en wijzen de resultaten van de test uit dat ik een prestatievermogen heb dat 130% is van het gemiddelde van mijn leeftijdgenoten.
Ikzelf wil daar nog bijvoegen dat dat niet slecht is, mede gelet op m'n algeheel verlies aan spierkracht door m'n testosterongehalte van 0,0. Dat laatste is het gevolg van de hormoonkuur tegen m'n prostaatkanker.
M'n cardioloog en ik worden het snel eens: over een jaar wordt weer een hartecho gemaakt, en wanneer ik eerder klachten heb over kortademigheid e.d., trek ik direct aan de bel. Het plaatsen van een kunsthartklep is gelet op m'n goede conditie en afwezigheid van klachten niet zinvol, ook omdat de mortaliteit van zo'n ingreep 5% is.
Tevreden ga ik naar huis, omdat nu duidelijk is wat er schort en omdat ermee te leven valt, zeker wanneer ik m'n fietsactiviteiten op het huidige peil kan handhaven. M'n fietsen blijkt duidelijk het gewenste resultaat te leveren: een goede conditie handhaven ondanks m'n aandoeningen en de medicatie daarvoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten